9
1510 Words
“คุณไม่ได้ทำผิดไม่ใช่เหรอ” เขาถาม พุดมาลัยพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นผมจะให้คุณออกไปได้ยังไง ผมคงบริหารงานไม่ได้ ถ้าเรื่องแค่นี้ผมดูไม่ออก”
พุดมาลัยยิ้ม มองเขาในแง่ดีมากขึ้นอีกนิด “คุณทราบด้วยหรือคะ” พุดมาลัยทำหน้าแปลกใจ “อืม แต่คุณเป็นถึงท่านประธานมีกิจการให้ดูแลมากมายคุณต้องมีวิสัยทัศน์กว้างไกลอยู่แล้ว ฉันไม่แปลกใจแล้วล่ะค่ะ ยังไงก็ต้องขอบคุณอีกครั้งนะคะ” พุดมาลัยถามเองตอบเองเสร็จสรรพ
“ผมรับคำขอบคุณของคุณแล้ว” เขาบอกด้วยเสียงราบเรียบ ดวงตาก็นิ่งสนิทแต่ทำให้พุดมาลัยใจสั่นจนประหม่านึกคำพูดที่ควรพูดไม่ออก จนผ่านไปเกือบวินาที
“เอ่อ ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ”
เฟอนันเดสพยักหน้าแต่มองตามร่างนั้นไปไม่ละสายตา แล้วเผลอกลืนน้ำลายเมื่อสายตาไล่มาถึงเอวคอดและสะโพกกลมกลึง
พุดมาลัยรีบเปิดประตูออกไป ร่างบางรู้สึกถึงแรงเต้นกระหน่ำของหัวใจตอนประสานสายตากับเขาจนต้องยกมือทาบอกให้รู้ว่ามันยังอยู่เป็นปกติ ทุกครั้งที่เห็นเขาพุดมาลัยอดคิดไปถึงความฝันของตัวเองไม่ได้ ร่างกายบึกบึนสีแทน เธอเดาว่าน่าจะเกิดจากการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ มัดกล้ามที่มีลอนสวยงาม ไปจนถึงสะโพกสอบที่แข็งแรงรับกับต้นขาเป็นมัดกล้ามใหญ่โตน่ามอง เธอจำได้ว่าในฝันเธอถูกริมฝีปากสากระคายพรมจูบไปทั่วตัว ไล่ตั้งแต่ซอกคอ ใบหู ไปจนถึงทรวงอกอิ่ม ไม่มีส่วนไหนที่เขาไม่ฝากรอยสัมผัสไว้ ความหวามไหวปั่นป่วนในช่องท้องทำให้พุดมาลัยได้สติ หยิกแขนตัวเองเบาๆแล้วก่นด่าตัวเองที่ชอบฝันถึงเขา แล้วเรื่องที่ฝันก็ไม่ใช่เรื่องที่ควรคิดสักนิด สาวพรหมจรรย์ที่ไหนควรจะฝันแบบนี้กัน
พุดมาลัยรีบดึงสติกลับมา สะบัดศีรษะแรงๆเตือนตัวเองว่าห้ามคิดถึงเฟอนันเดสเกี่ยวกับเรื่องบนเตียงอีก ที่สำคัญห้ามลืมว่าเขาคิดจะซื้อเธอด้วยเงิน เธออยากเก็บสิ่งที่มีค่ามากที่สุดของลูกผู้หญิงไว้ให้ผู้ชายที่เธอรัก คนที่เธอพร้อมจะเต็มใจมอบให้ไม่ใช่เงินที่ใครมาตีราคา
พุดมาลัยหยุดคิดถึงคนที่เป็นทั้งเทพบุตรและซาตานร้ายในเวลาใกล้เคียงกันตอนที่ก้าวพ้นประตูห้องมาแล้ว เจอดาริกาที่ดักรออยู่ ดาริกาบอกว่าเรื่องของเธอกับทศพลดังมากในแผนกการเงิน พุดมาลัยทำใจไว้อยู่แล้วจึงไม่ได้แปลกใจอะไร บอกให้ดาริกาไปทำงานก่อน หลังเลิกงานแล้วเธอจะเล่าทุกอย่างให้ฟังอย่างละเอียด ตอนนี้พุดมาลัยสบายใจว่ายังมีงานทำอยู่แต่กระนั้นก็รู้ดีว่าจากเหตุการณ์ครั้งนี้เธอคงอยู่ไม่เป็นสุขอีกแน่ เพราะได้สร้างความไม่พอใจให้กับชาลิสาหัวหน้าจอมกราดเกรี้ยวไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะเล่นงานเธออย่างไร ส่วนทศพลเธอไม่สนใจเพียงแต่ต้องระวังตัวมากขึ้น พุดมาลัยถอนใจให้กับความซวยของตัวเองที่ต้องมาเจอคนแบบทศพล ตอนนี้ที่ทำได้คือต้องระวังตัวให้มาก คิดอย่างเนือยๆแล้วพุดมาลัยก็เดินกลับไปทำงานทั้งหนักใจกังวลใจปะปนกัน
“ผมว่าเหตุการณ์ครั้งนี้มีกลิ่นไม่ดีแล้วนะครับเจ้านาย นายทศพลนั่นใส่ร้ายคุณพุดมาลัยว่ายักยอกสุรามันประจวบเหมาะกับเรื่องที่เรากำลังสืบอยู่พอดี” คาร์เตอร์ออกความเห็น หลังจากทุกอย่างภายในห้องทำงานของเฟอนันเดสกลับมาสู่ความเงียบสงบตามเดิม ทุกคนกลับออกไปทำงานหมดแล้ว
“นายทศพลน่าสงสัยแต่เราจะใช้แค่ความคิดว่าน่าจะเป็นไม่ได้ นอกจากจะมีหลักฐานมามัดตัวคนผิดให้แน่น ดูอย่างเรื่องที่เราสืบ ไอ้ขโมยนั่นดูท่าจะฉลาดมาก เพราะมันปกปิดเส้นทางการเงินจนเราตรวจไม่เจอ”
เพราะเฟอนันเดสตรวจสอบรายการเดินบัญชีของพนักงานทุกคนในแผนกสุราแล้วก็ไม่มีใครที่มีรายการผิดปกติเลยสักคน แสดงว่ามันต้องรอบคอบมากทีเดียว
“รอบคอบยังไงก็ต้องมีพิรุธให้เราจับได้เข้าสักวันครับ” คาร์เตอร์พูดด้วยความโมโหแทนเจ้านาย เขาเชื่อว่าถ้าตามสังเกตดีๆต้องจับได้ในไม่ช้า
“ใช่ ยังไงนายคอยจับตาดูทุกคนที่อยู่ในรายชื่อไว้ ตอนนี้ฉันมาทำงานที่นี่พวกมันคงไม่กล้ายักยอกอีกแต่ถ้าคนเคยได้แล้วไม่ได้มันต้องหงุดหงิด อีกไม่นานมันก็ต้องลงมืออีกเพียงแต่เราอย่าให้มันรู้ตัวว่าเรากำลังจับตามองมันอยู่”
“ทำให้ไอ้ขโมยมันคิดว่าเจ้านายแค่มาเยี่ยมชมเหมือนอย่างที่บอกตอนแรกใช่ไหมครับ”
“ใช่ แบบนั้นล่ะ เพื่อกันไม่ให้มันไหวตัวทัน”
“ครับ ผมจะตามดูทุกคนไม่ให้พลาด เจ้านายวางใจได้ครับ”
“ดีมาก ถ้าไม่มีอะไรแล้ว นายกลับไปก่อนก็ได้ ฉันขอทำงานอีกสักพัก” เฟอนันเดสบอกกำลังก้มหน้าจะทำงานต่อ วันนี้เขาใช้งานคาร์เตอร์มาทั้งวันแล้วเลยอยากให้ลูกน้องได้พักบ้าง แต่ต้องเงยหน้าเลิกคิ้วน้อยๆเมื่อคาร์เตอร์ถามเสียงอ้อมแอ้มคล้ายไม่แน่ใจ
“ผมจะกลับพร้อมเจ้านายครับ ว่าแต่ เอ่อ เจ้านายจะให้ผมติดต่อนางแบบคนเดิมให้มาพบที่เพ้นต์เฮ้าส์อีกไหมครับ คนเดิมที่เคยมาครั้งที่แล้วน่ะครับของจริงไม่มีซิลิโคน”
เฟอนันเดสมองอย่างรำคาญ กำลังจะบอกว่าไม่ต้องแต่คิดไปคิดมาก็พยักหน้า ช่วงนี้กำลังเบื่อๆ “นัดให้ไปรอไว้ก่อนแล้วกัน ส่วนนายถ้ายังไม่กลับก็ออกไปรอข้างนอก” บอกห้วนสั้นอย่างไม่สนใจแล้วก้มหน้าดูเอกสารต่อ
