แผนรักมาเฟียร้าย… Trapped By The Mafia

ตอนที่ 10.2

“จำคุณ?” หญิงสาวขมวดคิ้วพยายามนึกแต่นึกไม่ออก

“ที่งานศพไม่ใช่ครั้งแรกที่เราได้พบกัน คัพเค้ก!” ลูก้าพูดด้วยเสียงแหบพร่า ส่งผลให้อลิเซียน่าหนาวสั่นขึ้นมาทันที

เธอรู้สึกสับสนกึ่งขัดแย้งในใจ เธอจำไม่ได้ว่าเคยพบเขาก่อนงานศพของโครี่หรือเปล่า เธอจำอะไรไม่ได้เลย เขากำลังพูดถึงอะไร? แต่เธอก็พยายามเค้นความทรงจำออกมา

ลูก้าสังเกตท่าทางของหญิงสาว เธอจ้องที่หน้าอกเขาอย่างเหม่อลอย เขารู้ว่าอลิเซียน่าพยายามอย่างหนักที่จะค้นหาเรื่องของเขาในหัว แต่ชายหนุ่มรู้ว่าเธอคงจำเขาไม่ได้ ไม่ว่าเธอจะพยายามอย่างไรก็ตาม

“คุณจำไม่ได้เพราะว่ามันนานมากแล้ว”

เขาพูดถูก เธอจำเขาไม่ได้ไม่ว่าเธอจะพยายามคิดอย่างหนักมากแค่ไหน

“นานแค่ไหนคะ?” อลิเซียน่าโพล่งด้วยความอยากรู้

“นานมาแล้ว สักวันคุณจะจำได้” ลูก้าหัวเราะเบา ๆ เขาสนุกกับท่าทางสิ้นหวังของเธอ

อลิเซียน่าขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ เขาชอบทำให้มันเป็นปริศนาและเธอเกลียดปริศนา ทันใดนั้นดวงตาของอลิเซียน่าก็มองไปที่แดนนี่ซึ่งปรากฏตัวกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง

เชี่ย! เขากลับมาแล้วและนั่นหมายความว่าพวกเขาทั้งหมดกำลังจะเข้ามา

ลูก้าสังเกตเธออย่างละเอียด ดังนั้นเขาจึงหันไปมองที่ด้านหลังและเห็นแดนนี่เช่นกัน ก่อนเขาจะยิ้มเยาะ

แดนนี่กำลังมองหาอลิเซียน่า แต่เขาไม่เห็นเธอ เขาจึงเดินต่อไปและพบกับแอนเธียที่ยืนอยู่ต่อหน้า

“เต้นรำกับฉันได้ไหมแดนนี่” แอนเธียถามพร้อมกับยื่นมือออกไปหาเขา เธอรู้สึกภูมิใจที่จะได้เต้นรำกับแดนนี่สักครั้ง

แดนนี่จ้องมองใบหน้าของแอนเธีย จากนั้นจึงมองข้ามไหล่ของเธอไป เขาหมุนตัวจะเดินไปอีกฝั่งเพราะจำเป็นต้องค้นหาอลิเซียน่าซึ่งสำคัญกว่าสิ่งใด ดังนั้นเขาจึงก้าวไปข้างหน้า แต่แอนเธียกลับรั้งเขาไว้

เขามองอย่างนึกรำคาญ แต่เพราะสังเกตเห็นการวิงวอนขอร้องในดวงตาของหญิงสาว ซึ่งให้ความรู้สึกเหมือนเธอกำลังจะร้องไห้ ทำให้แดนนี่ต้องถอนหายใจ

“ได้โปรด แค่ครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย” แอนเธียกระซิบขณะที่แดนนี่จ้องมองเธอ

ยอมแพ้... เขาจับมือพาเธอเดินไปที่กลางโถงซึ่งแปรสภาพกลายเป็นฟลอร์เต้นรำ เขาจะตามหาอลิเซียน่าในภายหลัง แต่หัวใจของเขาเอาแต่เรียกร้องว่าเขาควรไปตามหาเธอในตอนนี้

แอนเธียและแดนนี่เริ่มเคลื่อนไหวไปตามเสียงดนตรี เธอสามารถเห็นได้ว่าแดนนี่ไม่ได้มองเธอ เธอรู้ว่าเขากำลังค้นหาอลิเซียน่า และนั่นทำให้เลือดในกายเธอเดือด

ลูก้ายิ้มเยาะเมื่อเขาเห็นแดนนี่ยังคงมองหาอลิเซียน่าอยู่ ซึ่งเธอกำลังอยู่กับเขา

“ถึงเวลาแล้ว” ลูก้าเอ่ยขึ้นมา อลิเซียน่าจึงเบนสายตากลับมามองเขา

“ถึงเวลาอะไรคะ?” เธอส่ายหัวอย่างเบื่อหน่ายกับปริศนาของเขา

“ถึงเวลาที่คุณจะดำเนินการตามแผนเล็ก ๆ ของคุณ!” ลูก้าหัวเราะเบา ๆ ดวงตาของเธอจึงเบิกกว้าง เขารู้ได้อย่างไร?

