ตอนที่ 7 มันแปลก ๆ

565 Words
"คนนี้เดี๋ยวกูจัดการเอง..มึงออกไปข้างนอกก่อน" ลีเดินออกมาจากมุมมืดของห้อง..เดินตรงมาที่เตียงสัก "ครับ..คุณลี" คาร่าหัวใจเต้นแรงเมื่อได้เห็นชายหนุ่มใกล้ๆอีกครั้งหลังจากคราวก่อนเคยเจอชายหนุ่มอยู่ที่ผับคราวก่อน...เธออยากจะเข้าไปหาแต่ก็ติดตรงที่มีบรรดาหญิงสาวอยู่รอบข้างชายหนุ่มเสมอ "อะ...เอ่ออ...ชื่อ..คาร่านะคะ" ".........." "เอ่ออ...." "จะสักลายอะไรครับ" "เอ่ออ...ลายผีเสื้อค่ะ "สักตรงไหนครับ!" "ตรง....." ..คาร่าทำหน้ายิ้มๆเเล้วค่อยๆเลื่อนมือลงไปแถวๆใต้สะดือ...ขอสักครั้งหนึ่งเถอะ!อยากรู้ว่าจะเด็ดแค่ไหนกันเชียว.... ลีพยักหน้าอย่างเข้าใจความหมายที่ผู้หญิงตรงหน้าตั้งใจจะสื่อถึง...หน้าตาดีใช้ได้...อยากมากเขาก็จัดให้ได้.. "ผมสักให้ได้นะครับ...แต่มีข้อแลกเปลี่ยน!" "อะไรหรอคะ?" "ถ้าได้สิ่งที่ต้องการแล้ว....ช่วยกลับไปเลย..ได้ไหมครับ..กลับไปคนเดียว..." "เอ่ออ...แต่ฉันมากับเพื่อนนะคะ.." "นั่นแหละครับ....ทิ้งเพื่อนของคุณไว้ที่นี่..แล้วกลับไปซะ" "เอ่อออ...." "แล้วคุณจะได้...อย่างที่คุณ...."..ลีเว้นจังหวะพูดก่อนจะลูบไล้แผ่นหลังบางไปมาอย่างเบามือ "ต้องการ..." . . 1 ชั่วโมง ผ่านไป . . "ทำไมเข้าไปนานจังเลยนะ" บัวนั่งพึมพาอยู่คนเดียว...คนอื่นเข้าไปก็ไม่เห็นจะนานขนาดนี้..แต่เพื่อนของเธอเข้าไปนานมากเลย..นี่ก็เย็นมากเเล้ว..มีหวังเธอได้โดนเพื่อนอีกคนที่รออยู่ที่บ้านดุเอาแน่ แกร๊ก...แอดดด คาร่าเดินออกมาด้วยท่าทางแปลกๆ...จนบัวสังเกตเห็นได้ "โห....มึงไปนานมากกก." บัวลากเสียงยาวพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมา "เออ ลายมันยากอ่ะ เลยนานไปหน่อย...." บัวขมวดคิ้ว ทำหน้าไม่เชื่อทั้งยังสังเกตุท่าทางของเพื่อน "แล้วทำไมเดินแบบนั้นอะ.." "กู..ล้มอะ เลยเดินไม่สะดวก..เดี๋ยวกูไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ มึงรอนี่แป๊บ" คาร่าพูดจบก็เดินออกไป บัวเองก็แปลกใจกับท่าทีแปลกๆของเพื่อนสาว..ดูมีลับลมคมในแปลกๆ ก่อนที่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นก็มีพนักงานเดินมาเรียกเธอให้เข้าไปสักเป็นรายต่อไป "คิวต่อไปเชิญ...คุณบัวครับ" "อะ...เอ่ออ...ฉันหรอคะ"... บัวถามพลางชี้นิ้วมาที่ตัวเอง..ตอนนี้เมื่อคาร่าไม่อยู่บัวเกิดกลัวขึ้นมาเล็กน้อย ปกติเพื่อนของเธอต้องอยู่ด้วยตลอดแต่ตอนนี้เธอต้องสักคนเดียวเหรอ ในใจของบัวเต้นระรัวจู่ ๆ เธอก็รู้สึกแปลก ๆ "ใช่ครับ...คุณบัว..ยอนฮวา..จะมาสักไม่ใช่เหรอครับ เข้ามาสิครับหรือถ้าไม่เข้ามาก็กลับไปเลยครับจะได้เลื่อนคิวอื่นเข้ามาแทน" ผู้ชายคนนั้นทำท่ารำคาญเมื่อเห็นท่าทางลังเลของเธอ บัวจึงเกรงใจเขาเธอจึงพยักหน้าไม่รอเพื่อนแล้วก็ได้ "ค่ะ....ได้ค่ะ " บัวเดินตามพนักงานเข้าไปในห้องอย่างกล้าๆกลัวๆ โดยที่ไม่รู้เลยว่าชายหนุ่มที่รออยู่ในห้องได้ไล่ลูกค้าและพนักงานคนอื่นกลับไปจนเกือบหมดแล้วที่นี่จึงเหลือแค่ เธอและเขา เพียงแค่สองคนเท่านั้น
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD