ตอนที่ 2
987 Words
ณดาหัวเราะเบาๆ ขณะพยายามคาดเข็มขัดนิรภัย แต่ก็ไม่สำเร็จเพราะหาที่เสียบไม่เจอ
ธีโอที่มองอยู่นานอดอมยิ้มไม่ได้ “ให้ผมทำให้ดีกว่าครับ”
แล้วมือเล็กก็ถูกมือใหญ่อบอุ่นสัมผัสโดยไม่ตั้งใจ แต่กระนั้นมันก็ทำให้หล่อนอุ่นซ่านไปทั้งหัวใจเลยทีเดียว กายสาวรู้สึกแปลกๆ เหมือนกับว่ากำลังขานรับต่ออะไรบางอย่าง
ธีโอโน้มตัวเข้าไปหา ยื่นแขนไปดึงเข็มขัดนิรภัยมารัดให้อย่างสุภาพ เขาไม่ได้ตั้งใจจะฉวยโอกาสอะไรกับผู้หญิงคนนี้เลย แต่ความรู้สึกบางอย่างทำให้เขาอดที่จะจ้องมองแก้มนวลที่ใสจนเห็นเส้นเลือดฝาดอยู่ชั่วอึดใจไม่ได้
เขารู้สึกแปลกๆ เสมอยามอยู่ใกล้ผู้หญิงคนนี้ เมื่อครั้งนั้นก็ทีหนึ่งแล้ว แต่ครั้งนี้ดูจะรู้สึกรุนแรงมากยิ่งขึ้น จนเขาเองก็ยังตกใจ ธีโอดึงตัวกลับมานั่งที่เดิม ลอบปล่อยลมหายใจแผ่วเบาเพื่อเรียกสติให้กับตัวเอง
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“เอ่อ ค่ะ”
แก้มนวลยังคงเป็นสีก่ำน่ามอง
“ผมได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจของคุณป้า ดื่มมาหรือครับ” เขาเอ่ยถามเมื่อบังคับรถให้วิ่งออกมาบนถนนแล้ว
ณดายิ้มเศร้าหมอง ความรู้สึกขื่นขมทำให้หล่อนต้องการจะระบาย
“ฉันถูกบอกเลิกน่ะค่ะ แถมยังถูกอดีตคนรักดูถูกเหยียดหยาม ความจริงฉันไม่น่าเกิดมาเลยนะคะ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย”
“ทำไมคุณป้าถึงยอมให้คนๆ เดียวในโลกมากำหนดชะตาชีวิตของตัวเองล่ะครับ”
“ก็เพราะฉัน... เป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ น่ะสิคะ”
ธีโอหันมามอง และก็ได้เห็นหยาดน้ำตาที่สะท้อนกับไฟบนท้องถนนที่แก้มนวล เขาอดรู้สึกเวทนาขึ้นมาไม่ได้
“คำพูดของคนมันก็เหมือนดาบนั่นแหละครับ ถ้าพูดดีคนฟังก็มีความสุข แต่ถ้าพูดให้ร้าย คนฟังที่ไม่มีสติก็จะตายทั้งเป็นไปตลอดชีวิต ดังนั้นคุณป้าจะต้องเลือกแล้วนะครับว่าจะเป็นคนฟังที่มีสติ หรือว่าจะเป็นคนบ้าที่ไร้สติ”
ณดาอดที่จะผินหน้ามองคนพูดไม่ได้ “คุณคงเป็นคนมองโลกในแง่ดีเสมอใช่ไหมคะ”
“ไม่ใช่หรอกครับ ผมมองโลกได้ทั้งสองแง่ต่างหาก เลี้ยวซ้ายใช่ไหมครับ” ธีโอเอ่ยถามเมื่อถึงทางแยก
“ใช่ค่ะ คุณความจำดีเหมือนกันนะคะ”
ธีโอหัวเราะเบาๆ ในลำคอ
“ก็แค่บางเรื่องเท่านั้นแหละครับ ว่าแต่คุณป้ามีแว่นสำรองไหมครับ เพราะถ้าไม่มีพรุ่งนี้คงคลำทางต่อไปแน่ๆ”
“ฉันมีที่ห้องอีกหนึ่งอันค่ะ ขอบคุณนะคะ”
รถหรูแล่นมาจอดที่หน้าห้องเช่า
“ยินดีรับใช้ครับ”
“เพราะคุณมองว่าฉันเป็นหญิงชราสินะ” ณดาอดประชดประชันไม่ได้
“หรือคุณป้าอยากเป็นเด็กแทนล่ะครับ”
ในที่สุดณดาก็หัวเราะออกมาด้วยความขบขัน ธีโออมยิ้มเกลื่อนใบหน้า
“หัวเราะได้สักทีนะครับ”
“หือ?”
