พ่ายรักหัวใจมาร

บทที่ 8

“อย่าทะเลาะกันเพราะพุดเลยนะคะ ที่คุณชาญพูดมันก็ถูกแล้ว พุดก็แค่ลูกโจร แค่คุณท่านเมตตาเก็บมาเลี้ยง ให้ข้าวให้น้ำมาจนถึงวันนี้มันก็มากพอแล้ว อย่าให้พุดต้องกลายเป็นตัวปัญหาของทุกคนอีกเลยนะคะ”  พุดกรองพูดขึ้นทั้งน้ำตา เธอไม่ต้องการให้ใครมาบาดหมางกันเพราะคนอย่างเธอ การที่ใครต่อใครจะพากันรังเกียจมันก็ไม่ใช่ความผิดของพวกเขาเหล่านั้นเลย เธอรู้ดีว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะพ่อของเธอ เธอในฐานะลูกที่ไม่เคยมีโอกาสได้ตอบแทนท่าน จึงอยากรับทุกความเกลียดชังนี้เอาไว้  เธอไม่เคยคิดที่จะโกรธหรือเกลียดใครเลยสักคน

เพราะว่าทั้งหมดที่พวกเขาพูดมามันคือเรื่องจริง

           เธอมันก็แค่ลูกโจร! นี่คือความจริงที่ต่อให้เธอจะถูกจับใส่ตะกร้าล้างน้ำสักกี่ครั้ง  เธอก็คงไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงในข้อนี้ไปได้อยู่ดี

           พุดกรองถูกสั่งให้กลับลงมาพักผ่อนโดยมีเพื่อนสนิทอย่างนทีที่เดินตามกันออกมาด้วยความเป็นห่วง เขานึกโทษตัวเองที่ปกป้องเธอไม่ได้ สิ่งเดียวที่ทำได้คือยืนมองใครต่อใครพากันทำร้ายเธอทั้งคำพูดและการกระทำ  ยิ่งเห็นสิ่งที่พุดกรองต้องแบกรับ เขายิ่งอยากพาหนีไปให้ไกล

           “เจ็บมากไหมพุด ความจริงเราว่าพุดไม่น่าเอาตัวเองไปปกป้องคนนิสัยเสียแบบนั้นเลย” 

พุดกรองไม่ได้ถือสาคำพูดของอีกคนเลยสักนิดเมื่อได้ยิน เพราะเธอรู้ว่าทั้งหมดที่นทีพูดออกมานั้นก็เพราะว่าเขาเป็นห่วงเธอเท่านั้น ไม่ได้มีสิ่งอื่นใดแอบแฝงในถ้อยคำที่เหมือนจะไม่พอใจสิ่งที่เธอทำอยู่เลย

           “ทุกคนในบ้านต้องมาทะเลาะกันก็เพราะเรานะนที จะให้เรายืนดูอยู่เฉยๆ ได้ยังไง ยังไงเราก็ต้องขอบใจนทีมากนะที่อุตส่าห์ไปรับเรา”เรื่องที่ได้ยินทำเธอตกใจไม่น้อย   นึกขอบคุณเพื่อนสนิทที่ขับรถไปรับกัน

หากไม่มีเขาไม่แน่ว่าบางที….คืนนี้อาจจะคดีฆ่าข่มขืนถึงสองคดี

           “เรื่องเล็กน้อยน่า เราเต็มใจทำให้ทุกอย่างนะถ้าคนๆ นั้นเป็นพุด” อีกคนตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม เขาทำได้ทุกอย่างเพื่อผู้หญิงตรงหน้าคนนี้

           “นที”

           “เราไม่รีบหรอก เรารอได้ ให้เรารอพุดทั้งชีวิตของเรายังได้เลย” เขารักผู้หญิงแสนดีคนนี้ตั้งแต่วันแรกที่พบหน้า มันเป็นความผิดพลาดที่เผลอตรงเข้าไปสารภาพรักกับเธอซึ่งๆ หน้า ก่อนจะถูกพุดกรองปฏิเสธอย่างไม่ใยดี จากนั้นไม่นานเขาก็เริ่มต้นใหม่ ด้วยการขอเธอเป็นเพื่อนเพื่อหวังว่าสักวันความสนิทสนมในฐานะเพื่อนสนิทจะค่อยๆ ขยับกลายเป็นอย่างอื่น ซึ่งไม่รู้ว่าว่าจะมีวันนั้นไหม แต่เขาจะไม่ยอมหมดหวัง

           ผู้หญิงคนนี้คือความสุขเดียวที่เขามี เขาอยากดูแลปกป้องไม่ให้เธอต้องเจอะเจอกับเรื่องร้ายๆ ด้วยหัวใจที่รักมั่นแค่เพียงเธอของตัวเองเขาไม่สนว่าอดีตของเธอจะเป็นยังไง   เพราะว่าเขาเชื่อว่าเขารักคนไม่ผิด

