รักครั้งนี้ต้องทุ่มทั้งใจ

ไม่เมาเอาที

(ด็อจ)

"ถ้าไม่อยากโสด มาลองคบกับพี่ดูไหมครับ"

((!!!))

ผมพูดคำนี้ออกมา พร้อมกับการกระดกเหล้าเข้าปาก ที่ผมพูดไปผมมีสติดีทุกอย่าง แต่ทำไมสายตาของทุกคนต้องมองผมเหมือนผมเป็นตัวประหลาดอย่างนั้น

"ลูกแก้วว่าพี่ด็อจคงจะเมา เอามาพูดทีเล่นทีจริงแบบนี้ลูกแก้วคิดไกลนะคะ" จากที่ทุกคนเงียบและอึ้งในสิ่งที่ผมพูด เป็นน้องลูกแก้วที่เปล่งเสียงเพื่อกลบความเงียบ

"พี่พูดจริงครับ ลองคบกันดูไหม หรือว่าน้องลูกแก้วไม่ได้โสด" ผมวางแก้วเหล้าลงกับโต๊ะ แล้วขยับไปนั่งข้างเธอ

"ไอ้ด็อจกูว่ามึงเมา" เป็นเสียงของไอ้ยอนมินที่พูดขึ้น ซึ่งผมไม่ได้สนใจจะหันไปมอง ตอนนี้ผมสนใจจ้องแต่หน้าผู้หญิงตัวเล็กน่ารักคนนี้

"ว่าไงครับน้องลูกแก้ว" ผมยังคงถามย้ำและยิ้มให้เธอ

"เอ่อ คือว่า ..." เธอคงอึ้งไม่หาย เพราะคำตอบที่ผมต้องการจะฟังมันยังไม่เล็ดลอดจากปากของเธอ

"ลูกแก้วปังว่าพี่ด็อจกริ่มแล้ว อย่าถือสาเลยนะ พี่ด็อจคงแหย่เล่น"

"ไม่ ๆ พี่พูดจริง ไม่ได้พูดเล่นอะไรทั้งนั้น"

เมื่อขนมปังพูดขึ้นเหมือนกับห่วงเพื่อน ผมเลยพูดแทรกแล้วปัดป่ายมือปฏิเสธทันที เอ๊ะ! หรือผมเมาจริง ๆ วะ แต่ว่าที่พูดไปผมรู้ตัวทุกอย่างนะ ชัดเจนทุกคำ

"พี่ด็อจคะ ปังว่าพี่ด็อจกลับบ้านไหม?"

"ชู่~~ ไม่ครับ ขนมปังนั่งตรงนั้นเป็นเมียไอ้ยอนมินเหมือนเดิมดีกว่า พี่พูดอะไรพี่รู้ตัวดี"

ผมรีบทักท้วงเมื่อเห็นขนมปัง กำลังลุกแล้วเดินเข้ามาหาลูกแก้ว ที่ตอนนี้เธอนั่งเอนตัวไปด้านหลัง เหมือนกับหลบผมที่โน้มหน้าเข้าไปใกล้ แต่หางตาผมก็เหลือบมองอีกคนที่นั่งเงียบ ๆ ซึ่งก็มองผมเช่นกัน

"อะไรติดหน้าดาวเรืองอ่ะ" เสียงใครวะ ผมจึงรีบหันไปมอง อ๋อ เสียงเพื่อนอีกคนของผมเอง ผมมองการกระทำของไอ้ศิลา ที่ตอนนี้ขยับตัวเข้าไปใกล้เพื่อนอีกคนของขนมปัง

"ตรงไหนคะ?" ดาวเรืองใช้มือจับตามใบหน้า เพราะว่าไอ้ศิลาทักท้วง

"ตรงแก้มครับ ขยับอีกนิด" ผมมองสิ่งที่ไอ้ศิลากำลังทำ มันขยับเข้าไปใกล้พร้อมกับยื่นหน้าเข้าหาจนแทบจะสิงกับดาวเรือง ผมมองอยู่แบบนั้น มองแบบไม่กะพริบตา ทำไมผมถึงรู้สึกว่าสิ่งที่เห็นมันกระตุ้นระบบการเต้นของหัวใจให้สั่นระรัว ทำไมผมต้องรู้สึกแบบนั้น

"ตรงนี้เหรอคะ" ดาวเรืองก็ยังจับตามใบหน้าของเธอ

"เดี๋ยวพี่เอาออกให้ดีกว่านะ" แล้วมือของไอ้ศิลาก็ลูบแก้มเนียนใสของดาวเรือง ระยะของใบหน้าแทบชนกัน ผมมองอยู่แบบนั้นก็ต้องหันหน้าหนี เหมือนภาพนั้นมันทำให้ผมทนไม่ไหว มันปวดหนึบแปลก ๆ ตรงอกข้างซ้าย

