Prologue
2169 Words
Hingal na hingal si Yeshua Tada nang makarating sa kinauupuan ni Bivianne Cordova. Hindi pa siya nakahahabol ng hininga nang magsalita siya sa garalgal na boses, “Totoo ba? Manonood ka talaga ng competition?"
Kahit hindi siya nito tingnan ay alam niyang kumikinang ang mga mata niya dahil sa balitang dala. Sa halip na magpakita ng anumang senyales ng emosyon, hindi inalis ni Bivianne ang tingin mula sa mga papeles na ginagawa mula nang umagang iyon.
"Can you please hand these over to the R&D as soon as possible?” Inilagay niya ang dalawang hanay ng mga papel sa mesa at nagpatuloy, “And this should be handed to the finance.”
Saglit niyang tiningnan ang mga papel, pinag-iisipan kung ano ang gagawin niya rito. "Of course." Aalis na sana siya ng kwarto pero pinili niyang tumalikod at bumalik sa mesa. "So, pupunta ka ba talaga?"
Tumingin si Bivianne mula sa kaniyang computer at bumuntonghininga. “Alam mo na ang sagot. Ano pang silbi ng pagtatanong?”
Lumawak ang ngiti niya sa balita. “Kung ganoon, pupunta ka talaga, ha? Right?”
Napailing na lang si Bivianne bago bumalik sa trabaho. Alam niyang ganito ang magiging reaksyon ni Yeshua bago pa man siya makabili ng ticket, pero hindi pa rin niya maiwasang hindi mapairap. "Ikuha mo na lang ako ng kape, and then get lost." Inabot niya rito ang kaniyang personal na tumbler para sa isang iced coffee.
Tatalon-talon nang lumabas si Yeshua ng silid na may malaking ngiti sa kaniyang mukha. Malaking bagay para sa kaniya na malaman na handa ang kaniyang kaibigan na manood ng laro pagkatapos ng ilang pagtatangka na hingkayatin siya.
Hindi niya alam kung ano ang nagbago sa isip niya, ngunit hindi na ito mahalaga ngayon. Ang katotohanan na siya ay pupunta ay sapat na para sa kaniya.
Sa kabilang banda, tumigil si Bivianne sa pagtitipa sa kaniyang computer pagkaalis ng kaniyang kaibigan at sekretarya. Ang pagpunta sa isang e-sport competition ay hindi talaga niya istilo. Mas gusto niyang manood ng sports na pisikalan ang laro gaya ng soccer.
Wala siyang kilalang kahit na sinong player bukod kay Khaianne at sa kaniya. Ni hindi niya lubos na naiintindihan ang laro. Bukod sa kailangang gumamit ng mga manlalaro ng mga baril at kutsilyo upang patayin ang karakter ng isa't isa, wala na siyang alam tungkol dito. Wala siyang ideya kung paano manalo sa larong ‘yon.
Pero dahil ito ang unang laro ni Khaianne bilang isang propesyonal na manlalaro ay mahalaga sa kaniya.
PAGKATAPOS AYUSIN ANG kaniyang puting mahabang sleeves at fitted na beige na palda, kinuha ni Bivianne ang kaniyang pitaka bago umalis ng bahay. Tumunog ang kaniyang sasakyan nang pinindot niya ang mga susi, ngunit umalingawngaw ang isa pang hanay ng mga busina mula sa parking space.
"Puwede ka na lang sumama sa akin sa venue, Bivianne," pag-aya ni Yeshua na may malaking ngisi sa kaniyang mukha. Nakalabas ang ulo nito sa bintana, nakasilip sa kaniya. "Less car usage, less air pollution.”
Pinagkrus ni Bivianne ang kaniyang mga braso sa dibdib. “Bakit hindi mo ibenta ang sasakyan mo? Less car, less air pollution, ‘di ba?”
Napanguso siya at sinabi, “Pumasok ka na lang, Bi.”