ปัญหาเดียวที่มีอยู่ในตอนนี้ คือเมื่อไหร่เธอจะตอบรับรักกันซะที

           แต่ถึงจะนานแค่ไหนเขาก็ยืนยันที่จะรอ

           “ขับรถดีๆ นะ” เมื่อเห็นว่าสถานการณ์ตรงหน้าเริ่มทำให้รู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกพุดกรองจึงเอ่ยเปลี่ยนเรื่อง ใช่ว่าไม่รู้ว่าอีกคนคิดยังไง แต่เพราะว่ารู้ ถึงได้พยายามวางตัวให้อยู่ในสถานะเพื่อนของเขาเรื่อยมา

           “ดึกแล้วเราว่าพุดรีบเข้าบ้านเถอะ ไว้เราจะโทรหานะ” หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะยืนโบกมือลาเพื่อนรักที่ดีกับเธอจนเธอไม่รู้ว่าจะตอบแทนความดีของเขาได้ด้วยวิธีไหน เพราะนอกจากความรักแล้ว เธอให้เขาได้แทบทุกอย่าง แต่เหมือนว่าสิ่งเดียวที่เขาต้องการจากเธอจะเป็นสิ่งที่เธอไม่อาจจะมอบมันให้เขาได้ เพราะทั้งใจคงไม่อาจรักใครได้อีก นอกจากใครบางคนที่แสนใจร้าย คนที่ไม่เคยมองเธอด้วยหัวใจของเขาเลยสักครั้ง

           “อย่ารักเราเลยนะนที”

หญิงสาวเอ่ยขึ้นกับตัวเองเบาๆ ไม่อยากทำร้ายใครกับเรื่องพวกนี้ หัวใจของเธอไม่ได้มีไว้รักใครได้อีกแล้ว เพราะนับตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้สบดวงตาที่แสนดุดันคู่นั้น ทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไป

หญิงสาวพาตัวเองมาถึงห้องนอนอย่างปลอดภัย แม้คราแรกจะกลัวว่าใครบางคนจะมาดักเอาเรื่องกันอีก เมื่อทุกอย่างเป็นปกติถึงค่อยเบาใจ บางทีเขาคงเข้านอนแล้ว  ถึงได้ไม่ตามมาวารีกันอย่างที่แอบกลัว

           “ไง! นึกว่าจะล่ำลากันจนถึงเช้าเสียอีก!”

 ทว่าทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง ภาพแรกทีได้เห็นกลับทำให้ต้องรีบหมุนตัวเตรียมจะกลับออกไป แต่ก็ช้าว่าใครบางคนที่กระโดดมากระชากเธอเอาไว้ก่อนจะบังคับให้เธอหันกลับไปเผชิญหน้ากับตัวเองอีกครั้งหนึ่ง

           “คุณชาญ!” หญิงสาวกรีดร้องขึ้นเบาๆ เมื่อถูกโยนลงบนเตียงอย่างแรงด้วยฝีมือของคนใจร้าย ที่ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาในห้องนอนของเธอได้ยังไง

           “ใช่! ฉันเอง หรือเธอคิดว่าใคร!”

 ชาญตวาดตอบเสียงแข็ง สายตาคมเข้มจ้องมองคนที่ขยันทำให้เขาต้องหงุดหงิดไปเสียทุกทีที่พบหน้าอย่างเอาเรื่อง ไม่ว่ายังไงคืนนี้คงนอนไม่หลับง่ายๆ แน่ถ้าหากเขายังไม่ได้คิดบัญชีกับสิ่งที่หล่อนทำลงไป

“คุณชาญเข้ามาในห้องของพุดได้ยังไงคะ” พุดกรองถามเสียงสั่น พยายามขยับกายหนีแต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผลเอาเสียเลยเมื่ออีกคนยังตามติด สัมผัสที่ใกล้ชิดทำให้เธอรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของเขาที่กำลังจรดรดหน้าผากกัน  ความใกล้ชิดนี้เองทำให้รู้ถึงอันตรายที่น่ากลัว

           “นี่มันบ้านฉัน! ฉันจะเข้าหรือจะออกห้องไหนก็ได้ใครจะทำไม!” ชาญให้คำตอบพร้อมจ้องมองร่างบอบบางในอ้อมแขนอย่างคาดโทษที่หล่อนทำให้เขาต้องถูกย่าตบหน้าต่อหน้าทุกคน ซ้ำยังทำให้เขาเกือบจะเป็นบ้าเพราะรู้สึกผิด  หลงผิดคิดไปว่าเธอคือผู้หญิงโชคร้ายที่ถูกฆ่านั่น!

           ทั้งหมดเขาจงใจโทษว่ามันเป็นเพราะเธอ!

           เธอคนเดียว!