"อ่ะ ออกแล้วครับ"

"ขอบคุณนะคะ"

เสียงที่ผมได้ยินรับรู้ได้ทันทีว่าคนทั้งสอง คงจัดการกับสิ่งแปลกปลอมออกเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้หัวใจของผมเต้นเร็วกว่าก่อนหน้า เต้นเร็วกว่าภาพของแฟนที่เห็นจูบกับคนอื่นเสียอีก ความรู้สึกแบบนี้คืออะไร

"น้องลูกแก้วอยากทานอะไรอีกไหม เดี๋ยวพี่สั่งให้" ผมยิ้มแล้วถามคนตรงหน้าที่ยังคงนั่งมองหน้าผมและยิ้มอ่อน ๆ

"ไม่เป็นไรค่ะ ลูกแก้วไม่หิว" เธอยิ้มอ่อน ๆ เหมือนคนเขินอาย ตอบผมด้วยท่าทางเกร็ง ๆ คงเพราะคำพูดที่ผมลั่นออกไป

"แล้วดาวเรืองเอาอะไรเพิ่มไหม" เป็นเสียงของไอ้ศิลาอีกแล้วครับ

"เอ่อ ไม่ค่ะพี่ศิลา ดาวเรืองกินแค่นี้พอค่ะ" ดาวเรืองที่หันมองหน้าเพื่อน เหมือนกับเธอนั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่ไอ้ศิลากำลังทำ ก่อนจะหันไปพูดตอบไอ้ศิลาที่ตอนนี้นั่ง่ชิดกับเธอจนแทบสิงร่างกันอยู่รอมร่อ

"ลำไย"

"ลำไยอะไรครับ หื้ม"

สองเสียงที่ดังแทรกขึ้นมา จนผมต้องหันหน้าไปมอง ก็ต้องพบกับสีหน้าที่แสนจะดูรำคาญปนหงุดหงิดของขนมปัง ที่มองมาทางผมกับไอ้ศิลาสลับกันไปมา

"ปวดฉี่อ่ะ พาไปห้องน้ำหน่อยสิ" ขนมปังที่พูดกับไอ้ยอนมิน หลังจากที่เธอนั้นใช้สายตามองแขวะผมสลับกับไอ้ศิลาจนหนำใจ ก็พอจะเดาออกได้แหละว่าคงสิ่งที่ผมทำ และไอ้ศิลาก็ทำไม่ต่างกัน

"ไปครับ"

"เดี๋ยวปังมานะลูกแก้ว ดาวเรือง" เธอบอกกับเพื่อนทั้งสองก่อนจะลุกเดินออกไปพร้อมไอ้ยอนมิน

"อืม"

หลังจากที่ทั้งสองคนเดินออกไป ที่เหลือในโต๊ะก็มีเพียงเราสี่คน ผมจัดการยกเหล้าดื่มอย่างเอาเป็นเอาตาย ยกแก้วแล้วแก้วเล่า จนตอนนี้เริ่มจะเมาตาลายแล้ว แค่ไม่กี่นาทีเท่านั้นเพราะภาพแห่งความเจ็บปวดมันทำให้ผมนั้นชอกช้ำและเจ็บปวดมาก ทุกอย่างที่มีในใจเหมือนมันจะเก็บกลั้นไว้ไม่ไหว ผมอยากระบาย อยากพูดกับใครสักคนที่เข้าใจผมบ้าง

"พี่ด็อจไหวไหม" เสียงของลูกแก้วที่นั่งข้างผมทักขึ้น ผมได้ยินชัดเจนนะ แต่สายตาของผมตอนนี้เบลอมาก มองลูกแก้วมีสองคนแล้วตอนนี้

"ทำไมอ่ะลูกแก้ว ทำไมเขาต้องทำร้ายจิตใจพี่ขนาดนี้ ทำไม ๆ พี่ไม่ดีตรงไหนวะ.@#$$^&*()^#$#*(==(*&%%..." เหมือนทุกอย่างที่ผมอัดอั้นในหัวใจเริ่มเปิดเผยออกมา ผมพูดจนแทบลิ้นพันกัน มือหนึ่งก็จับไหล่ของลูกแก้วไว้ เธอเหมือนพยุงตัวผมให้นั่งตรง ก็เพราะผมคงนั่งโอนเอนไปมาแหละมั้ง

"พูดอะไรของมันวะ ฟังก็ไม่รู้เรื่อง" ไอ้ศิลามันว่าผมครับ เสียงของมันผมจำได้จนติดหู

