ตอนที่ 9
1042 Words
ณดาทรุดตัวลงนั่งภายในภัตตาคารหรูของโรงแรมระดับเจ็ดดาวแห่งเดียวในวอชิงตันด้วยท่าทางที่พยายามจะนิ่งเฉยให้มากที่สุด ทั้งๆ ที่แท้จริงแล้วภายในอกเต็มไปด้วยความขลาดกลัวยิ่งนัก
หล่อนจะทำมันออกมาได้ดีไหม และจะมีอะไรผิดพลาดหรือเปล่า หล่อนรู้สึกหวาดหวั่นเหลือเกิน
ณดานั่งนิ่ง สองมือเย็นเฉียบกุมกันเอาไว้บนตัก ภาวนาให้ตัวเองสามารถยิ้มออกมาได้เมื่อหนุ่มเลิฟเดินทางมาถึง
“เข้มแข็งเอาไว้ณดา มันเป็นประสบการณ์ที่ดี ท่องเอาไว้ประสบการณ์ที่ดี”
พร่ำบอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะคว้ามือลงไปในกระเป๋าสะพายขึ้นตัวเพื่อหาโทรศัพท์
“แบตหมดแล้วหรือนี่”
หญิงสาวถอนใจยาวๆ อย่างเบื่อหน่ายตัวเอง หล่อนไม่เคยพร้อมในเวลาแบบนี้ แล้วนี่มันกี่โมงกันแล้วล่ะ ใกล้สองทุ่มหรือยัง ณดานั่งกระสับกระส่ายด้วยความตื่นเต้น น้ำดื่มตรงหน้าถูกดื่มจนหมดแก้วไปหลายรอบแล้ว
“คุณผู้หญิงจะสั่งอาหารเลยไหมครับ”
บริกรที่เติมน้ำเปล่าให้กับหล่อนไปถึงสามรอบแล้วโค้งตัวลงมาถามอย่างสุภาพ และนั่นก็ทำให้หล่อนละอายใจ
“ก็... ก็ได้ค่ะ”
บริกรยิ้ม พร้อมกับรีบส่งเมนูอาหารมาให้ ณดาไล่สายตามองรายชื่ออาหารอยู่นานก่อนจะตัดสินใจเลือก
“ขอเป็นสปาเก็ตตี้ไก่ค่ะ”
บริกรก้มหน้าจด ก่อนจะถามขึ้นอีก “เครื่องดื่มอะไรดีครับ”
“เออ” ณดาอ้ำอึง ขณะนิ้วเรียวเปิดเมนูไปจนถึงรายการเครื่องดื่ม คิ้วเรียวสวยตามธรรมชาติเลิกสูงเล็กน้อย “ขอเป็นไวน์แดงก็ได้ค่ะ”
“อาหารสปาเก็ตตี้ไก่ และเครื่องดื่มคือไวน์แดงนะครับ”
“ค่ะ”
ณดายิ้มบางๆ และส่งเมนูคืนให้ บริกรโค้งศีรษะให้อย่างสุภาพก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป
ณดาถอนใจออกมายาวๆ ความขลาดกลัวทำให้หล่อนรู้สึกประหม่าเหลือเกิน
หรือว่าควรจะกลับดี?
คำถามนี้ดังขึ้นในใจเป็นล้านครั้ง มือเล็กที่ประสานกันบนตักยังคงเย็นเฉียบ
“ทุกอย่างจะต้องผ่านไปได้ด้วยดี”
หญิงสาวปลอบใจตัวเองอยู่ในอก แต่กระนั้นลึกๆ แล้วก็ยังคงเต็มไปด้วยความขลาดกลัวอย่างที่สุด
“ครับ ผมกำลังมาที่โรงแรมครับ แต่ยังหาไม่เจอ”
โทรศัพท์ยังคงแนบติดอยู่ที่ใบหู ในขณะที่ดวงตาคมกริบสีน้ำตาลเข้มกวาดมองไปทั่วทุกซอกมุมที่ตัวเองเดินผ่าน
“เอาอย่างนี้ก็แล้วกันนะครับคุณวรันธารา ผมจะตามหาเพื่อนของคุณให้พบ และจะพากลับไปส่งที่บ้านอย่างปลอดภัยครับ” แม้เขาจะรู้ดีว่าเมียของเควินห่วงใยเพื่อนรักมากแค่ไหน แต่เขาก็ขี้รำคาญเกินกว่าจะทนคุยกับผู้หญิงที่ใช้อารมณ์นำหน้าเหตุผลนานๆ
“ครับ ผมจะแจ้งทันทีเมื่อเจอเพื่อนของคุณ”
อีกฝั่งวางสายไปแล้ว ธีโอถึงกับถอนใจพรืดเลยทีเดียว ในเพื่อนสามคนเขาเนี่ยเป็นผู้ชายใจเย็นที่สุดแล้ว แต่มันกลับไม่มากพอที่จะเย็นฉ่ำกับอิสตรีช่างเจรจาอย่างวรันธารา
เพื่อนของเธอก็คงจะมีลักษณะนิสัยเช่นนี้เหมือนกันสินะ...