“ผะ…. แผนอะไร?” อลิเซียน่าพูดติดอ่าง ท่าทางไร้เดียงสา พยายามที่จะไม่แสดงออกมากเกินไป

ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรอีก ลูก้าก็โน้มตัวลงแตะริมฝีปากลงบนริมฝีปากของเธอ หญิงสาวเบิกตาโตด้วยความตกใจพร้อมหยุดเคลื่อนไหว รู้สึกหัวใจจะเต้นระรัวมากขึ้น

เขาไม่ได้ขยับริมฝีปาก แต่แค่ทาบมันไว้แบบนั้น

เธอยังคงยืนอยู่นิ่ง ๆ พร้อมกับลูก้า และทันใดนั้นเขาก็ดึงมือเธอขึ้นไปจูบ

“คุณกำลังทำอะไร?” เธอถามเขาอย่างเลื่อนลอยคล้ายไม่รู้สึกตัว ชายหนุ่มจึงยิ้มเจ้าเล่ห์พลางยกมือขึ้นเช็ดริมฝีปากให้เธอด้วยนิ้วหัวแม่มือทำให้เธอขนลุกชัน

“พวกเขากำลังตามหาคุณ” ลูก้ากระซิบบอกเธอ

เธอเห็นคนของบิลลี่กำลังมองหาเธอตามคำสั่งเพราะพวกเขากลัวว่าเธอจะตกอยู่ในอันตราย

แล้วทำไมเขาถึงจูบเธอ? พระเจ้ามันเป็นจูบแรกของเธอนะ เธอจ้องมองไปที่เขา

เชี่ย! เธอต้องรีบลงมือแล้ว เธอรีบสับเท้าขึ้นบันไดไปอย่างรวดเร็ว ถึงกระนั้นในสมองกลับยังนึกถึงแต่ริมฝีปากของลูก้าซ้ำแล้วซ้ำอีก

ทันใดนั้นเธอก็หยุดเดินและหันกลับมามองเขา แต่เขาหายตัวไปแล้ว

เธอเช็ดเหงื่อที่มือออก และก้าวเท้าเดินขึ้นบันไดต่อไป เธอควรอยู่ห่างจากเขา เพราะลูก้าเป็นคนลึกลับมากเกินไป

เธอรีบไปที่ห้องนอน ทันทีที่ประตูถูกปิดลง เธอก็รูดซิปถอดชุดที่สวมใส่พลางสาวเท้าไปที่ห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนเป็นชุดลำลอง ซึ่งก็คือเสื้อฮูดสีดำ กางเกงยีน รองเท้าบูตสั้น สวมทับด้วยแจ็กเก็ตยีนเหมาะสำหรับภารกิจที่กำลังจะทำ

อลิเซียน่าผูกผมเป็นหางม้า ระหว่างนั้นมือของเธอสั่นเทาอยู่ตลอดเนื่องจากความกังวลและความกลัว เธอหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อที่จะทำให้ตัวเองสงบลง จากนั้นเดินไปหยิบโทรศัพท์บนโต๊ะ เปิดแชตของคีเดนที่เพิ่งส่งข้อความถึงเขาเมื่อเช้าซึ่งกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่ได้ข้อความตอบกลับ มิหนำซ้ำโทรศัพท์ของเขาก็เหมือนจะปิดด้วยซึ่งทำให้เธอปวดหัว

เธอวางโทรศัพท์แล้วดึงกระเป๋าเป้ของเธอออกมาจากใต้เตียงที่เธอเตรียมไว้ก่อนหน้านี้

เธอวิ่งไปที่ประตูห้องเพื่อลงกลอนก่อนจะหันหลังกลับ ความคิดเชิงลบมีอยู่เต็มหัว แต่เธอก็พยายามอย่างหนักที่สุดที่จะไม่คิดถึงมัน

คำพูดของแดนนี่กลับมาสะท้อนก้องอยู่ในใจ เขาพูดถูก เธอเห็นแก่ตัว แต่ใครล่ะจะอยากอยู่ที่นี่?

