“มาตา” คีย์ตะวันไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง ที่ว่ามีอีกกองหนึ่งก็คือละครที่มาตาแสดงเธอพอรู้มา “ทำไมเธอมาอยู่ตรงนี้”
“มะ...ไม่ต้องช่วยก็ได้นะ” พอรู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใครมันจะดูบังเอิญเกินไปหรือเปล่า ทุกครั้งที่เธอต้องตกอยู่ในความเดือดร้อนจะเป็นคีย์ตะวันเสมอที่โผล่หน้ามา
“จะเก่งก็ดูสภาพตัวเองหน่อย” คีย์ตะวันเดินเข้ามาในห้องน้ำซึ่งมีกลิ่นไม่พึงประสงค์อย่างกลิ่นปลาร้า “นี่เธอไปด่าแม่ใครไว้หรือเปล่า”
“ยะ...อย่ามายุ่ง”
“ตึกเก่าโทรม ๆ อยู่ในหมู่บ้านคนแบบนี้ ถ้ามีสมองสักหน่อยเธอก็น่าจะรู้ว่าวัยรุ่นชอบมาเล่นยากัน จะอยู่ที่นี่?” คีย์ตะวันยกมือกอดอกเพ่งสำรวจคนตรงหน้า แขนขาถูกมัดไม่พอยังนั่งขดตัวน่าจะมีจุดที่บาดเจ็บ ไหนจะกลิ่นและปลาร้าเป็นตัวติดอยู่ตามศีรษะนั่นอีก
“ทำไมเป็นเธอตลอด”
“ฉันไม่ได้สะกดรอยตามเธอก็แล้วกัน สรุปจะออกมาไหมฉันอยากกลับไปพักเต็มทนแล้วนะ”
“ช่วย...” มาตาช้อนตาขึ้นมองคนตรงหน้าแอ
