ตอนที่ 1
1023 Words
“ผู้หญิงอย่างเธอ ชาตินี้ก็ไม่มีใครเอา”
คำดูถูกของอดีตคนรักยังคงดังกึกก้องอยู่ในโสตประสาททุกเสี้ยวนาที ไม่ว่าจะพยายามลบมันแค่ไหน แต่มันก็ยังคงดังลั่นและเข่นฆ่าหล่อนอย่างเลือดเย็น
“ฉัน... มันไม่ดี... ตรงหนายยย...”
ณดาหัวเราะเบาๆ กับแก้วเหล้าในมือ ความเจ็บปวดที่ได้รับจากขุนศึกทำให้หล่อนมีชีวิตเหมือนตายทั้งเป็น
“ป้า... ขอนั่งด้วยคนสิครับ” หนุ่มอ้วนหน้าตาเหมือนโจรถือแก้วเข้ามาหา
ณดาช้อนตาขึ้นมอง ก่อนจะหัวเราะเยาะ “อย่ามายุ่งกับฉัน ไปให้พ้นเลย”
“ทำเป็นเล่นตัวนะป้า”
“บอกให้ไปให้พ้นไง!”
หน้าตาของณดาแดงก่ำ ความมึนเมาทำให้หล่อนควบคุมสติไม่อยู่ “ไปสิ ไปให้พ้น!”
“ไปก็ได้ ยายป้าเฉิ่ม”
ผู้ชายร่างอ้วนเดินจากไปอย่างไม่ไยดี ณดาหัวเราะกับตัวเองราวกับคนบ้า
“มีแต่คนเรียกป้า... ฉันเป็นป้าของพวกแกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” หญิงสาวโวยวายเสียงดังลั่น มือเล็กล้วงกระเป๋าหยิบค่าเหล้ามาวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะเดินโซซัดโซเซออกไปยังนอกร้าน
“ทำไม... มึนหัวแบบนี้นะ”
หญิงสาวเดินไม่ตรงทาง และนั่นก็ทำให้ชนเข้ากับนักท่องราตรีที่เดินสวนเข้ามา ด้วยความมึนเมาทำให้ณดาเซแทบล้ม
“นึกว่าใคร เธอเองเหรอณดา”
แม้จะเมาแต่ก็จำเสียงห้าวนั่นได้ ณดาหรี่ตามองเจ้าของน้ำเสียง ก่อนจะเบิกตากว้าง
“พี่... พี่ขุน”
ขุนศึกควงมากับผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่ใช่คนเดิม ณดารู้สึกอับอายนักที่พบกับขุนศึกที่นี่
“ไม่คิดว่าจะเจอยายเฉิ่มแบบเธอในที่แบบนี้” ขุนศึกหัวเราะเยาะ ในขณะที่ณดาแทบจะหายเมาเป็นปลิดทิ้ง
“ฉันมากับเพื่อน”
ขุนศึกก็ยังหัวเราะเยาะอีก
“อย่ามาโกหกหน่อยเลย คนอย่างเธอมีเพื่อนที่ไหนกัน นี่อย่าบอกนะว่ามาหาจับผู้ชายในนี้น่ะ”
คนถูกกล่าวหาหน้าแดงก่ำ
“ฉันไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นหรอกนะ”
“พี่ขุนก็พูดไปเรื่อย ดูสารรูปแบบนี้จะไปจับใครได้ ตาแก่อายุหกสิบเจ็ดสิบยังไม่มองเลย”
ผู้หญิงที่ควงแขนขุนศึกอยู่หัวเราะเยาะหล่อน ณดาอับอายจนแทบมุดลงดิน
“พี่ก็ว่าอย่างนั้นแหละ ใครจะโง่เอาผู้หญิงเชยๆ น่าเบื่อแบบนี้มาเป็นแฟน”
“ยังมีผู้ชายดีๆ ที่ไม่เลวเหมือนพี่อยู่ค่ะ และตอนนี้ฉันก็หาผู้ชายคนนั้นเจอแล้วด้วย ขอตัวนะคะ”
ณดาไม่อาจจะทานทนต่อสายตาและวาจาดูถูกของทั้งสองคนนั้นได้อีก หล่อนรีบวิ่งจากไปทันที เสียงหัวเราะเยาะยังคงตามหลังมา และมันมีผลต่อต่อมผลิตน้ำตาของหล่อนอย่างรุนแรง
ร่างอรชรทรุดนั่งลงบนฟุตปาธอย่างอ่อนแรง น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูทะลักไหลอาบแก้ม แม้ว่าสองมือจะยกขึ้นป้ายทิ้งบ่อยแค่ไหน แต่ดวงหน้าของหล่อนก็ยังคงชุ่มโชกไปด้วยหยาดน้ำตาอยู่ดี
“ตัวตลก... ฉันใช่ไหมคือตัวตลก”
หญิงสาวสะอื้นไห้ ปล่อยตัวเองให้จมดิ่งลงสู่ห้วงนรกอย่างไม่มีทางเลือก หัวใจปวดร้าวทรมานกับคำดูถูกเหยียดหยามที่ได้รับ มือเล็กกระชากแว่นตาออก พลางเพ่งมองไปรอบๆ ตัว ความพร่ามัวกระแทกใส่หน้า
ถ้าไม่ใส่แว่น หล่อนจะมองเห็นได้ยังไงกันล่ะ
“อุ๊ย...!”