"ดาวเรืองว่าพี่ด็อจเมาหนักแล้วล่ะ เอาไงดีคะพี่ศิลา" เสียงของคนพูดคุยกันผมยังได้ยินชัดเจน

"พี่ไม่ได้เมา ใครบอกพี่เมา ไม่เมา ๆ"

"อ่า พี่ยอนมินมาพอดีเลย" เสียงนี้ผมจำได้ครับ เป็นเสียงของลูกแก้ว เพราะมันดังใกล้ ๆ หูของผมนี่แหละ

"ทำไมสภาพเป็นงี้อ่ะ!" นี่เสียงใครวะ แหลมแสบหูฉิบหาย

"ก็หลังจากที่พี่กับขนมปังไปห้องน้ำไม่นานก็ยกเอายกเอา สภาพก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ" แล้วนี่เสียงใครอีก ทำไมคนเยอะแยะจังวะ ตาลายมองไม่ออกแล้วว่าใครเป็นใคร ใช่เพื่อนของผมไหมก็ไม่รู้

"พี่กับขนมปังจะกลับแล้ว"

"ทำไมกลับแล้วล่ะคะ"

เสียงใครบ้างก็ไม่รู้ตอนนี้ผมเริ่มแยกไม่ออกแล้วครับ ตาก็เหมือนจะปิดลงเต็มที เริ่มไม่ไหวแต่ยังไงก็ต้องฝืนแล้วล่ะ เพราะผมต้องขับรถกลับบ้าน

"ปวดท้องอ่ะ"

"แล้วไอ้ด็อจเอาไงดี"

"เดี๋ยวกูไปส่งมันเอง พวกมึงกลับเลย"

"แต่เหมือนมึงก็เริ่มกริ่มนะไอ้ศิลา"

หูได้ยินเสียงคนคุยกัน แต่ตาผมนั้นเริ่มไม่ไหวแล้วครับ ไม่ไหวจริง ๆ เหมือนโลกหมุนจนเวียนหัว แล้วไม่นานผมก็ไม่ได้ยินอะไรอีกเลย

ผมน็อก!

(ศิลา)

"อยู่นิ่ง ๆ ได้ไหมไอ้ด็อจ"

ผมบอกคนที่ไม่ยอมอยู่นิ่ง พูดพร่ำเพ้อแบบไม่มีสติ แล้วตอนนี้ผมก็อึน ๆ เพราะการดื่มนั่นแหละ แต่ต้องลากสังขารพามันมาส่งที่ห้อง แต่ไม่ใช่ห้องของมันนะ เพราะไกลกว่าที่พักของผม ผมพามาที่บ้านของผมเองแหละ และตอนนี้ก็กำลังพยุงคนเมาขึ้นบันไดด้วยความทุลักทุเล

"ทำไมแม่งทำกับกูแบบนี้วะ อีผู้หญิงคนนั้นมันดีกว่ากูตรงไหน ทำไมมันต้องหลอกกูด้วย ไอ้เลว"

เลวเต็ม ๆ หน้าผมเลย...ปล่อยมันพูดไปก่อนครับ เพราะตอนนี้ผมต้องการจะถึงห้องเร็ว ๆ บ้านที่ผมซื้อด้วยน้ำพักน้ำแรง เพราะอยากอยู่ส่วนตัว ผมไม่ชอบความวุ่นวาย แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่ไปหาพ่อกับแม่นะ ผมจะกลับบ้านเดือนละสองครั้ง

"น่ารำคาญว่ะมึง แล้วกูก็ต้องมาลำบากแบกมึงมา เมาอย่างกับหมา"

ตุบ! ผมปล่อยมันลงกับเตียงนอนจนยุบตัว สภาพที่ดูแทบไม่ได้ กลิ่นเหล้าหึ่งยิ่งกว่าอาบมาทั้งลัง

"ไอ้เ_ยนั่น แม่ง! ไอ้เลว ไหนบอกกูว่างานยุ่งวะ ทำไม ทำไม ทำไมวะ ฮือ ๆ"

ผมยืนเท้าสะเอวมองคนเมาที่เอาแต่พร่ำเพ้อไปเรื่อย ฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำผมเริ่มจะตาลายแล้วครับตอนนี้ แต่ผมต้องจัดการกับคนเมาให้อยู่นิ่ง ๆ เพราะตอนนี้มันลุกตัวเองขึ้นมานั่งแล้วร้องห่มร้องไห้ น้ำตาไหลเป็นทาง

"มึงหมายถึงอะไรวะด็อจ"

สิ่งที่ผมเห็นทำให้ผมสงสัย การเมามายอย่างกับอกหัก แล้วคำพูดที่เหมือนกับถูกทิ้งนี้ คืออะไรหรือว่าไอ้ด็อจอกหักจริง ๆ