แต่เฟอนันเดสกลับอ่านรายงานยอดขายไม่รู้เรื่อง รู้สึกตัวเลขมันเป็นภาพลอยๆ เพราะสมองเขามีแต่ภาพใบหน้าสวยจัดของใครบางคน ส่วนนางแบบไทยคนที่คาร์เตอร์ติดต่อให้ก็ไม่ได้ทำให้เขาติดใจมากนัก มีดีแค่ความอวบอึ๋มกับเอาใจเก่งและไม่มีของปลอมเท่านั้น เพราะเขาชอบผู้หญิงที่ไม่ศัลยกรรมเหมือนพุดมาลัยสาวไทยที่กล้าปัดโอกาสทองของตัวเอง
คาร์เตอร์ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด บอดี้การ์ดหนุ่มเกาหัวแกรกๆ ตั้งใจหาสาวไทยหน้าตาน่ารักไปปรนเปรอให้เจ้านายถึงบนเตียงกลับยังทำหน้าไม่พอใจใส่อีก ปกติก็พอใจทุกครั้งแต่หลังๆมานี้เจ้านายเขาหงุดหงิด อารมณ์ปรวนแปรบ่อยจนเขาตามไม่ทัน ไม่ใช่ว่ายังไม่หายหัวเสียจากพนักงานสาวนามว่าพุดมาลัยคนนั้นล่ะ ถึงได้ทำตัวไม่อยู่กับร่องกับรอยแบบนี้ คาร์เตอร์ได้แต่สงสัยแต่ก็รีบออกไปนัดหมายนางแบบคนเดิมให้เจ้านาย
หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป พุดมาลัยมาทำงานที่ศูนย์การค้าตามปกติ เธอยังคงทำหน้าที่แคชเชียร์ในแผนกสุราเหมือนเดิม ไม่มีใครพูดถึงเรื่องวันนั้นอีกแล้ว นอกจากชาลิสาที่พอเห็นหน้าก็มักฟาดหัวฟาดหางใส่ไม่เรื่องนั้นก็เรื่องนี้ซึ่งพุดมาลัยก็เข้าใจดีว่าอีกฝ่ายคงยังคิดว่าเธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้อีกฝ่ายถูกเฟอนันเดสเรียกไปเอ็ดในห้องเย็นวันนั้น
พุดมาลัยถอนใจ แล้วความคิดก็สะดุดกึกเมื่อใจลอยคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้เรื่อยเปื่อยไปถึงคนที่เป็นเจ้าของเงินที่จ่ายให้เธอเข้าจนได้ เฟอนันเดสเจ้านายหนุ่มหล่อที่ไม่ได้เฉียดกรายมาที่แผนกสุราอีกเลยตั้งแต่เกิดเรื่องนับสต็อกวันนั้น พุดมาลัยควรดีใจที่ไม่ต้องเจอเขาอีกแต่ความคิดก็แปลกยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เธออยากพบคนที่ยื่นข้อเสนอให้เธอขายตัวให้เขา ไม่ใช่เพื่อไปรับข้อเสนอบ้าบอในครั้งนั้น แต่เธอมีบางอย่างอยากจะบอกเขา
เป็นจังหวะเดียวกับพนักงานสาวยื่นเครดิตการ์ดของลูกค้ามาให้เธอคิดเงิน มือเรียวยื่นไปรับบัตรพลาสติกสีทองมาเสียบกับเครื่องรูดบัตร พุดมาลัยจึงลืมเรื่องที่คิดแล้วตั้งใจทำงาน กระทั่งเลิกงานตอนสามทุ่มครึ่งดาริกาก็มารออย่างเคย ตรงหน้าประตูทางออก ประตูนี้ใช้สำหรับพนักงานเท่านั้นไม่ปะปนกับลูกค้าที่มาใช้บริการในศูนย์การค้า พุดมาลัยเดินไปรอรถโดยสารพร้อมกับดาริกา รถโดยสารประจำทางที่ดาริกาต้องขึ้นมาถึงก่อน พุดมาลัยจึงบอกให้เพื่อนไปโดยไม่ต้องเป็นห่วง
- Writer
