รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจ

เพื่อมึง...

(ด็อจ)

"ทำหน้างงอะไรของมึง"

ผมย้อนถามเมื่อมองหน้าไอ้ศิลาที่ดูตกใจ หรือมันงงสงสัยกับคำพูดของผม

"มึงชอบกูเหรอไอ้ด็อจ" ไอ้ศิลาย้อนถามผม สีหน้ามันก็ยังคงงงไม่เลิก

"ไม่ได้เหรอวะ?" ผมตีหน้านิ่งถามมันอีกครับ

"......" มันเงียบ! เหมือนกำลังอึ้ง หรืองง หรือคงเพราะตกใจอยู่ละมั้ง

"มึงได้กูแล้วนะ มึงต้องรับผิดชอบประตูหลังกูด้วย!!"

ผมตีหน้านิ่งถามกลับครับ แถมยกเรื่องที่เกิดขึ้นกับมันมาพูดต่อ ตอนแรกผมก็อาย ๆ แต่ตอนนี้ไม่ละ จูบไอ้ศิลามันทำผมลืมเรื่องแย่ ๆ จะว่าง่ายก็ง่ายแหละ แล้วไงล่ะผมก็แค่พูดตามที่ใจสั่ง ผมผิดเหรอ?

"เอ่อ ไอ้ได้มันก็ได้ แต่มึงอะทำใจเรื่องคนของมึงได้แล้วหรือไง?"

"มึงช่วยแทนที่มันได้ปะละ?"

ศิลามันเหมือนกับคิดอะไร จนมันพูดเรื่องของผมออกมา ถามว่าทำใจได้หรือยัง ผมตอบได้เลยว่ายัง เรื่องมันเพิ่งจะเกิดขึ้นเอง จะลืมง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ มันลืมยังไม่ได้หรอก แต่ผมแค่ไม่อยากจะจำมาคิดให้เสียใจ เมื่อรู้ว่าเป็นยังไงก็ควรรีบทำใจดีกว่า สุดท้ายแล้วผมกับเขาก็ต้องเลิกรากันอยู่ดี ไม่ว่าจะวันนี้พรุ่งนี้หรือวันไหน

"ด็อจมึง....?"

"หรือมึงไม่ได้คิดตรงกันกับกู"

"คือ....."

"หรือกูคิดไปเอง บางครั้งมึงทำเหมือนหวง เหมือนหึง แต่ถ้าไม่ใช่ แล้วที่ผ่านมามึงทำไปเพราะอะไร?" ผมรัวคำถามใส่เลยครับ จี้ประเด็นมันเข้าไป เพราะมันคือสิ่งที่ผมอยากรู้

"ด็อจ คือกูน่ะมันไม่อะไรนะ กูโอเคกับมึงจนมาช่วงหนึ่งที่กูเริ่มมีความรู้สึก มันเกิดขึ้นตอนไหนไม่รู้ กูเห็นมึงกับขนมปังดูสนิทกัน ไปไหนมาไหนด้วยกัน จนกูอยากรู้ว่าเธอชอบมึงไหม และด้วยความที่กูผู้หญิงก็ได้ผู้ชายก็ดี กูเคยถามขนมปังว่า มีคนในใจหรือยัง เพราะกูอยากรู้ว่าใช่มึงหรือเปล่า ถ้าใช่กูก็จะได้รีบเบี่ยงความรู้สึกที่มีกับมึงทิ้งไป เพราะใจกูมันก็แอบรู้สึกไปบ้างแล้ว แค่ยังไม่มากมาย แต่คำตอบที่ขนมปังให้มา มันทำให้กูเบาใจไปบ้าง แต่วันหนึ่งกูรู้มึงมีแฟน ก็เลยยังเล่นของกูไปเรื่อย"

คำพูดมากมายที่ไอ้ศิลาพ่นออกมา ทำผมอึ้งครับ

"......." ผมเงียบรอฟังต่อ เพราะมันเหมือนจะพูดอีก

"และตอนที่กูไปดูหนังกับมึง ตอนที่จับมือมึงมันทำให้กูรู้สึกดีนะ แม้ตอนนั้นมึงกับกูอยู่สถานะแค่เพื่อนกันก็ตาม แบบนี้เรียกว่าใจตรงกันได้ปะวะ" ไอ้ศิลามันพูดแล้วยิ้ม ๆ ยิ้มที่เหมือนโลกทั้งใบอยู่บนใบหน้าของมัน

สิ่งที่ได้ฟังก็ทำให้ผมยิ้มไม่ต่างกัน เพราะผมก็เคยถามขนมปัง เพราะอยากรู้ว่าเธอชอบไอ้ศิลาหรือเปล่า ผมทำลักษณะเดียวกันกับไอ้ศิลาเลยครับ แต่ตอนนั้นความรู้สึกมันยังไม่ชัดเจนไง และไอ้ศิลาก็เล่นไปเรื่อย จนผมเจอกับพี่คนหนึ่งที่ดีด้วย เอาใจใส่ดี จนผมตกลงคุยกันและคบกัน แต่สุดท้ายก็เหมือนถูกดับฝันไป เพราะมันมีคนอื่นต่อหน้าต่อตาผม

"แล้วตอนนี้....?" ผมลองถามมันอย่างตะกุกตะกัก เพราะไอ้ศิลามันยังมักเอาผู้หญิงที่ควงอยู่บ่อย ๆ เท่าที่ผมรู้มันยังคงเรื่อยเปือยตามประสา

