ขังรัก

บทที่ 5. ที่รักกำลังแย่

​

ขังรัก

บทที่ 5.ที่รักกำลังแย่!

Teerak Talk.

ฉันนั่งคุดคู้กอดตัวเองอยู่ในห้องน้ำ ปล่อยให้สายน้ำจากฝักบัวไหลชำระร่างกายที่สกปรกแปดเปื้อนเพราะน้ำมือของคนใจร้าย

เนื้อตัวของฉันเป็นรอยแดงถลอกเพราะพยายามจะลบร่องรอยที่ถูกเขาทำไว้ แต่ยิ่งลบก็เหมือนว่ามันจะยิ่งฝังลึกลงไปในจิตใจ น้ำตากี่หยดต่อกี่หยดที่ไหลออกมาและหายไปกับสายน้ำไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น แต่กลับรู้สึกสมเพชตัวเองมากกว่าเดิม

เพราะความซื่อ ความไว้ใจ ไม่เคยคิดว่าเพื่อนจะทำกันแบบนี้ สุดท้ายก็ต้องกลายเป็นเหยื่อเพราะความโง่ของตัวเอง ต่อให้ร้องไห้ฟูมฟายมากมายขนาดไหน สิ่งที่เสียไปก็ไไม่อาจย้อนคืนมา

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหลายสายติดต่อกันดึงสติที่บอบช้ำของฉันให้รู้สึกตัว เเละเมื่อได้เห็นเบอร์ของคนที่โทรเข้ามาความเจ็บแค้นที่วนเวียนอยู่ในหัวใจก็ระเบิดออกมาทันที

"มึงยังมีหน้าโทรมาหากูอีกเหรอ!?"

ฉันกรอกเสียงใส่โทรศัพท์อย่างเกรี้ยวกราด ถึงภายนอกฉันจะดูอ่อนแอ อ่อนโลก แต่ข้างในแล้วฉันเข้มแข็งพอ และฉันจะไม่ยอมให้เรื่องนี้มันจบลงง่ายๆ ฉันจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุด

(มึงใจเย็นๆก่อนเฉิ่ม ฟังกูก่อน บอมมันฝากมาขอโทษ บอมมันไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ แต่พี่ตี๋เขาระบุมาว่าต้องเป็นมึงเท่านั้น บอมมันไม่มีทางเลือก)

คำพูดของแนนไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีเลยสักนิด ตรงกันข้ามฉันกลับยิ่งเสียความรู้สึกากกว่าเดิม

"มันก็เลยเลือกที่จะขายกู?"

(มึงเข้าใจไหมว่ามันไม่มีทางเลือกอีเฉิ่ม!)

คราวนี้เสียงของแนนเริ่มเปลี่ยนไป นี่แหล่ะคือนิสัยของมัน มันไม่เคยอดทนอะไรได้นาน โดยเฉพาะกับฉัน สำหรับฉันเรื่องใจฉันมีให้เพื่อนเต็มร้อย ฉันยอมทุกอย่างแม้กระทั่งยอมเป็นเบ๊ให้พวกมันได้จิกหัวใช้ เพียงแค่อยากจะให้พวกมันเห็นฉันมีตัวตน แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าทุกสิ่งอย่างที่พยายามมาทั้งหมดมันสูญเปล่า

"กูเข้าใจแนน เข้าใจดีเลยล่ะ จากนี้ไปกูก็หวังว่าพวกมึงจะเข้าใจกูบ้าง กูจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดพวกมึงคอยดู!"

ฉันประกาศกร้าวก่อนจะตัดสายทิ้ง ฉันตัดสินใจที่จะบอกเรื่องนี้ให้ทางโรงเรียนรู้ แต่ไม่คิดทีจะแจ้งความ ฉันคิดง่ายๆแค่ว่าพวกมันต้องจะได้รับโทษเท่านั้น!

