ขุนโจรที่รัก

Ep2 : ระเบียงไม้กับแสงจันทร์ (Part1)

คำแก้วนั่งน่าเศร้าอยู่ข้างเศรษฐีหม่าน หลังจากแกได้รับจดหมายตอบกลับจากคนของหมู่บ้านสีดอกถึงข่าวคราวของบุตรสาวคนโต กว่าเศรษฐีหม่านจะทราบข่าว ก็ปาเข้าไปเป็นอาทิตย์นู่น โดยที่ตัวแกในฐานะพ่อทำอะไรไม่ได้เลย...นอกจากนั่งรอเพียงวิธีเดียว เพราะไม่มีใครหน้าไหน กล้าเฉียดเข้าใกล้หมู่บ้านต้องห้ามแห่งนี้ ต่อให้แกใช้เงินทองมากมาย ก็ไม่มีใครยอมเสี่ยงตายเข้าใกล้หมู่บ้านสีดอกอยู่ดี...

เศรษฐีถอนหายใจ ยามนึกถึงกิตติศัพท์ของหมู่บ้านต้องห้ามแห่งนี้...

หมู่บ้านสีดอก มันเป็นหมู่บ้านต้องห้าม เลื่องลือกันปากต่อปากมานานนัก...ห้ามผู้ใดทะเล่อทะล่าเข้าไปในเขตพื้นที่ของหมู่บ้าน ถ้าหากยังไม่ได้รับอนุญาตจากหัวหน้ากลุ่มโจรเสียก่อน

ดูเหมือนคำร่ำลือดังกล่าวจะเป็นเรื่องจริงเสียด้วย

เมื่อไอ้เศรษฐีบุญมาเกลอเก่าของเขา ดันเสือกหาเรื่องตาย มันระดมคนหนุ่มนิสัยละโมบได้จำนวนหนึ่ง หมายเข้าปล้นหมู่บ้านสีดอก เป็นคนธรรมดาอยู่ดีๆไม่ชอบดันเสือกทะลึ่งอยากจะเป็นโจร แถมโจรปลอมลงมือปล้นโจรจริงเสียด้วย ผลลัพธ์ที่ได้น่ะเหรอ...เศรษฐีหม่านถึงกับส่ายหัว

ปรากฏว่าทุกคนตายเรียบไม่รอดชีวิตกลับมาสักคนเดียว...

แกยังจำความสยดสยองตอนนั้นได้ติดตา มันเป็นภาพน่ากลัวจนขนหัวลุก

ก็เพราะว่าทุกคนที่เข้าปล้นในวันนั้น เหลือกลับมาเพียงศีรษะกับดวงตาที่เหลือกถลน ถูกเอามาโยนทิ้งไว้หน้าหมู่บ้านราหู สร้างความตื่นตระหนกตกใจแก่คนทั้งหมู่บ้าน จนเก็บเอามาเล่าขานกันปากต่อปากจนถึงทุกวันนี้...

เศรษฐีหม่านเคยเจอหน้ามากอยามาราวสองครั้ง การเจอกันทุกครั้งมิใช่เหตุบังเอิญ แต่เป็นเพราะตัวของเศรษฐีหม่านนี่เองแหละ...คอยสอดส่องคนของมากอยา แล้ววางอุบายทำทีเป็นบังเอิญมาเจอ เพราะแกหวังอยากใช้ชื่อเสียงของไอ้ขุนโจรนั่นช่วยขยับขยายรากฐานการทำมาหากินให้เลื่องลือยิ่งขึ้นกว่าเดิม

และก็เป็นตัวเศรษฐีหม่านนี่แหละ ออกปากเชื้อเชิญให้ไอ้ขุนโจรผู้เหี้ยมโหดมาทำความรู้จักกับเขาถึงบ้าน ใครจะรู้ว่าความคิดละโมบเพียงหนเดียวนั้นแท้ๆ กลับนำพาความสูญเสียครั้งใหญ่โตมาสู่ชีวิตของคนเป็นพ่อ...

ทำให้เศรษฐีหม่านต้องสูญเสียบุตรสาวอันเป็นที่รักไปโดยไม่ทันตั้งตัว ถึงข้อความในจดหมายคำหวานยืนยันว่ายังอยู่ดีมีสุข และขอไม่ให้พ่อเป็นกังวล หากหัวอกคนเป็นพ่อมันก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี...

“พี่คำหวานเป็นอย่างไรบ้างจ๊ะพ่อ”

“ก็คงอยู่สุขสบายตามประสาเมียโจร”

คำแก้วเงยหน้ามองบิดาตาปริบ เข้าใจความหมายในคำตัดพ้อที่ท่านพูด เพราะรายละเอียดที่พี่คำหวานเขียนมาในจดหมาย บอกให้พ่อไม่ต้องเป็นห่วงตอนนี้ตนเองตกลงปลงใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านสีดอกกับผัวโจร ไม่ขอกลับหมู่บ้านราหูอีกตลอดชีวิต

“พ่อจะยอมหรือจ๊ะ พี่ขุนโจรอะไรนั่นจะรักพี่หวานจริงๆหรือเปล่าก็ไม่รู้”

“แล้วเอ็งจะให้พ่อทำยังไง ในเมื่อพี่สาวเอ็งมันตกเป็นเมียของไอ้มากอยาไปแล้วแบบนั้น เอากลับมาใส่ตะกร้าล้างน้ำ ก็คงไม่มีใครเขาเอา...และที่แน่ๆ ไอ้มากอยามันจะยอมปล่อยพี่สาวเอ็งกลับมาหรือเปล่า...”

“แต่แก้วเป็นห่วงพี่คำหวาน”

“พ่อก็ห่วง ห่วงจนใจจะขาดอยู่นี่ไง...ที่พี่สาวเอ็งต้องไปตกระกำลำบาก มันเป็นเพราะพ่อคนเดียวแท้ๆ...”

คนเป็นพ่อคร่ำครวญ ใบหน้าอวบอูมบิดเบี้ยวยามเมื่อมีน้ำใสๆไหลอาบ คำแก้วผวาเข้ากอดพ่อ ปลุกปลอบท่านให้คลายจากความเศร้าเสียใจ สายตาหวานอมเศร้าเปล่งประกายพราวระยับ กลีบปากสวยยกสูง กลบริ้วรอยของความโศกเศร้าต่อหน้าผู้ให้กำเนิดเมื่อสักครู่จนหมดสิ้น...

--------------------------------------------