เธอไปที่ประตูระเบียงและเดินออกไปข้างนอกหลังจากปิดไฟทั้งหมด อลิเซียน่ากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ลานด้านหน้าเพื่อค้นหายามและบอดีการ์ด ไม่มีใครยกเว้นยามที่ยืนอยู่ที่มุมอาคารทางขวาสุด

อลิเซียน่ารู้ว่าพวกเขากำลังจะเดินไปที่อื่นในอีกห้านาที ดังนั้นเธอจึงรอจนกระทั่งยามเริ่มเดินออกไปทางอื่น

เธอพิงราวระเบียงห้องขณะมองลงไป ประสาทสัมผัสของเธอกลับมาทำงานอีกครั้ง

‘ไปเถอะเซียน่าเธอทำได้’ หญิงสาวปลอบใจตัวเอง เธอต้องลงไปภายในเวลาประมาณสองนาที ก่อนที่ยามคนอื่นจะมาถึงหรือบิลลี่จะรู้ตัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเขารู้ความจริงว่าเธอเพิ่งพูดโกหกเรื่องซีโม่ มันจะทำให้เธอมีปัญหาใหญ่

เธอรีบปีนลงไปด้านล่างอย่างระมัดระวัง ทันใดนั้นเธอก็มองเห็นยามคนหนึ่งกำลังเดินมา มันจะไม่สำเร็จถ้าเขาเห็นเธอ อลิเซียน่าจึงกลับขึ้นไปแอบซ่อนตัว เธอนั่งอยู่ในความมืดเพื่อรอให้ยามหันหลังเดินกลับไปในทิศทางตรงกันข้าม

แผนเอล้มเหลวอย่างน่าสังเวชและถึงเวลาที่จะย้ายไปที่แผนซีและใช้แผนบีในภายหลัง

เธอลุกขึ้นมองแล้วถอนหายใจ มันสูงเพียงชั้นเดียวและมีหญ้าที่ด้านล่าง การฝึกกายกรรมของเธอจะมีประโยชน์ในวันนี้ หวังว่ากระดูกเธอจะไม่หัก

เธอสูดลมหายใจ ก่อนห้อยขาทั้งสองข้างในฝั่งตรงข้ามพร้อมกับมองไปที่ยามอีกครั้ง เขากำลังเดินไปอีกด้าน เธอจึงทิ้งตัวกระโดดลงไป ตอนที่สองเท้าถึงพื้น เธอทรงตัวไม่อยู่จึงล้มกลิ้งไปกับพื้น

ไม่แน่ใจว่ายามที่ร่างของอลิเซียน่ากระแทกพื้นเกิดเสียงดังเพียงใด แต่นั่นน่าจะมากพอที่จะดึงดูดความสนใจของยาม เขาถึงได้เดินมาทางเธอ หญิงสาวถึงกับลืมความเจ็บปวดทุกอย่าง เธอต้องลากตัวเองออกไปก่อนที่เขาจะมาถึง จากนั้นจึงนั่งลงข้างกำแพง จับเท้าพร้อมกับพรูลมหายใจ

ยามคนนั้นยืนอยู่ใต้ระเบียงพร้อมสอดส่ายสายตาไปรอบตัว ก่อนเดินออกไปหลังจากไม่พบอะไรผิดปกติ

เธอถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยืนขึ้นและหมุนเท้าเพื่อลดความเจ็บปวด

หญิงสาวกวาดสายตามองโดยรอบอีกครั้งเพื่อตรวจสอบว่ามียามอยู่ตรงไหนบ้าง นี่คือโอกาสเดียวที่จะเดินไปที่ป่าขนาดใหญ่หลังคฤหาสน์ มียามอยู่ที่นั่นและโชคร้ายที่เธอต้องหนีผ่านป่านั้น พวกเขาอาจยิงใส่เธอโดยไม่รอการยืนยันตัวตน

แต่นั่นก็คือวิธีเดียวที่จะหลบหนีจากนรกแห่งนี้ มีเวลาสามสิบนาทีในระหว่างสับเปลี่ยนเวรยาม เธอต้องข้ามเข้าป่าในเวลานี้ หญิงสาวพยายามปีนกำแพงแม้สงสัยว่าตนเองจะทำมันได้สำเร็จหรือไม่ ทว่าสุดท้ายอลิเซียน่าก็สามารถพาตัวเองขึ้นไปอยู่บนกำแพงสูงก่อนทิ้งตัวข้ามไปอีกฝั่ง จากนั้นจึงวิ่งเข้าไปในป่าซึ่งทุกครั้งที่ลงน้ำหนักเท้า ความรู้สึกเจ็บจี๊ดก็จะแล่นขึ้นสู่สมอง แต่เธอต้องหนีให้พ้นก่อนที่พวกเขาจะพบตัวเธอ

……