Malawak ang ngiti ni Bivianne nang buksan niya ang pinto ng pasahero. Hindi niya alam kung ano ang dahilan kung bakit hindi niya tinanggihan ang alok nito. Pero minsan, kahit gaano na sila katagal na magkaibigan, miski siya ay hindi pa rin makuha kung paano ang takbo ng utak ni Yeshua.
Minsan ay masyadong predictable si Yeshua kaya hinahayaan na lang niya ito dahil naiintindihan niya. Pero minsan naman ay hindi niya alam kung ano ang gagawin dahil hindi niya alam kung ano ang nasa isip nito.
Nakanguso pa rin si Yeshua habang nagmamaneho ng sasakyan, pinipigilang tumingin sa kanyang mga mata. Kahit na nagmaneho na palabas ng parking space, tumanggi pa rin siya na makipag-usap sa kanya. At pagkatapos ng ilang taon ng pagiging magkaibigan, alam niyang may bumabagabag sa kanya, gaano man ito kalaki o kaliit.
"Ano iyon?" tanong niya, inayos ang lipstick niyang pula.
"Wala," naka-pout pa rin niyang sagot.
“Spill it. Hindi ko malalaman kung ano ang problema kung hindi mo sasabihin.”
Bumuntong-hininga siya bago sumagot, “Matagal na tayong magkaibigan. Halos isang dekada na tayong magkaibigan, Bi. Pero bakit feeling ko strangers pa rin tayo? Bakit parang ako lang ang nag-iisip na magkaibigan tayo? Teka, ganoon ba talaga? Ako lang ba ang nag-iisip niyan?”
“Eyes on the road,” babala ni Bivianne nang tangkaing tumingin sa kaniya.
“Sagutin mo ang tanong ko, Bi. Huwag mong ibahin ang topic.”
“I am not. Ang sabi ko lang sa iyo ay itutok mo ang ‘yang mga mata mo sa kalsada, at baka maaksidente tayo bago pa man tayo makarating doon.”
“Sagutin mo!”
Bumuntong-hininga si Bivianne. "Sige. Sige. Chill. Una, ipaliwanag mo sa akin. What exactly are you pertaining that you started saying that?"
"Acting ignorant now, huh? Fine! Kung hindi dahil kay Leian, Hindi ko malalaman na manonood ka ng kompetisyon ngayon. Bilang isang kaibigan, dapat mong sabihin sa akin ang ganoong klaseng mga bagay.”
Marahan siyang tumango bago sinabing, “Okay. Dapat kong sabihin sa iyo kung saan ako pupunta at kailan mula ngayon. Duly noted.” Kahit hindi tumitingin sa kaibigan, ramdam pa rin niya ang pagmulat ng mata ni Yeshua sa pahayag na iyon.
“Alam mo na hindi iyon ang ibig kong sabihin.”
“Ano ba talaga?”
“Ibig sabihin,” bulalas niya, “dapat mong sabihin sa akin kung kailan mo gustong panoorin ang stepbrother mo. Sabihin mo kung kailan mo siya gustong bisitahin o kausapin. Is that asking for too much?” Dahil doon, hindi napigilan ni Bivianne na itaas ang isang kilay sa kanya.
“Seryoso?”
“Well, you know what I mean, Bi!”
“Hindi ko alam ang ibig mong sabihin. Parang gusto mong malaman lahat ng bagay na may kinalaman sa kapatid ko. Sabihin mo sa akin nang tapat, may gusto ka pa rin ba sa kanya?”
“I—“ Kinagat niya ang ibabang labi niya at pinigilan ang sarili na magsalita. Isang maling salita at hindi titigil ang babaeng ito sa pang-aasar sa kaniya. Kahit na gusto niyang makita ang ganitong side mula kay Bivianne, ayaw niyang maging sentro ng atensyon. At talagang ayaw niyang malaman ng kapatid niya na nagmamalasakit pa rin siya sa kaniya at pinapanood pa rin niya itong naglalaro.
