4
1210 Words
“ผมนึกออกแล้วครับ เธอชื่อพุดมาลัย อนันต์โชค อายุยี่สิบสองปี ยังโสด เพิ่งเรียนจบปริญญาตรี ทำงานเป็นแคชเชียร์อยู่ในแผนกสุรา”
เฟอนันเดสถึงกับอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะมองลูกน้องคนสนิทด้วยดวงตาลุกวาบๆ “นี่นายรู้แล้ว จนไปสืบมาหมดแล้ว”
“ขอโทษด้วยครับ แต่ผมเห็นสายตาเจ้านายมองเธออย่างสนใจผมก็เลยไปสืบข้อมูลมารอไว้ เผื่อเจ้านายสนใจ”
“เธอชื่ออะไรนะ”
“พุดมาลัยครับ ชื่อเล่นว่าโบว์”
เฟอนันเดสครางในลำคอ นึกอยากได้เธอมาเป็นคู่นอนชั่วคราว แต่ก็ต้องบอกปัดอย่างเสียดาย “แต่ฉันไม่สน ฉันไม่อยากยุ่งกับพนักงานในบริษัทฯ ฉันไม่อยากให้ใครเอาไปพูดต่อ หาคนอื่นให้ฉันแล้วกันระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่”
คาร์เตอร์แปลกใจที่จู่ๆเจ้านายเกิดเปลี่ยนใจกะทันหันแต่ก็ไม่กล้าถามรีบโค้งศีรษะรับคำ “ได้ครับ ถ้าเจ้านายต้องการแบบนั้น”
“เดี๋ยวฉันจะลงไปเดินดูที่คลังสินค้าสักหน่อย นายไม่ต้องตามไปฉันจะไปเงียบๆ” เฟอนันเดสสั่งงานต่อทันที เพราะไม่อยากให้ใบหน้าของพุดมาลัยเข้ามาก่อกวนอีก ยังไงเขาต้องรักษากฎกติกาที่ตั้งไว้กับตัวเองว่าจะไม่ยุ่งกับพนักงานในบริษัทฯเพื่อไม่ให้เกิดปัญหาภายหลังหากมีใครนำไปพูดต่อ สาวๆมีอีกมากให้เขาได้เลือกใช้บริการไม่จำเป็นต้องเป็นผู้หญิงคนนั้น
คนที่มองเขาด้วยสายตาไหวระริก ที่มีทั้งความหวาดหวั่น ประหม่า แต่เขาก็เห็นว่ามีอะไรบางอย่างที่ซุกซ่อนไว้ในดวงตากลมโตคู่สวยนั้น คนที่เขาอยากจุดไฟปรารถนาให้โหมขึ้นแต่ต้องพยายามอดกลั้นไว้
คาร์เตอร์เป็นห่วงเจ้านาย ถึงภายในศูนย์การค้าจะมีกล้องวงจรปิดและพนักงานรักษาความปลอดภัยอยู่หลายจุดแต่ด้วยหน้าที่ก็อยากติดตามเจ้านายไป แต่คำสั่งของคนตรงหน้าก็ถือว่าเด็ดขาด คาร์เตอร์จึงเดินกลับออกไปทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย
เฟอนันเดสออกจากห้องทำงาน ร่างสูงเดินตัดผ่านส่วนที่เป็นออฟฟิศไปจนกระทั่งเปิดประตูที่มุ่งสู่ส่วนที่เป็นศูนย์การค้า
ในเวลานี้ทั้งศูนย์การค้าเงียบสนิท มีเพียงแสงไฟสลัวจากไฟบางดวงที่เปิดทิ้งไว้ ผิดกับตอนเช้าที่เขามาถึง เฟอนันเดสมองด้วยดวงตาคมกริบแล้วเดินไปยังแผนกสุรา ซึ่งข้างๆกันจะเป็นคลังสินค้าขนาดใหญ่ที่เก็บสินค้าต่างๆมากมายไว้ในนั้น
เสียงดนตรีกับเสียงพูดคุยจ้อกแจ้กดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณภายในผับ พุดมาลัยอยากกลับบ้านแล้วเพราะก้มมองเวลาก็เห็นว่าเลยเที่ยงคืนมาร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว เธอเป่าเค้กร่วมกับทศพลตามคำคะยั้นคะยอของเพื่อนแล้ว ก็อยากกลับ จึงเดินไปกระซิบบอกดาริกาที่ยังเต้นสนุกอยู่
“ดา ฉันกลับก่อนนะ ฉันไม่ไหวแล้วง่วง ดาเองก็รีบกลับล่ะ”
“อะไรกันโบว์ อย่าทำตัวโบราณหน่อยเลย ไหนๆมาเที่ยวแล้วอยู่ต่ออีกหน่อยเถอะ”
“ไม่เอาล่ะ อยากกลับแล้ว ง่วง”
พุดมาลัยบอกแล้วหมุนตัวเดินกลับออกมาทำให้ดาริกาหน้าเหวอ อยากอยู่ต่อเพราะกำลังสนุกแต่ก็อดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ ทศพลเห็นเหตุการณ์เข้าพอดีเลยเดินมาถาม
