ตอนที่ 10
1149 Words
ธีโอขบกัดฟันแน่นเพื่อข่มทุกอารมณ์ในกายเป็นร้อยครั้ง แต่กระนั้นเขาก็ยังสัมผัสได้ถึงอะดรีนาลีนที่ฉีดพล่านไปทั้งกายหนุ่ม เขารู้สึกถึงสัญญาณอันตรายแปลกประหลาดที่กำลังจู่โจมเข้ามาภายในร่างอย่างชัดเจน
“ผมจะพาคุณไปส่งที่ห้อง”
เขาจะลุกแต่ถูกมือนุ่มคว้าเอาไว้ และทำท่างอแงน่าตีก้น “ไม่เอา... ฉันยังไม่อยากกลับ วันนี้เราต้องเดทด้วยกันไม่ใช่เหรอคะ”
ธีโอจำต้องเก็บเรื่องหนุ่มเลิฟเอาไว้ก่อน เพราะถึงพูดไปตอนนี้ณดาก็คงไม่รู้เรื่อง
“เมาเละเทะแบบนี้ จะไปเดทอะไรกันคุณ มานี่กลับบ้าน”
“ไม่เอา... ฉันไม่กลับ”
หล่อนงอแงอีก และหันไปควักมือเรียกบริกร “น้องขอไวน์แดงพี่อีกสักแก้วสิ”
“ครับ”
“ไม่ต้องแล้ว เธอกำลังจะกลับ” ธีโอห้าม และหยิบเงินให้กับบริกร “ไม่ต้องทอน”
“ขอบคุณครับ”
บริกรกล่าวขอบคุณและเดินจากไป ในขณะที่ณดาช้อนตาขึ้นมองคนขัดใจตาเขียวขุ่น
“ใครว่าฉันจะกลับกันล่ะ ฉันจะดื่มต่อต่างหาก น้อง...”
“หุบปาก และลุกขึ้น เราจะกลับเดี๋ยวนี้!”
“ไม่...”
ธีโอถอนใจเบาๆ ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง ท่ามกลางเสียงโวยวายของคนตัวเล็ก
“นี่ปล่อยฉันลงไปนะ ปล่อย...”
“ถ้าไม่หุบปาก ผมจะจับคุณโยนลงพื้นเดี๋ยวนี้ เอาให้ตับแตกตายกันไปข้างหนึ่งเลย”
ฝ่ามือที่กุมอยู่บนต้นขาเพิ่มน้ำหนักมากขึ้น ทำให้ณดาที่แม้จะไม่มีสติหลงเหลือแล้วอดหวาดกลัวไม่ได้
“คุณ... คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง ฉันเป็นลูกค้าของคุณนะ”
ณดายังคงโวยวายอาละวาดตลอดทาง จนกระทั่งถูกจับยัดเข้ารถนั่นแหละ ถึงได้หันมามองเจ้าของผลงาน
“นี่คุณจะพาฉันไปเดทใช่ไหม”
“เดทบ้าเดทบออะไรกันล่ะคุณ นี่ถามจริงๆ เถอะ เมาปลิ้นขนาดนี้ยังจะคิดไปเดทอีกหรือ ไม่กลัวถูกล่วงละเมิดทางเพศบ้างเลยหรือไง”
ณดานั่งเงียบ ก่อนจะหัวเราะอย่างไร้สติ “ใคร... ใครจะทำอะไรฉัน ไม่มีใครมองฉันสักคน”
“ก็เพราะคิดแบบนี้ไง ถึงได้มีคดีข่มขืนบานเบอะ”
ธีโอกระแทกคันเร่งออกจากหน้าโรงแรมหรู มุ่งหน้าสู่ห้องพักของ ณดาด้วยความหงุดหงิดเป็นที่สุด
นี่ถ้าผู้หญิงที่เมาคนนี้ไม่ใช่ยายป้าที่เขาเคยประทับใจ เขาจะคงไม่รู้สึกผิดหวังรุนแรงขนาดนี้หรอก กรามแกร่งขบกันแน่นตลอดทาง
ธีโอยืนพิงอยู่ที่ขอบประตูห้องเช่า ขณะกำลังสนทนาทางโทรศัพท์กับวรันธาราด้วยท่าทางเคร่งเครียด
“ผมพาเธอมาส่งที่ห้องเรียบร้อยแล้วครับ”
“แล้ว... แล้วณดาสบายดีไหมคะ คือฉันเป็นห่วงเธอน่ะค่ะ”
คนตัวโตที่พึ่งถอดเสื้อเชิ้ตทิ้งถังขยะไปเพราะณดาอ้วกใส่ผินหน้ากลับไปมองคนที่นอนนั่งพิงอยู่กับเตียงอย่างหงุดหงิดใจ
“เมาหนักครับ”
“เมา?”