"มันทิ้งกูไปแล้ว มึงได้ยินไหม มันทิ้งกูไปแล้ว ฮือ อึก ทำไมวะ ทำไมกัน มันหมดรักกูแล้วเหรอวะ กูไม่ดีตรงไหน"

มันก็ยังพร่ำทั้งน้ำตาอีกตามเคย แถมยังดึงแขนผมไปนั่งลงข้าง ๆ มันอีก ตอนนี้ผมได้แต่มองหน้าเพื่อนที่น้ำตานองหน้าด้วยความเห็นใจ

"ไม่ดีตรงมึงเริ่มเมานี่แหละ เมาก็นอนไปกูจะไปอาบน้ำ"

ผมดึงสติแล้วปัดมือมันที่กำลังก่อกวนบนตัวของผมออก จากที่ได้ฟังก็คงจะอกหักแน่นอนแล้วล่ะ ผมก็พอจะรู้มาว่ามันมีแฟน แต่มันไม่เคยพามาแนะนำกับผม ผมรู้เพราะไอ้ยอนมินเล่าให้ฟัง ไม่ใช่จากปากของไอ้ด็อจเอง

"มึงนอนไปด็อจ แล้วปล่อยกูก่อนที่กูจะขึ้น!"

ผมบอกพร้อมกับจับมือของมันออก ที่ตอนนี้จับคอเสื้อของผมไว้แน่น เอาแรงมาจากไหนวะหนักหนา ไหนว่าเมาไง?

"เออ ขึ้นเลย มึงขึ้นกูเลยตอนนี้"

"เริ่มพูดไม่รู้เรื่องแล้วไอ้ด็อจ เมาก็ไปนอน!"

"ไม่เมา ๆ กูไม่เมา! กูไม่เมามึงเอากูทีดิ กูไม่ให้แม่งแล้วไอ้สารเลวนั่น ไอ้ชั่ว!"

"อื้อ 0.0"

ผมต้องตกใจเมื่อไอ้คนเมามันกดริมฝีปากของผมปิดกลั้นด้วยปากของมัน กลิ่นเหล้าคละคลุ้งกระทบเข้ากับจมูกของผม มันจะรู้ไหมว่าการรุกล้ำแบบนี้ มันยิ่งปลุกความดิบในตัวของผมให้กระเจิง

มันเริ่มจูบผมแบบรุนแรงและเร่าร้อน ยิ่งมันกดเน้นริมฝีปากลงมาจนผมเจ็บที่ริมฝีปาก แต่มันกลับเป็นความรู้สึกที่ตกใจเล็กน้อย ก่อนที่ผมจะเริ่มเคลิบเคลิ้มและตอบสนองรสจูบของคนเมา กลิ่นเหล้าที่ล่องลอยยิ่งสร้างความปั่นป่วนในตัวของผมมากขึ้น

ผมกอดรอบคอของไอ้ด็อจ และดึงรั้งร่างกายที่ไม่อยู่นิ่ง มือไม้เริ่มเลื้อยไปตามร่างกายของผม มืออุ่น ๆ ของไอ้ด็อจเริ่มสอดและลูบคลำไปตามหน้าท้องของผม สิ่งที่ผมถูกกระทำตอนนี้มันทำให้ตัวตนของผมเริ่มลุกตื่น ถ้าผมฝืนไม่ไหวอย่ามาโทษหรือตีโพยตีพายทีหลังแล้วกัน ผมไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะทนต่อเรื่องอย่างว่าได้ ไม่ว่ากับใครก็ตามหากผมพอใจที่จะทำ

"มึงจะมาโทษกูทีหลังไม่ได้นะไอ้ด็อจ กูเตือนไว้ก่อน มึงก็รู้ว่ากูได้หมดนะเว้ย!"

ผมพยายามจะผลักคนเมาให้ออกห่าง จากที่ตอนนี้สติของผมยังพอหลงเหลืออยู่ ถ้าผมถูกวุ่นวายกับร่างกายมากกว่านี้...ผมไม่รับประกัน!

"อื้ม"

ผมดันร่างกายของมันให้นอนราบกับเตียง เปลือกตาของไอ้ด็อจก็แทบจะลืมไม่ขึ้น มันปรือตามามองผมชั่วครู่ ก่อนจะปิดลงเพราะผมจูบปิดปากของมัน และดูดกันอย่างรุนแรงพร้อมกับมือของผม ที่จับล็อกข้อมือของไอ้ด้อจของด้านข้างทั้งสองข้าง ฝังแม่งลงกับเตียงให้จม จะได้ไม่ยุ่มย่ามให้เสียเวลา

ก็ผมมันคนดิบ!

ผมมันเถื่อนเรื่องบนเตียง!