“อยากนั่งคนเดียว”
ไต้คุณตวัดสายตามองคนพูดก่อนจะสะบัดผ้าม่านออกแล้วหย่อนกายลงนั่งที่เบาะข้าง ๆ ของคีย์ตะวัน
“ฉันก็ไม่ได้พิศวาสเธอหรอก ที่นั่งมันเต็ม” เขาส่ายหน้าให้คนหลงตัวเองเล็กน้อย
คีย์ตะวันดึงผ้าห่มขึ้นมากอดไม่โต้เถียงอะไรอีก ก็เครื่องบินเจ็ทครอบครัวเขานี่นาเธอจะพูดอะไรล่ะ ถ้าเขาไล่เธอไปนอนอยู่ทางเดินก็คงต้องไป เธอเห็นว่าครอบครัวเขาขึ้นมาด้วยจริง ๆ ไหนจะพยาบาลที่คอยดูแลเขาอีก เจ็บตัวยังอยากวิ่งงานเลือดไหลหมดตัวขิตไปเลยเถอะ
“แช่งผัวอยู่เหรอ” แม้จะอ่านหนังสือและไม่ได้หันไปมอง แต่เขารู้สึกถึงแรงอาฆาตที่ส่งมาผ่านสายตาคู่นั้น
“จิ๊!” เมื่อคนด้านข้างจับได้คีย์ตะวันเลยสะบัดหน้าหนี ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอไปจ้องเขา
มุมปากหยักกระตุกยิ้มเบา ๆ ก่อนจะเอนหลังพิงเบาะอ่านหนังสือ อีกไม่กี่ชั่วโมงเครื่องก็จะลงจอดที่ฮ่องกง แม้จะรู้สึกเจ็บแผลแต่เขาต้องไปงานนั้นให้ได้ และเป็นครั้งแรกที่จะควงคีย์ต