ณดาครางสงสัย แต่ธีโอหัวเราะและอธิบายเสียก่อน
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมก็แค่อยากเห็นคุณป้าหัวเราะเท่านั้นเอง”
หญิงสาวทำหน้าย่น ก่อนจะอมยิ้ม “ก็คุณพูดตลกนี่คะ ฉันก็เลยอดที่จะขำไม่ได้”
“นั่นแหละเป้าหมายของผม”
ณดาสูดลมหายใจเข้าปอดลึก
“ขอบคุณนะคะ ที่คุณทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง แถมยังอุตส่าห์มาส่งถึงห้องอีก”
“ยินดีครับ”
หญิงสาวระบายยิ้ม ขณะคว้ามือหาที่เปิดประตูรถ
“เดี๋ยวก่อนครับ”
“มีอะไรเหรอคะ”
ณดาชะงัก ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกันที่ธีโอโน้มตัวเข้ามาหาปลดเข็มขัดนิรภัยให้
“ฉันนี่แย่จังเลย จะเอาเข็มขัดรถคุณลงไปด้วยซะแล้ว”
ธีโอหัวเราะ
“เดินเข้าห้องเองเห็นนะครับ”
“ฉันจำทางได้ค่ะ ไม่มีปัญหาหรอก ขอบคุณอีกครั้งนะคะ”
“ยินดีครับคุณป้า”
ณดาชะงักเท้าเล็กน้อย ก่อนจะหันไปทำหน้าย่นใส่ “ถามจริงๆ เถอะค่ะ ฉันหน้าเหมือนพี่สาวของคุณแม่คุณมากเหรอคะ เห็นเรียกฉันว่าป้าและก็ป้าตลอดเลย”
ธีโอหัวเราะกร๊าก
“ไม่ชอบหรือครับ”
“มีผู้หญิงที่ไหนชอบกันล่ะคะ ถ้าคุณเรียกฉันว่าคนสวย หรือไม่ก็คนน่ารักฉันจะรู้สึกดีกว่านี้”
ธีโอหัวเราะอีกครั้ง หน้าตาเต็มไปด้วยความขบขัน “นอนหลับฝันดีนะครับคนสวย”
“นี่แหละคะที่ฉันอยากฟัง ราตรีสวัสดิ์” ณดาฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะก้าวเท้าช้าๆ เดินตรงไปยังหน้าห้องเช่าของตัวเอง มือเล็กควานหากุญแจห้องและไขเข้าไป
ธีโอจอดรถมองจนณดาหายเข้าไปในห้องแล้วนั่นแหละ เขาถึงเคลื่อนรถออกไป
“คนสวย... มันน่าเรียกที่ไหนกันเนี่ย” ชายหนุ่มอมยิ้ม รู้สึกอารมณ์ดีแปลกประหลาด
นิ้วเรียวขยับแว่นบนใบหน้าสองสามครั้งเพื่อให้มันเข้าที่ คางมนเกยอยู่บนขอบหน้าต่าง ยามที่แหงนหน้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า แม้ยามนี้ทั่วทั้งนภาจะมืดมิด แต่แสงระยิบระยับของดวงดาวกลับยิ่งชัดเจน
ลมหายใจแผ่วเบาถูกเป่าออกมาจากริมฝีปากอิ่ม และก็อดอมยิ้มไม่ได้เมื่อนึกถึงผู้ชายคนนั้น
“คุณชื่ออะไรนะ”
สายลมพัดพลิ้วเข้ามาแต้มผิวเนียน ณดาห่อไหล่น้อยๆ เพื่อต้านความหนาวเหน็บ
ค่ำคืนนี้เกิดทั้งเรื่องดีและไม่ดีกับหล่อน เรื่องไม่ดีก็คือการได้เผชิญหน้ากับขุนศึกอีกครั้ง เรื่องดีก็คือ... การได้พบผู้ชายคนนั้นเป็นครั้งที่สอง
ทำไมหัวใจถึงรู้สึกอุ่นซ่านขึ้นมาขนาดนั้นนะ?
หญิงสาวถอนใจอีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นและเดินกลับมาทรุดนั่งลงบนเตียงนอนเล็กของตนเอง
“หากเราได้เจอกันอีกครั้ง ฉันจะต้องมองหน้าคุณชัดๆ ให้ได้เชียว”
- Writer
