"หลงเอ๋อร์ไม่ต้องกลัวๆ พวกเขาไปกันหมดแล้ว" หลี่หยุนรีบประคองร่างเล็กที่ลงไปนอนขดตัวเอามือสองข้างปิดตาตัวสั่นเทาเอาไว้ด้วยความสงสาร
"ท่านปู่ ที่นี่ไม่น่าอยู่เลยสักนิด ที่นี่มีแต่คนใจร้าย" เด็กน้อยโผเข้ากอดร่างหลี่หยุนร้องไห้น้ำตานองเป็นสาย
"อย่าร้อง เป็นลูกผู้ชายอะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องไห้อย่างนี้ใช้ได้ที่ไหนกัน ปู่ยังไม่ร้องเลยเห็นหรือไม่"
"ท่านปู่ เมื่อใดข้าจะโต ข้าอยากโตเป็นท่านปู่" เด็กชายรีบเช็ดน้ำตาบนใบหน้าออก เงยหน้ามองชายชราที่ปกป้องตนเองราวกับเป็นกำแพงที่แข็งแกร่ง เขาสัญญากับตัวเองในใจว่าต่อจากนี้จะเข้มแข็งและดูแลท่านปู่ของเขาไม่ให้ผู้ใดมารังแกได้อีก
"อย่า!! เจ้าอย่าได้คิดเชียว โตมาเจ้าต้องเป็นชายหนุ่มรูปงามสิถึงจะถูก เจ้าจะโตเป็นชายแก่อย่างข้าไปเพื่ออันใดกันเล่า!!" หลี่หยุนนึกเจ็บใจนักที่ที่ตนไม่ได้สง่างามองอาจผ่าเผยเป็นฮีโร่ในใจให้บรรพบุรุษน้อยผู้นี้
"ตกลงเจ้าโง่หรือหลานชายเจ้
