หลี่หยุนถึงกับปากคอสั่นระริกก้มหน้าก้มตาปิดบังน้ำตาที่เอ่อท้นอยู่ที่ขอบตาทั้งสองข้างอย่างซาบซึ้งใจ ตลอดการเดินทางจากเมืองตงไห่มาถึงเมืองฮวงหัว ไม่มีแม้แต่ช่วงเวลาเดียวที่หลี่หลงหยางจะไม่เพ้อฝันรำพันถึงสกุลซิ่ว ไม่คิดว่าการที่ตนยืนหยัดปกป้องแซ่หลี่เพียงเล็กๆ น้อยๆ จะเป็นการปลูกฝังความคิดให้เด็กมีการแสดงออกที่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน
ไม่ต้องกล่าวถึงหลี่จิ้งที่ไม่เคยได้รู้เห็นชีวิตของผู้ใดอย่างใกล้ชิดละเอียดลออเช่นนี้มานานนับ 1,000 ปี เขายืดบิดตัวเกร็งจนฉี่ที่ไม่มีอยู่จริงแทบจะเล็ดออกมา ด้วยความกังวลว่าเด็กชายจะหักหลังสหายของตน
พอได้ยินคำปฏิเสธของหลี่หลงหยางหลี่จิ้งในร่างแฝงก็กระโดดตัวลอยทุบอกชกตัวระรัวด้วยความยินดี แต่หลี่หยุนก็ยังคงได้เห็นเพียงใบหน้าและร่างกายแข็งทื่อของเขาดังเดิม
"ท่านยาย ท่านรักข้าหรือขอรับ" หลี่หลงหยางถามออกมาอย่างไร้เดียงสา
"รักสิ ข้ารักเจ้าแม้ว่าจะไม่เคยพบหน้า ข้าทุก
