1 อาทิตย์ต่อมา...
“วาโย ฉันถามได้ไหมว่าทำไมแม่นายถึงมีแผลเป็นที่กลางอกแบบนั้น”
“หือ? “
“อ้อ แม่ฉันเคยถูกรถชน”
“แล้ว ตอนนั้นนาย…”
“ฉันเหรอ ฉันยังไม่ได้เกิดมาเลย อยู่ในท้องแม่น่ะ แม่นอนเป็นเจ้าหญิงนิทราเก้าเดือนเพื่อให้ฉันได้เกิดมา แม่ฉันมีชีวิตอยู่เพื่ออุ้มลูก”
“อย่างนั้นเหรอ”
“ช่ายย แค่คิดฉันก็รู้สึกว่าแม่คงเจ็บปวดมากที่ต้องทนอยู่อย่างนั้น พ่อฉันก็เหมือนกันที่ต้องทนดูแม่แบบนั้น เพราะอย่างนี้ไงครอบครัวฉันถึงหวงฉันมาก”
“แล้วนายโกรธคนที่ชนแม่นายหรือเปล่า”
“โกรธสิ มากด้วย ฉันว่าคนที่เมาแล้วขับเป็นคนไร้จิตสำนึก”
“_”
“ว่าแต่เธอจะไม่บอกฉันจริง ๆ เหรอว่าคุณย่าคุยอะไรกับเธอ”
“ก็แค่ถามอะไรนิดหน่อย”
“ฉันยังแปลกใจไม่หายเลยว่าทำไมย่าฉันถึงไม่ว่าอะไรเลย”
“ปลายฝน!!!”
“ห้ะ!”
“เธอเหม่ออีกแล้วว่ะ” ฉันหันไปมองตามเสียงเรียกของวาโย เขาเดิมมาพร้อมกับขวดน้ำเปล่าในมือสองขวด
“ก็มาเที