ชายหนุ่มถอนใจออกมาอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจเดินลึกเข้าไปในตัวภัตตาคารหรู
“คุณผู้ชายจองโต๊ะเอาไว้หรือเปล่าครับ” บริกรรีบวิ่งมาโค้งคำนับให้อย่างนอบน้อม
“ผมมีนัดที่นี่ครับ”
ธีโอตอบเสียงเรียบ นัยน์ตาก็ยังคงมองหาไปทั่ว ก่อนจะไปสะดุดที่ด้านหลังของผู้หญิงคนหนึ่ง บริกรมองตามไปสายตาของธีโอไป ก่อนจะพูดขึ้น
“มีนัดกับเธอหรือเปล่าครับ”
“หือ?”
“คือเธอมานั่งตั้งแต่หกโมงเย็นแล้วน่ะครับ บอกว่ามีนัด”
ธีโอเลือกที่จะเดินผ่านหน้าบริกรไป และเดินมาหยุดที่ข้างตัวของผู้หญิงที่กำลังนั่งสับปหงก
“คุณณดา พนารัตน์หรือเปล่าครับ”
ธีโอหรี่ตาแคบมอง รู้สึกคุ้นตาแปลกประหลาด เขาพยายามที่จะจ้องมองแต่เจ้าหล่อนซบหน้าลงอีกฝั่งทำให้เห็นแต่เส้นผมสีดำที่ม้วนเป็นปมเอาไว้กลางศีรษะ
“คุณใช่ คุณณดา พนารัตน์หรือเปล่าครับ”
“เสียง...? เสียงใครกันน่ะ”
ณดาที่ดื่มไวน์ไปหลายแก้วครางเบาๆ และค่อยๆ ยกหน้าขึ้นจากโต๊ะอาหาร
“ฉัน... คุณเรียกฉันหรือคะ”
“ก็คุณใช่ ณดา พนา...”
ธีโอพูดได้แค่นั้นก็ต้องชะงักงัน เมื่อผู้หญิงที่กำลังเมามายหันหน้ามาหา
“คุณป้า...?”
ณดาเมาจนไม่รู้สติแล้วหัวเราะคิกคัก และก็จำธีโอไม่ได้ “คุณคงเป็นหนุ่มเลิฟ ที่เพื่อนรักฉันส่งมาให้สินะ ใช่ไหมคะ”
ธีโอยืนอึ้ง คาดไม่ถึงว่าณดา พนารัตน์จะเป็นผู้หญิงคนนี้
“นั่ง... นั่งลงสิคะ ฉันมารอตั้งนานแล้วนะ” หญิงสาวพูดฟังไม่ค่อยชัด เพราะเมามาก “คุณมาผิดเวลาแบบนี้ ฉันจะขอเงินคืนครึ่งหนึ่งได้ไหมเนี่ย”
ธีโอจำต้องสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ รู้สึกเดือดดาลขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ กรามแกร่งขบกันแน่น จ้องมองใบหน้านวลของผู้หญิงที่ตัวเองถูกชะตาอย่างผิดหวัง
“ผมไม่คิดนะครับว่าจะเป็นคุณ”
“พูดบ้าอะไร... ของคุณน่ะ นั่งสิคะ จะได้สั่งอาหารมากินกัน” ณดาพูดไปหัวเราะไป “นี่ฉันสั่งอาหารมาแล้วนะ แต่มันเย็นหมดแล้วล่ะ เสียดายจัง แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันอิ่มไวน์เสียแล้วล่ะ” แล้วหญิงสาวเรอออกมา ธีโอเมินหน้าหนี โทสะพลุ่งพล่านขึ้นเรื่อย
“ผมจะพาคุณไปส่งที่ห้อง”
“ไม่เอา... เราต้องเดทกันก่อนสิคะ หนุ่มเลิฟของฉัน”
ธีโอชะงักจังงังเมื่อจู่ๆ แม่สาวเฉิ่มเชยแถมตอนนี้ยังเมาหนักยื่นหน้าเข้ามาหาใกล้ๆ แถมยิ้มหวานให้อีกต่างหาก เขาจำต้องรีบผงะถอยหนีด้วยความรู้สึกหวั่นไหวเสียเอง
“คุณไม่ต้องยื่นหน้ามาใกล้ผมนักหรอก”
ณดายังคงยิ้มกว้าง มองจ้องหน้าเขาด้วยสายตาชื่นชม “ธารนี่ตาถึงมากๆ เลยนะ เลือกหนุ่มเลิฟตรงกับสเป็คของฉันเลย”
- Writer
