รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจ

(ด็อจ) "ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะครับคนสวย" ผมเดินเข้าไปถามเมื่อเห็นแฟนของเพื่อนนั่งชักสีหน้ายุ่งไม่สบอารมณ์ หลังจากที่ผมนั้นได้ดวลมวยกับไอ้ศิลาแล้วตอนนี้ปล่อยให้ไอ้ยอนมินขึ้นดวลต่อ "เกลียดแฟนค่ะพี่ด็อจ" เธอนั่งขาไขว่ห้าง มือกอดอก แล้วตอบผมแบบขอทีไปที "ทำไมล่ะ ไอ้ยอนมินมันไปมีกิ๊กที่ไหนหรือไง?" ผมแกล้งแหย่เล่นครับ เพราะตอนนี้หน้าของขนมปังที่เคยสดใส กลายเป็นขนมปังบูดไปเรียบร้อยแล้วครับ "ทำไมอ่ะพี่ด็อจ ปังอุตส่าห์แอบคุณพ่อมาเรียนมวยได้แล้วนะ แล้วเนี้ย!! มันอะไรกันอ่ะ ปังอยากขึ้นดวลบ้าง อยากเรียนแบบเดิมอ่ะ ทำไมพี่ยอนมินต้องห้าม ห้าม ห้าม ห้าม ห้าม ห้ามอยู่นั่น งื้อ ปังอยากต่อยมวย กะ...อื้อ" ยาวเลยครับทีนี้ พูดยาวแแบบไม่ต้องหายใจหายคอ ผมก็ได้แต่นั่งฟังเธอบ่นอย่างเดียว ไม่อยากขัดเพราะกลัวเธอจะโกรธเอา ก่อนที่ผมจะจะจับจังหวะได้ในคำพูดสุดท้ายของเธอที่พร้อมแล้วครับกับการที่จะกรีดร้องออกมา ผมไม่พลาดครับงานนี้รีบเอามือปิดปากเธอไว้ทันที ก่อนที่หูของผมจะแตกกระจายเพราะเสียงแหลม ๆ ของเธอ "อื้อ อี่อ็อด อ่อยอัง อื้อ" ยังครับผมยังไม่ปล่อยมือออกจากปากของขนมปัง แต่เธอก็ยังพยายามที่จะเปล่งเสียงพูดออกมา ผมไม่ไว้ใจครับผู้หญิงคนนี้แสบนัก จำได้เลยกับตอนนี้ที่ไอ้ยอนมิน เพื่อนของผมนี่แหละที่นึกพิเรนธ์ วางแผนจะขอสาวแต่งงานแต่แม่งดันหาพวก และผมกับไอ้ศิลาก็ต้องช่วย มันจ้างพวกเด็กช่างให้มารุมซ้อมมันอยู่หน้าบ้านของพ่อเจ แล้วรอจังหวะให้ขนมปังออกมา โอโห พระเจ้าช่วยขนมปังนี่ทั้งถีบทั้งเตะพวกผม เพราะเธอห่วงเพื่อนของผมนี่แหละ มันแสดงละครว่าโดนรุมไง ขนาดรองเท้าคู่ละสามหมื่นกว่าบาทขนมปังยังไม่สนใจ ปารองเท้าข้างนั้นใส่พวกผมหลบแทบไม่ทันเลยครับ ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวสุด ๆ "สัญญาก่อนว่าจะไม่กรี๊ด แล้วพี่จะปล่อย" ผมจ้องมองหน้าของเธอ แล้วถามออกไปเพื่อสร้างความมั่นใจ เพราะผมยังไม่อยากให้เป็นเป้าสายตาของคนอื่น "อื้อ" เธอพยักหน้ารับ และเหมือนจะเริ่มอารมณ์สงบลงบ้างแล้วครับตอนนี้ "ก็ไอ้ยอนมินมันกลัวขนมปังเจ็บตัวไง มันเป็นห่วง" ผมเริ่มบอกเหตุผลที่เพื่อนของผมห้ามแล้วครับ ไอ้ยอนมินเคยบอกผมแบบนี้ ทั้งที่ก็รู้ว่าขนมปังชอบชกมวยแค่ไหน แต่เพราะมันรักแฟนมากไง เลยไม่อยากให้เธอมีบาดเเผล ก็ที่รู้ ๆ กันอยู่ขนมปังเงอะงะซุ่มซ่ามจะตายไป แค่ขึ้นบันไดก็ยังสะดุดล้มแล้ว "แต่ปังชอบชกมวยนะพี่ด็อจ อะไรวะอุตส่าห์หลบคุณพ่อมากว่าจะมาได้ขนาดนี้ ปังต้องเสี่ยงชีวิตจากหวายคุณพ่อมากี่รอบ เซ็งแฟน ปังไม่โอเค ชิ!" ผู้หญิงคนนี้น่ารักเป็นบ้าเลยครับ บอกตรง ๆ ว่าผมชอบมองหน้าเธอ ชอบเวลาที่เธองอนแบบนี้ มันทำให้ผมยิ้มและหัวเราะได้อย่างอารมณ์ดี เธอสะบัดเสียงสะบัดหน้าจนแทบคอเคล็ด เมื่อมองไปยังไอ้ยอนมินที่มันกำลังวาดลวดลายกับไอ้ศิลาอยู่บนเวที "ไอ้ศิลา!" "......" เสียงของไอ้ยอนมินทำให้ผมกับขนมปังหันไปมองทันที ก็เล่นตวาดเสียงลั่นขนาดนั้น เป็นใครก็ต้องหันสิจริงไหม แต่แล้วผมก็พบกับสายตาของใครบางคนที่มองมาทางขนมปังไม่กะพริบตา ก่อนจะหันหน้าไปสนใจไอ้ยอนมินที่เรียกอยู่ก่อนหน้า "มึงเป็นอะไรวะศิลา ดูเหม่อ ๆ นะมึงอ่ะ" เสียงนี้ของไอ้ยอนมินครับ มันถามคู่ดวลที่ตอนนี้วางสีหน้านิ่งเรียบ แววตาของมันยังเหล่มองมาทางขนมปังอีก คืออะไร? ผมก็ได้แต่สังเกตเท่านั้น "เปล่า...ต่อเลยไหมมึง" ศิลาตอบกลับ แต่ว่าเหมือนมันอารมณ์เปลี่ยนแปลก ๆ "กูว่าพักก่อนเถอะ เหมือนมึงจะเหนื่อยละ" ไอ้ยอนมินบอกประกอบกับเดินลงจากเวที "อืม เอางั้นก็ได้" แล้วไอ้ศิลาก็เดินตามลงมาด้วยสีหน้ายุ่ง ๆ ผมมองการกระทำของเพื่อนทั้งสองคนแต่ก็ยังไม่ถามอะไร จนไอ้ยอนมินเดินมานั่งลงข้าง ๆ ขนมปัง ส่วนไอ้ศิลาก็นั่งตรงข้ามกับผม "มึงทำอะไรแฟนกูไอ้ด็อจ ดูหน้าไม่บอกบุญขนาดนี้" ไอ้ยอนมินที่มันรู้ดีว่าเพราะอะไร แต่มันก็เลือกบ่ายเบี่ยงด้วยการถามผม หาเรื่องแท้ ๆ ยอนมินเอ๊ย "เชอะ!!" นั่นไงครับอาการเริ่มมาละ ขนมปังไม่สนใจเธอสะบัดเสียงใส่เพื่อนของผมหันหน้าไปทางไอ้ศิลาแทน วางท่าเก่งกว่าขนมปังไม่มีแล้วมั้ง "เชอะแรงมาก น้ำลายเต็มหน้าพี่แล้วครับขนมปัง" ไอ้ศิลามันพูดโคตรเพราะเลยครับ แปลกดีนะตั้งแต่ผมคบกับมันมาเห็นมันพูดเพราะกับแค่ขนมปังคนเดียว "ขอโทษค่ะพี่ศิลา เดี๋ยวปังเช็ดให้นะคะ" เหมือนขนมปังจะเพิ่งรู้ตัว เธอยื่นมือไปหยิบผ้าเย็นแล้วจะเช็ดให้ไอ้ศิลา ผมมองการกระทำของเธอตอนนี้ เป็นจังหวะเดียวกันพอดีที่เพื่อนของผมปรายหางตามามอง "เห็นหัวผัวไหมครับ...ผัวนั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้" ผมเบนสายตามามองไอ้ยอนมินแทน เพราะการกระทำของขนมปังคงอยากจะแกล้งแฟนตัวเองเล่น ๆ "เอ้า!! นี่เรียกว่าผัวเหรอ ขอโทษนะคะพอดีฉันโสด" ขนมปังหันหน้ามาแสร้งแหย่ คงเพราะจะงอนไอ้ยอนมินนั่นแหละเรื่องห้ามไม่ให้ชกมวย โป๊ก!! และแล้วมะเหงกก็ลงหัวขนมปังทันที หลังจากที่เธอนั้นพูดจบ ผมกับไอ้ศิลาก็ได้แต่นั่งขำเบา ๆ กับการเย้าแหย่เล่นกันของคนทั้งสอง "มูมู่ เจ็บนะ" เธอตวาดเสียงดังจ้องตาเขม็งอย่างเอาเรื่อง มือก็ลูบหัวเบา ๆ หวังบรรเทาความเจ็บ "พี่ด็อจ พี่ศิลา ดูดินี่เรียกแฟนได้เหรอ คนเป็นแฟนเขาไม่น่าทำร้ายคนรักให้เจ็บหรอกจริงไหมคะ?" ขนมปังเธอเรียกผมกับไอ้ศิลาด้วยน้ำเสียงที่โคตรจะอ้อนเลยครับ จนผมกับไอ้ศิลานั้นยิ้มเพราะรู้อยู่แล้วว่าเธอนั้นแกล้งเฉย ๆ นี่แหละครับคือความน่ารักของเธอ การอยู่คลุกคลีกันมาหลายปี ทำให้ผมนั้นเอ็นดู "อย่าเยอะปัง ผัวนั่งอยู่นี่มาอ้อนผัวสิครับ" ไอ้ยอนมินเริ่มแสดงอาการแล้วครับ ดึงเอวของขนมปังให้ไปนั่งบนตัก ไม่เกรงใจพวกผมสักนิด เบื่อเพื่อนได้ไหมครับเนี้ย มันหวงขนมปังยิ่งกว่าอะไรดี ก็คงจะมีแต่พวกผมนี่ล่ะมั้งที่มันยอมให้เข้าใกล้เธอได้ "อย่ามา! มีมี่งอนมูมู่อยู่นะ" ขนมปังก็ไม่ขัดขืนอะไร เธอก็ยอมนั่งบนตักไอ้ยอนมินเหมือนเดิม "อ่ะน้ำไอ้ศิลา" ผมเลิกสนใจคู่แฟนที่แสนจะเริ่มเอียนละ จึงเปิดน้ำให้ไอ้ศิลาแทน เพราะเหงื่อจากการชกมวยนี่เต็มหน้าเลย "อืม" มันตอบผมแค่นั้น ก่อนจะรับขวดน้ำที่ผมยื่นให้แล้วยกขึ้นดื่ม แต่สายตาของมันที่มองผมนิ่ง ๆ แววตาที่เหมือนว่างเปล่าไร้ความรู้สึกนั้น มันทำให้ผมเหมือนใจฝ่อแปลก ๆ "งั้นกูกลับก่อนนะ เมียงอนจะรีบพาไปง้อ" เสียงของเพื่อนอีกคนของผมดังดึง ทำให้เรียกคืนสติของผมคืนมาจากการมองหน้าไอ้ศิลาและคิดทวนสิ่งที่เห็น "อืม ขับรถดี ๆ ล่ะ" ผมโบกมือลาเพื่อนที่ตอนนี้ลากแขนขนมปังออกไปละ ก่อนจะหันหน้ากลับมาแล้วบรรจบเหมาะกับสายตาของไอ้ศิลาจ้องผมอยู่ "ทำไมทำหน้าแบบนั้นวะไอ้ศิลา" จนผมต้องถามมัน "กูไม่โอเค!" ปึก!! อะไรคือไม่โอเค ผมโคตรจะงงเลยครับ มันพูดจบทิ้งความสงสัยไว้ให้ผม วางขวดน้ำกระแทกกับโต๊ะอย่างแรง แล้วลุกเดินหนีไปทางด้านหลังที่เอาไว้อาบน้ำ ผมได้แต่มองตามแล้วความไม่เข้าใจ อะไรของมัน!