เช้าของอีกวัน

ฉันไปโรงเรียนแต่เช้า และนำเรื่องนี้ไปบอกอาจารย์ฝ่ายปกครอง พวกมันทั้งหมดถูกเรียกมาสอบสวนยกเว้นไอ้บอมกับแนนที่ไหวตัวทันไม่มาโรงเรียน

คนอื่นๆถูกพักการเรียนโทษฐานที่ไปเที่ยวสถานที่แบบนั้นตอนกลางคืน ส่วนไอ้บอมกับแนนถูกไล่ออกจากโรงเรียน

ฉันก็ตัดสินใจลาออกจากโรงเรียนเพราะไม่อยากทนเรียนอยู่ในโรงเรียนนี้อีกต่อไป เรื่องที่เกิดขึ้นมันน่าอับอายเกินกว่าที่ฉันจะทนสู้หน้าใครต่อใครได้

"ตัดสินใจดีแล้วเหรอ..?"

อาจารย์ฝ่ายปกครองเอ่ยถามฉันหลังจากที่โทรทางไกลคุยกับพ่อของฉันที่ตอนนี้กำลังทำงานอยู่ต่างประเทศเรียบร้อยแล้ว

"ค่ะ...อาจารย์"

ฉันตอบเพียงสั้นๆแต่ได้ใใจความ อาจารย์ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะยื่นเอกสารการลาออกให้ฉันเซ็น ฉันจรดปลายปากกาลงไปทันทีอย่างไม่ลังเล

แกร่ก!

เพียงเท่านี้ฉันก็สิ้นสุดการเป็นนักเรียนของที่นี่โดยสมบูรณ์ ฉันไม่ได้วางแผนอนาคตของฉันไว้ต่อจากนี้ แค่คิดว่าอยากจะไปให้มันพ้นๆโรงเรียนนี้ก็พอ

หลังจากนั้นฉันก็กลับบ้านเพราะคิดง่ายๆว่าเรื่องมันจบแล้ว พวกมันทุกคนได้รับโทษกันไปหมดแล้ว

แต่ฉันคงคิดผิด

"ไง!"

ฉันสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ๆไอ้บอมก็โผล่พรวดออกมาจากป่าข้างทางในซอยที่อีกไม่ไกลก็จะถึงบ้านของฉันแล้ว

ไอ้บอมมันยืนห่างจากฉันไม่มาก แต่สภาพของมันตอนนี้ไม่เหมือนไอ้บอมคนเก่า สภาพของมันคล้ายคนเมา แววตาของมันแดงก่ำ ผมเผ้ายุ่งเหยิง เสื้อผ้าที่สวมใส่ยับยู่ยี่ ดูต่างจากที่เคยเห็น และที่สำคัญมันมองมาที่ฉันอย่างเคียดแค้น

"กูมารอมึงอยู่นานละ"

"ไอ้บอม!"

"เออ!กูเอง"

มันบอกพร้อมกับย่างสามขุมเข้ามาหาฉันที่เดินถอยหลังหนีช้าๆ

"มึง...มีอะไร!?"

ฉันถามมันเสียงสั่นเพราะเริ่มหวาดกลัว และถอยหลังไปเรื่อยๆ ไม่ได้หันไปดูข้างหลังเลยว่าตอนนี้ตัวเองเดินเข้าไปในป่าข้างทางแล้ว

ฉันยังเดินถอยหนีไปเรื่อยๆกว่าจะรู้สึกตัวก็มาก็พบว่าตัวเองมายืนอยํ่กลางป่าแล้ว และถ้าจะร้องตะโกนให้คนช่วยก็ไม่รู้ว่าจะมีใครได้ยินรึเปล่า เพราะฉะนั้นฉันควรจะเก็บแรงเอาไว้วิ่งหนีจะดีกว่า อีกอย่างก็ไม่รู้ว่าไอ้บอมมันต้องการอะไรจากฉันด้วย ฉันคิดอย่างคนที่ยังพอมีสติครบถ้วน

"หึๆไงมึงจะหนีกูไปทางไหน"

ไอ้บอมถามอย่างชอบใจ เมื่อหันมองไปทางไหนก็มีแต่ป่า

"มึงต้องการอะไรไอ้บอม?"