“น้องโบว์จะกลับแล้วหรือดา”
“ใช่ค่ะพี่ทศ ดาว่าจะกลับแล้วเหมือนกันเป็นห่วงโบว์กลับคนเดียว”
“ดากำลังสนุกอยู่ต่อกับเพื่อนเถอะ พี่เป็นคนชวนโบว์มาเองเดี๋ยวพี่ตามไปส่งโบว์เขาเอง”
“จะดีเหรอคะ”
“ดีสิ ดาอยู่ต่อเถอะ พี่ไปส่งโบว์เอง หรือว่าดาไม่ไว้ใจพี่” ทศพลถามกลับทำให้ดาริกาหลบสายตาจะบอกว่าระแวงก็ไม่เชิงไว้ใจก็ไม่ใช่ แต่เพื่อนที่มาด้วยกันก็กระตุกมือเร่งให้ไปแดนซ์ต่อ เลยรีบย้ำบอกทศพล
“ดาไว้ใจพี่ทศนะคะ งั้นดาฝากเพื่อนด้วย พี่ทศส่งให้ถึงบ้านด้วยนะคะ เดี๋ยวดาจะโทรหา”
ทศพลพยักหน้า แล้วรีบบอกให้ดาริกาไปสนุกต่อ ก่อนจะรีบเดินตามพุดมาลัยที่ออกจากร้านไปไกลแล้ว ทศพลวิ่งตามไปจนทัน ตอนที่พุดมาลัยกำลังยืนรอรถแท็กซี่อยู่หน้าร้าน ทศพลเห็นพุดมาลัยก้มหน้าควานหาอะไรบางอย่างวุ่นวายในกระเป๋า
“หาอะไรอยู่หรือครับน้องโบว์”
พุดมาลัยหันไปมองอย่างไม่ค่อยไว้ใจนักแต่กังวลเรื่องกระเป๋าสตางค์มากกว่า ถ้าหายไปคงเสียดายมาก“กระเป๋าสตางค์โบว์หายค่ะ ไม่รู้ทำหล่นที่ไหน”
“หายในร้านหรือเปล่าครับ พี่จะช่วยหา”
พุดมาลัยส่ายหน้า “โบว์ว่าไม่ได้หายที่นี่หรอกค่ะ โบว์ไม่ได้เปิดกระเป๋าเลย ของอื่นก็อยู่ครบ สงสัยโบว์จะทำหล่นที่ห้างตอนที่จะออกมา เดี๋ยวโบว์จะกลับไปดูที่ห้างก่อนนะคะ”
“น้องโบว์จะไปยังไงนี่มันดึกมากแล้ว ให้พี่ไปส่งดีกว่า ไปคนเดียวพี่เป็นห่วง”
พุดมาลัยนิ่วหน้าคิดหนัก เธอเองก็ไม่ไว้ใจทศพลเท่าไร แต่ระหว่างทศพลกับมิจฉาชีพที่แฝงตัวมายามวิกาล เธอเลือกที่จะให้ทศพลไปส่งดีกว่า
“ถ้าไม่รบกวนพี่ทศ โบว์ขอรบกวนหน่อยนะคะ” เพราะไม่มีเงินที่จะให้ขึ้นรถแท็กซี่ กอปรกับร้อนใจเรื่องกระเป๋าสตางค์จึงทำให้ต้องไปกับทศพล
“ไม่รบกวนเลยครับ เรารีบไปกันเถอะ”
เมื่อทศพลกระตือรือร้นที่จะไปส่ง พุดมาลัยจึงรีบเดินตามไปอย่างว่าง่ายโดยไม่รู้เลยว่าตัวเองก็กำลังตกอยู่ในความอันตรายเช่นเดียวกัน
ทศพลพาพุดมาลัยเข้ามาที่ศูนย์การค้าได้เพราะความสนิทสนมส่วนตัวกับพนักงานรักษาความปลอดภัยและตำแหน่งหัวหน้าคลังสินค้าของทศพลก็เป็นใบเบิกทาง พุดมาลัยนึกขอบคุณเขาเรื่องนี้ที่ทำให้เธอเข้ามาค้นหากระเป๋าสตางค์ได้ เธอเดินไปที่ฝ่ายการเงินที่เธอไปส่งเงินไล่มาตามทางเดินก็พบว่ามีกระเป๋าสตางค์ของเธอหล่นอยู่จริงๆ
พุดมาลัยถลาไปเก็บมาด้วยความดีใจที่เห็นว่ามันหล่นอยู่ตรงทางเดินนั้นอย่างที่สงสัย เปิดดูเงินในกระเป๋ามีอยู่สองพันบาทก็ยังอยู่ครบ พุดมาลัยดีใจจนเผลอยิ้มเพราะเงินก้อนนั้นต้องใช้อีกสิบวันกว่าจะสิ้นเดือนมันจึงมีค่ามากสำหรับเธอ
“อยู่นี่เอง โบว์หาเจอแล้วค่ะพี่ทศ”
ทศพลเดินเข้ามาเงียบๆ ทำให้พุดมาลัยที่ย่อตัวไปเก็บกระเป๋าแล้วกำลังยืดตัวขึ้นต้องมองด้วยความรู้สึกตกใจปนไม่ไว้ใจ ความหวาดหวั่นผุดขึ้นมาเมื่อเห็นทศพลยืนใกล้มาก ตอนนี้ทั้งเงียบและมีแต่เธอกับเขาแค่สองคน
“เรากลับกันเถอะค่ะพี่ทศ” พุดมาลัยทำใจดีสู้เสือชวนออกไป แต่ทศพลก็ยังมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ จนเธอต้องรีบเดินเร็วๆผ่านหน้า แต่ก็ถูกทศพลกระชากกลับมาอย่างแรง
- Writer
