Halos pagsakluban na si Churie ng langit at lupa. Laylay ang kaniyang balikat at walang ganang gumagawa ng mga gawain niya sa mansyon. She was also walking blankly—parang walang patutunguhan.
‘Bakit ako pa?’ Tulalang napatingin si Churie sa kalangitan. Her face twitched while her mouth was firmly closed. There was so much pain inside of her that could not be spoken out. Kumunot ang noo niya at napalunok kahit na pakiramdam niya ay tuyo na ang kaniyang lalamunan.
Matapos ang dalawang araw na pagtabi sa kaniya ni Zader ay nag-test na naman siya matapos ang limang araw. ‘Wala pa rin . . .’ Gusto na niyang umiyak, subalit hindi niya maintindihan kung saan na napunta ang kaniyang mga luha. It was like she was slowly dying inside while her hope was running out. ‘Siguro ang malaki ang naging ka