"มึงทำให้กูหมดอนาคต กูก็จะทำลายมึงเหมือนกัน"

พูดจบไอ้บอมมันก็กางแขนออกแล้วพุ่งกระโจนเข้ามาหาฉัน แต่ฉันอาศัยความไวและตัวที่ค่อนข้างเล็กวิ่งลอดใต้แขนจองมันหนีไปได้

"มึงหนีกูไม่พ้นหรอกอีเฉิ่ม!"

ไอ้บอมตะโกนลั่นป่าแล้วแล้ววิ่งไล่ตามฉันมาติดๆ ช่วงขาที่ยาวกว่าทำให้ไอ้บอมได้เปรียบ มันวิ่งตามฉันมาจนทันและเอื้อมมือคว้าคอเสื้อของฉีนไว้ทำให้เสื้อถูกกระชากขาดติดมือมันไป

แคว่ก!

ฉันกอดตัวเองไว้แน่น พาตัวเองวิ่งเข้าไปหลบในพุ่มไม้ไม่สนใจว่าร่างกายจะถูกหนามเกี่ยวเป็นรอยสักแค่ไหน ฉันรู้แค่ว่าต้องหนีให้พ้น!

"มานี่!"

ไอ้บอมตามมาลากขาสองข้างของฉันออกจากพุ่มไม้ ก่อนจะโถมร่างขึ้นคร่อมทับฉันไว้ทั้งตัว

"บอม! มึงปล่อยกูนะ ปล่อยกู! ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!"

ฉันดิ้นรน ทุบตีไอ้บอมไม่ยั้งมือ ปากก็ร้องตะโกนขอความช่วยเหลือสุดเสียง

"ฤิทธิ์เยอะเหรอมึง!"

พลั่ก

ไอ้บอมคำราม แล้วต่อยเข้ามาที่ท้องของฉันอย่างแรง มันจุกจนร้องไม่ออก เรี่ยวแรงที่จะขัดขืนหายไปทันที

"กูนึกว่าจะแน่"

ไอ้บอมกดฉันไว้กับพื้นหญ้า ยื่นมือข้างหนึ่งมากระชากเสื้อส่วนที่เหลือออกจากร่างกายของฉันเผยให้เห็นหน้าอกอวบอิ่มที่อยู่ในบราเซียลูกไม้สีขาว

"โหวว! นมมึงนี่โคตรใหญ่ มีรอยของพี่ตี๋เหลืออยู่ซะด้วย เดี๋ยวกูจะลบรอยให้เอง"

ไอ้บอมพูดอย่างหื่นกระหาย

"ยะ...อย่า...ทำอะไรกู!"

เสียงของฉันขาดๆหายๆเพราะยังจุกอยู่

ไอ้บอมก้มหน้าลงมาจะจูบปาก แต่ฉันส่ายหน้าหนีปากที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์อย่างรังเกียจ มันจึงเปลี่ยนเป้าหมายมาซุกไซ้ที่ซอกคอของฉันแทน

"โอ๊ย!"

ไอ้บอมร้องลั่นเมื่อฉันรวบรวมกำลังเพื่อดิ้นให้หลุดก่อนจะกางนิ้งข่วนหน้ามันจนเป็นรอยถลอกเลือดซิบทันตาเห็น

"ข่วนกูเหรออีนี่!"

เพี๊ยะ!

พลั่ก! พลั่ก! พลั่ก!

แล้วมันก็ตบหน้าฉันจนหน้าหัน ก่อนจะจับหัวของฉันกระแทกกับพื้นสองสามครั้ง ตอนนี้ความรู้สึกของฉันมืดมิดไปหมด มึนงงจนขยับตัวไม่ได้ ได้แต่ปล่อยให้ไอ้บอมกระทำย่ำยีกับร่างกายของฉันตามอำเภอใจ

Teerak End.

*************************

พยามที่จะสื่อให้ที่รักเป็นเด็กสาวที่ใสซื่อ ไร้เดียงสาได้แค่นี้จริงๆ ส่วนตัวแล้วอีเจ้เป็นคนแรงๆ วร้ายๆ นางเองในหลายๆเรื่องบัคลิคก็คล้ายๆเจ้นี่แหล่ะ ต้องกราบขอด้วยเด้อออถ้าอ่านแล้วไม่อินพอ พยายามแล้วจริงๆ

By : Ranadda