"......กู....." ไอ้ศิลาดูลังเล ซึ่งผมก็พอจะเข้าใจ

"กูเข้าใจมึง" มันมีสีหน้ากลุ้มผมก็เลยพูดแทรก เพราะไม่อยากให้มันรู้สึกแย่

ผมเข้าใจ ผมเข้าใจเพื่อน

นี่คือสิ่งที่ผมย้ำกับตัวเองในใจ

(ศิลา)

"เข้าใจอะไร อะไรที่มึงเข้าใจ" ผมถามไอ้คนตรงหน้าที่สีหน้าหงอยเป็นหมาเหงา

"ก็มึงไม่ได้ใจตรงกับกูไง"

นั่นไงผมว่าแล้วมันต้องคิดเองแบบนั้น ไอ้ด็อจขี้มโน

"กูบอกแบบนั้นเหรอ"

ผมตีสีหน้านิ่ง ๆ ย้อนถามมัน แล้วดูหน้ามันนะเศร้าฉิบหาย

"ก็มึงตอบแบบไม่มั่นใจ สีหน้ามึงลังเล แล้วจะให้กูเข้าใจว่ายังไงล่ะ"

อยากขำมันครับ นี่ใช่ไอ้ด็อจเพื่อนผมทึ่เคยรู้จักจริงเหรอเนี้ย

"กูขอถามมึงหน่อยนะ สิ่งที่มึงเป็นตอนนี้พ่อมึงรู้เรื่องไหม?"

มันคือสิ่งที่ผมอยากรู้ครับ เพราะหากผมตัดสินใจไป จะได้รับมือถูก

"กูคิดว่าพ่อรู้ แต่พ่อแค่ไม่พูด"

"อืม...กูจะได้เตรียมรับมือถูก"

ผมพยักหน้ารับรู้ แล้วพูดออกไป แต่หน้าไอ้ด็อจตอนนี้มันมีความสงสัย มีคำถามเหมือนต้องการจะได้ความมั่นใจ หรือคำตอบในสิ่งที่ผมพูด

"มึงหมายความว่าไง?" ไอ้ด็อจมันย้อนถามผมครับ

"ไม่เข้าใจ?" ถามกลับสิครับ กวนแม่งเลย

"อยากเข้าใจมากกว่านี้ คือกูกลัวคิดไปเอง" มันยังคงทำหน้าเศร้าครับ อยากจะหัวเราะดัง ๆ

"มึงก็รูปร่างเป็นคนนะด็อจ แต่ทำไมตอนนี้เหมือนจุลินทรีย์"

หลอกด่ามันเลยครับ โชว์โง่ดีนัก พูดขนาดนี้แล้วยังทำงงใส่อีก

"...ไอ้วัว!! หลอกด่ากูไม่มีสมอง"

มันเงียบไปแป๊บหนึ่ง เหมือนจะนึกได้ ทีนี้ถลึงตาใส่ผมเลยครับ ตะคอกเสียงด่าผมด้วย

"ความรู้สึกช้านะมึงอะ"

ผมผลักหัวมันเบา ๆ แล้วส่ายหัว ไม่รู้ทำไมตอนนี้ถึงได้รู้สึกดี เหมือนผมยิ้มได้อย่างมีความสุข เวลาที่ได้แกล้งไอ้ด็อจ

"แล้ว....?"

ไอ้ด็อจมันลูบหัว แล้วสักพักก็จ้องหน้าของผม ก่อนที่จะเหมือนมีคำถาม คำถามที่ผมเดาได้ไม่ยากว่ามันคืออะไร

"อืม" ผมพยักหน้ารับเป็นการตกลง ว่าเราสองคนจะเลื่อนสถานะจากเพื่อน เป็นคนดูใจกัน

ไอ้ด็อจมันฉีกยิ้ม เป็นยิ้มที่ไม่ได้หวือหวาอะไร แต่ผมเห็นแล้วโคตรใจเต้นเลยครับ ความรู้สึกคือหวั่นไหวกว่าผู้หญิงอีก

เหมือนผมจะใช่แล้วล่ะ เอนเอียงมาทางนี้มากกว่า ถามว่าทำไม ผมก็ตอบไม่ได้หรอกครับ ขอให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์แล้วกัน

"ผู้หญิงและบรรดาเมียเล็ก เมียน้อยของมึงที่มีล่ะ" ไอ้ด็อจมันถามผมด้วยสีหน้าที่ดูกังวลครับ

"เดี๋ยวกูเคลียร์" ผมตอบมันไป

"หมดหรือแค่ประปราย"

มันยังถามผมต่อ เหมือนไม่มั่นใจว่าผมจะเคลียร์ได้ เพราะที่พวกมันรู้ผมไม่ได้กินแค่มัดหมี่คนเดียว แค่มัดหมี่ผมกินบ่อยสุด

ทุก ๆ คนที่คั่วกัน สถานะของเราลึกซึ้งแต่ไม่ผูกพัน จึงไม่ค่อยมีใครวุ่นวายมากนัก แต่กับมัดหมี่เธอทำให้ผมไปหาบ่อยสุด เธอรับผมได้ และมีอีกคนเช่นกันที่ผมจะสานสัมพันธ์ต่อ เพราะเธอคือคนแรกที่ทำให้ผมรู้จักเรื่องอย่างว่า มีช่วงหนึ่งที่เธอหายไปไม่รู้เธอหายไปไหน แต่ตอนนี้ผมกำลังจะมีไอ้ด็อจ ผมควรยุติความสัมพันธ์ที่มีกับคนอื่น เพื่อมัน!!

"กูจะทำให้ได้เพื่อมึง...ด็อจ"