“Okay,” sabi niya, “hindi mo na kailangang sagutin iyon.”
“I don’t like you brother anymore, okay? Pupunta lang ako doon dahil pupunta ka at dahil gusto ko ang e-sports, okay?”
“Okay.” Tumango siya, ngunit ang boses nito ay parang hindi naniniwala sa kanya.
“Hindi ko na nga gusto ang kapatid mo!”
Natatawasi Bivianne at sinabi, “Wala naman akong sinasabi.”
Nag-pout pa ang mga labi ni Yeshua pagkatapos noon, ngunit hindi na siya nagsalita pa. Alam niyang hinding-hindi siya mananalo sa argumento pagdating sa babaeng ito. Walang paraan na manalo siya laban sa isang taong kasing talino at tuso niya. Kahit na hindi na tuso si Bivianne gaya ng dati, malupit pa rin siya minsan, lalo na sa kaniya.
Nang makarating sila sa venue, sumugod sila sa main entrance at hinintay na magbukas ang pinto. Ang lugar ay puno ng mga manonood at tagahanga mula sa buong bansa. Ang ilan sa kanila ay may hawak na mga pompom, banner, at maging mga light stick, upang suportahan ang kanilang mga idolo.
Mas mukha itong isang concert sa halip na isang kompetisyon sa e-sport. May mga larawan ng mga manlalaro sa kanilang mga kamay na hinahangaan nila. Pati sa t-shirt at tumbler.
Hindi mapigilan ni Bivianne ang mapangiti sa nakita. Ilang taon na ang nakalilipas, hindi pa gaanong sikat ang e-sports. Bukod sa pamilya at kamag-anak ng mga manlalaro, tanging mga kaibigan lang ang darating para suportahan sila. Minsan mas mababa.
Ngunit ngayon, kahit na ang mga taong ito ay hindi kilala nang personal ang mga manlalaro, narito pa rin sila upang suportahan ang mga player. Bumili sila ng mga tiket, gumawa ng mga banner at nakipagsiksikan para lang makita sila. Ni hindi pa nagsisimula ang mga laro. Wala pa sila sa loob pero ang iba sa kanila ay nagch-cheer na.
Pagkaraan ng ilang oras, maraming tagasuporta ang nagsimulang tumakbo sa isang direksyon. May humampas din sa balikat niya. Buti na lang nandoon pa rin ang reflexes niya, pinipigilan siyang madapa sa sahig.
Magtatanong sana siya kung ano ang nangyayari nang huminto ang isang bus hindi kalayuan sa kinatatayuan niya. Isang malaking FXNK na pininturahan ng itim at pula sa sasakyan ang nakita niya. Ito ay mas malaki kaysa sa isang pampublikong bus, at ang mga bintana ay tinted kaya walang nakakakita mula sa labas.
Nang bumukas ang pinto, sumisigaw ang mga tao na kinailangang takpan ni Bivianne ang kanyang mga tainga. Nang masanay na siya, tinanggal niya ang mga ito at nag-tiptoe para makita ang mga manlalaro na lumalabas mula sa pribadong bus.
Hindi niya alam kung saan nagpunta si Yeshua, ngunit wala siyang pakialam. Maaari naman siyang magpadala sa kaniya ng mensahe mamaya na nagsasabi sa kaniya kung saan siya uupo. Talagang hindi na kailangang umupo nang magkasama. Hangga't mapapanood niya ang unang laro ni Khaianne, magiging maayos lang siya. Pagkatapos ng kompetisyon, pwede naman siyang mamasahe na lang.
Nang masilip niya ang mga manlalaro, huminto siya sa kaniyang kinatatayuan. Isa-isang naglakad ang mga manlalaro sa aisle na parang mga supermodel. Salamat sa mga guwardiya na kumokontrol sa mga tagahanga, ang mga manlalaro ay nakalabas ng bus nang ligtas.
