หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...
“ทำอะไรน่ะ!!” ฉันตะคอกเสียงดังออกมาเมื่อเห็นว่าคะนิ้งกำลังรื้อเสื้อผ้าของฉันอยู่ ฉันไม่คิดว่าคะนิ้งจะมาสนใจตู้เสื้อผ้าของฉันด้วยซ้ำแต่ทำไมอยู่ ๆ เธอถึงมาค้นตู้เสื้อผ้าฉันอย่างนี้
“แกไปได้เสื้อผ้าพวกนี้มาแต่ไหน ราคามันไม่ใช่น้อย ๆ เพราะแบบนี้ใช่ไหมแกถึงบอกแม่ว่าไม่มีเงินให้ แกเอาไปซื้อของแบบนี้ใช่ไหม”
“ไม่ใช่นะ” ฉันเดินเข้าไปใกล้คะนิ้งก่อนจะดึงเสื้อผ้าที่อยู่ในมือของเธอออกมา เสื้อผ้าพวกนี้วาโยเป็นคนซื้อให้ฉัน
“ปล่อย นี่มันเสื้อผ้าของฉัน” ฉันเป็นหนี้บุญคุณป้าเอมอรก็จริง แต่ฉันไม่ได้เป็นหนี้บุญคุณคะนิ้งซักหน่อย ฉันไม่ยอมหรอกนะ
“ฉันถามว่าแกเอาเงินทำงานไปซื้อมาใช่ไหม ฉันจะฟ้องแม่ว่าที่แกบอกว่าไม่มีเงินน่ะ แกตอแหล ที่จริงแล้วแกเอาเงินไปซื้อเสื้อผ้าหมด”
พรึ่บ!
“ไม่ใช่ ฉันบอกว่าไม่ใช่”
“หรือแกมีเสี่ยเลี้ยง เดี๋ยวนี้ขายรายเดือนเลยสินะ”
“ปล่อย! คะนิ้ง” ฉันไม่สนใจที่จะเส