“ใช่ครับ เมาหนักมาก แถมยังอ้วกรดผมอีก”
“โธ่ คุณธีโอ ฉันต้องขอโทษแทนณดาด้วยนะคะ แต่ปกติแล้วณดาไม่ใช่ผู้หญิงขี้เมานะคะ”
“เท่าที่ผมเห็น คงจะเชื่อไม่ลงน่ะครับ”
“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะคะ ณดาเป็นผู้หญิงที่ดีนะคะ แล้วเธอก็ไม่สนใจพวกแอลกอฮอล์ด้วย”
ธีโอหัวเราะเสียงเย็นยะเยือก
“ก็อย่างที่บอกนั่นแหละครับ เท่าที่ผมเห็น คุณณดาชื่นชอบในการดื่มมาก เจอกี่ครั้งก็เมาหัวราน้ำทุกครั้ง”
“คุณต้องเข้าใจผิดแน่นอนค่ะ”
ชายหนุ่มไม่อยากเถียงกับผู้หญิงจึงตัดบท “เอาเป็นว่าผมจะยังไม่อธิบายอะไรให้กับคุณณดาฟังตอนนี้ เพราะเธอคงฟังอะไรไม่รู้เรื่อง”
“ตามใจคุณเถอะค่ะ ยังไงฉันขอโทษแทนณดาด้วยนะคะที่ทำให้คุณลำบาก”
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าผมจะให้คนของผมมาอธิบายเรื่องทั้งหมดให้กับคุณณดาฟัง และก็จะโอนเงินคืนให้อย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้”
“เงินไม่ต้องคืนหรอกค่ะ แค่นี้ฉันก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว นี่ถ้าเคนรู้ว่าฉันทำให้เพื่อนรักของเขาลำบากถึงขนาดนี้ เขาคงต้องโกรธฉันมากแน่ๆ”
“รับคืนไปเถอะครับ เพราะทางผมก็ผิดพลาดเองเช่นกัน”
วรันธารารู้สึกเกรงใจมาก แต่ก็รู้ว่าธีโอไม่มีทางยอม “งั้นเอาอย่างนี้นะคะ เงินค่าบริการที่คุณจะคืนให้ฉัน เปลี่ยนเป็นให้ณดาเพื่อนฉันแทนก็แล้วกันค่ะ”
“โอเคครับ ผมจะจัดการตามที่คุณต้องการ ขอตัวนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ”
ธีโอหย่อนโทรศัพท์มือถือรุ่นบางเฉียบลงในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะเดินกลับเข้ามาหานั่งบนส้นเท้าจ้องมองผู้หญิงที่นั่งคอพับคออ่อนพิงกับเตียงอยู่ด้วยสายตาไม่สบอารมณ์นัก
“คุณควรจะขึ้นไปนอนบนเตียงได้แล้วนะครับ”
“ฉัน... ฉันยังไม่ได้เดทเลยนะ” ณดาที่หน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์พูดเสียงแผ่วเบา ก่อนจะทำท่าขย้อนขึ้นมา แต่ก็ยังไม่ได้อาเจียน “แล้วจะนอนได้ยังไงกันล่ะ”
“บ้าผู้ชายชัดๆ”
“ฉันไม่ได้บ้านะ ฉันก็แค่... ต้องเดทตามคำแนะนำของเพื่อนต่างหากล่ะ ว่าแต่คุณเถอะ...” ว่าแล้วณดาก็ยกสองมือขึ้นแตะแก้มสากของธีโอเอาไว้ และจ้องหน้าตาไม่กะพริบ
“คุณหน้าตาคุ้นๆ นะเนี่ย เหมือนฉันเคยเห็นมาก่อน”
ธีโอเบ้หน้าอย่างขุ่นใจ “ก็แน่ล่ะ เราเคยเจอกันมาก่อน แต่คุณจำผมไม่ได้เอง”
“หรือว่าคุณ... จะเป็นผู้ชายในฝันของฉันกันนะ” ณดาหัวเราะยังไม่ยอมปล่อยมือจากใบหน้าของธีโอ “ต้องใช่แน่ๆ เลย... คุณต้องเป็นผู้ชายที่ฉันฝันถึงบ่อยๆ แน่นอนเลย...”
ธีโอเอนหน้าหนีไปด้านหลังเมื่อแม่สาวโน้มหน้าเข้ามาใกล้ กลิ่นลมหายใจที่เต็มไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์เป่ารดใบหน้าของเขาในระยะกระชั้นชิด ธีโอรู้สึกราวกับชีวิตกำลังแขวนอยู่บนเส้นดาย ร่างกายที่เคยควบคุมได้ดีตอนนี้ลุกเป็นไฟอย่างรุนแรง
เขาไม่ชอบผู้หญิงนิสัยแบบนี้ แต่ทำไมนะ? ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนกับกำลังจะหลอมละลายด้วยรอยยิ้มของเจ้าหล่อนด้วย
“คุณ... จูบฉันเสมอเลยนะคะ”
“จูบ?” คิ้วเข้มเลิกสูง พลางถามตัวเองในอก
‘นี่เขาไปเผลอจูบหล่อนตอนไหนกันนะ’ ก่อนจะเข้าใจทุกอย่างเมื่อคำพูดประโยคต่อมาของหล่อนดังขึ้น
“คุณจูบฉัน... ทุกครั้งที่ฉันฝันถึงคุณ...”
- Writer
