นายหัวเถื่อน 25+
บทที่ 17.
"คือ...ผ้าถุงของฉัน...หายไปต่างหาก"
"ว่ายังไงนะ?"
ราเมศน์เอ่ยถาม สายตาคมก้มมองร่างเปลือยเปล่าผ่านน้ำที่ค่อนข้างใส แต่เวลานี้มืดแล้วเลยทำให้มองเห็นแค่เพียงลางๆ แต่เพียงแค่นั้นชายหนุ่มก็ถึงกับหายใจติดขัดเมื่อสำนึกได้ว่าตอนนี้มีแค่เสื้อผ้าของเขาเท่านั้นที่ปิดกั้นอยู่ระหว่างเขากับเธอ
"คนบ้า! ห้ามมองนะ ช่วยฉันหาผ้าถุงก่อนสิ"
หทัยชกแหวใส่ชายหนุ่มด้วยความอาย โผเข้ากอดร่างแข็งแรงแนบชิดกว่าเดิมเพื่ออำพรางร่างเปลือยเปล่าจากสายตาของเขา
"จะให้ช่วยหาก็ปล่อยฉันก่อนสิ"
"ไม่..."
หทัยชนกปฏิเสธ ขืนเธอปล่อยเขาก็เท่ากับว่ายอมให้เขาเห็นร่างกายของเธอน่ะสิ ไม่อย่างเด็ดขาด
"แล้วจะเอายังไง จะอยู่แบบนี้น่ะหรือ หรือว่า...จะให้ฉันทำอะไรเธอในน้ำนี่ดี"
"นายหัวราม!"
หทัยชนกทุบมือลงไปบนแผ่นหลังกว้างแรงๆเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอายจากคำพูดของเขาก่อนจะค่อยๆปล่อยเรียวขาออกจากร่างหนาอย่าง