แว่นในมือร่วงหล่นลงไปบนพื้น หล่อนที่แทบจะมองไม่เห็นควานหา ก่อนจะพบว่ามันถูกใครบางคนเหยียบจนแตกไปแล้ว
“แว่นของฉัน”
ความทุกข์ใจก่อเกิดขึ้นอย่างรุนแรง หล่อนกัดฟันลุกขึ้นยืน ยื่นมือไปข้างหน้า และพยายามเพ่งมองทาง แต่ก็เห็นแค่ลางๆ เท่านั้น
“แล้วจะกลับห้องได้ยังไงเนี่ย”
หญิงสาวถอนใจให้กับความโชคร้ายของตัวเอง หล่อนก้าวลงไปยืนอยู่ริมถนน พยายามที่จะมองหาแท็กซี่ แต่กว่าหล่อนจะเห็นว่าเป็นรถแท็กซี่ รถนั้นก็วิ่งผ่านหน้าไปเสียแล้ว
“จะทำยังไงดี...”
“คุณป้า... มาทำอะไรแถวนี้ครับ”
เสียงคุ้นหูจัง?
ณดาถามตัวเองในอก ก่อนจะพยายามเพ่งมองรถที่จอดอยู่เบื้องหน้า
“คุณ... เป็นใครคะ แล้วเรารู้จักกันมาก่อนเหรอคะ”
“ผมเคยไปส่งคุณป้าที่ห้องเช่าไงครับ”
“อ๋อ คุณนั่นเอง”
ธีโอหรี่ตามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ “แล้วตอนนี้คุณป้าไม่ใส่แว่นแล้วหรือครับ”
“พอดี... แว่นของฉันร่วงน่ะค่ะ ตอนนี้ก็เลยมองอะไรไม่ค่อยเห็น เอาจริงๆ นะคะ หน้าของคุณฉันยังมองเห็นแค่ลางๆ เองค่ะ”
ณดาไม่มีโอกาสเห็นใบหน้าหล่อจัดที่กำลังระบายยิ้ม “แล้วคุณป้าจะกลับยังไงล่ะครับ”
“ฉันกำลังมองหาแท็กซี่อยู่น่ะค่ะ”
“ให้ผมไปส่งไหมครับ”
ณดาอึ้งไปเล็กน้อย ก่อนจะถามออกไปอย่างเกรงใจ “จะไม่ลำบากคุณแย่เหรอคะ คือฉันเกรงใจน่ะค่ะ ตอนนั้นคุณก็ไปส่งฉันที่บ้านฟรีๆ ครั้งหนึ่งแล้ว ตอนนี้ก็...”
“ก็อย่างที่บอกนั่นแหละครับ ผมมักจะใจอ่อนกับเด็ก สตรี และคนชราเสมอ”
“แต่ฉันไม่ใช่คนชรานะคะ”
ธีโอหัวเราะร่วน เมื่อเห็นดวงหน้านวลบูดบึ้ง “งั้นคุณป้าก็อยู่ในฐานะสตรีก็ได้นี่ครับ”
“ก็แน่อยู่แล้วล่ะค่ะ ในเมื่อฉันเป็นผู้หญิงนี่”
“ขึ้นรถเถอะครับ ผมจะไปส่ง”
ในเมื่อไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้ว ณดาก็จำต้องรับความช่วยเหลือของธีโอ
“ขอบคุณนะคะ เอาไว้ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณเป็นการตอบแทน”
หญิงสาวก้าวขึ้นมานั่งบนรถอย่างทุลักทุเลที่สุดเพราะสายตาสั้นจัดมองอะไรพร่าไปหมด
“ผมกินจุนะครับ เดี๋ยวจะหมดตัวเสียเปล่าๆ”
“ถ้าคุณกินจุก็คงต้องหารครึ่งกันนั่นแหละค่ะ”
- Writer