Nakita rin ni Bivianne si Khaianne na bumababa, at tatawagin na sana niya ito nang makuha ng huling lalaki mula sa likuran ang atensyon niya. Napaawang ang bibig niya habang pinagmamasdan itong isinusuot ang ID lace sa leeg niya.
Ang mukha nito ay pareho sa pagkakaalala nito sa kaniya, seryoso at hindi natitinag. But she had to admit, guwapo pa rin siya gaya ng dati. Hindi siya mukhang matanda. Nag-mature siya nang kaunti.
Pinili niyang magtago sa likod ng maraming tao. Natatakot siyang makita ng lalaking iyon. Nais niyang makita ang kaniyang stepbrother at batiin ito bago ang laro, ngunit ang pagkakita sa kaniya ngayon ay ninakaw ang bawat kumpiyansa na mayroon siya. Alam niyang hindi pa siya handang harapin ito. At hindi niya alam kung kailan siya magiging handa.
“Bi!” Pagtingin niya mula sa kaniyang mga paa, nakita niya si Khaianne na kumakaway sa kaniya. Malapad ang ngiti nito sa kaniya sa kabila ng pagkalito at pagtataka na kaniyang nararamdaman. Hindi niya alam na nandito ang kaniyang stepsister para panoorin siyang maglaro. Pinangarap lang niya ito, ngunit hindi niya talaga akalain na magkakatotoo ito.
He jogged towards her, oblivious of the surroundings. Nang makita niya ang kaniyang stepsister dito ay nakalimutan niya ang lahat. “Anong ginagawa mo dito?”
Nag cross arms si Bivianne at bahagyang nagtaas ng kilay. "Manonood ng laro. At ikaw?"
Ngumuso siya at sinabing, "Naglalaro ng larong papanoorin mo."
"Oh. Good for you.” Tumango siya, nakatingin sa malayo. Hindi niya gustong lumaki ang ulo nito nang dahil sa pagpunta niya. Kahit na siya ang dahilan kung bakit siya nandito, hindi niya pa rin sinasabi sa kaniya.
"I am going to win this game for you."
It was her turn to snort at him. “Huwag kang masyadong kumpiyansa. Makikipaglaro ka laban sa mga propesyonal sa oras na ito. Hindi na katulad ng dati.” Kinagat niya ang ibabang labi para pigilan ang sarili na mapangiti. Ngunit nabigo lang din siya.
“Kung hindi kita kilala, iisipin kong fan ka. Paano mo nalaman na ito ang una naming propesyonal na laro?”
Nagkibit-balikat siya, ayaw tanggapin ang pagkatalo. "Fan ako ng laro. Dapat alam ko man lang kung sino ang naglalaro."
"If you say so." Tinapik niya ang ulo nito na agad naman nitong itinulak palayo. Napangiti lang ito sa kaniya. "Sumama ka sa amin. Manood ka mula sa front seat. I got you.”
“No, thanks. I don't want to waste my ticket.” Kukumbinsihin pa sana siya ni Khaianne nang isang boses ang humarang sa kanila mula sa likuran.
“Anong ginagawa mo, Khaianne? Magsisimula na ang laro.” Napatingin silang dalawa sa malamig na boses at nakita siyang nakatitig kay Khaianne.
“I'm sorry, Coach. Puwede ba siyang sumama sa amin at maupo sa front seat? Bibilhan ko siya ng ticket."
Tatanggi na sana si Bivianne nang magsalita siya, “Gawin mo ang gusto mo.”
At matapos ‘yon, umalis na siya. Umalis siya nang hindi man lang bumabati. Hindi man lang siya sinulyapan ng malamig at patay niyang mga mata kahit isang segundo man lang. Ganiyan siya kagalit. He hated her to the point that he wouldn't even acknowledge her presence.
I didn't know that it would hurt me this much to leave you, Oxem.
- Writer
