BAD OBLIGATION 5 ชีวิตที่เหมือนไม่ใช่ชีวิตของตัวเอง...
1138 Words
ร่างสูงของเจ้าของใบหน้าหล่อนั่งลงบนโซฟาหรูกลางผับดังด้วยสีหน้าหงุดหงิด
"เป็นไร" วอร์ม เพื่อนคนสนิทของอีกฝ่ายเอ่ยถามขึ้น
"เบื่อ!" ปากหนากระแทกเสียงตอบกลับ
"ให้กูเดา..."
"...ริชชี่?"
"เออ! ก็มีอยู่คนเดียว" มาร์ตินพูดพร้อมกับหยิบแก้วเหล้าตรงหน้าขึ้นมากระดกดื่ม
"เบื่อแต่ก็ไปหาเขา" แวมเอ่ยขึ้น ซึ่งเจ้าตัวก็คือน้องชายฝาแฝดของวอร์ม
"กูอยากเอา ก็เลยไป" ใบหน้าตอบอย่างไม่สนใจ
"แล้วทำไมถึงอยากเอาเขานัก ไหนว่าไม่อยากหมั้น" วอร์มถาม
"ก็แค่อยากเอา พวกมึงจะถามเหี้ยไรเยอะ!" ร่างสูงพูดน้ำเสียงหงุดหงิดขั้นสุดหลังโดนเพื่อนตัวเองนั้นรุมเอ่ยคำถามนั่นนี่เกี่ยวกับว่าที่คู่หมั้นที่เขาไม่เคยต้องการ
"ปล่อยมัน ๆ" แวมเอ่ยแต่ก็ไม่วายมองหน้าฝาแฝดตัวเองด้วยแววตารู้กัน
ปึง! ก่อนมือหนาจะกระแทกแก้วลงบนโต๊ะตรงหน้าอย่างแรง และในขณะนั้นเอง...
"ไง" เสียงของยิม เพื่อนอีกคนของเขาดังทักทายร่างสูงขึ้น
"..." มาร์ตินก็ไม่สนใจ หันไปยกมือส่งสัญญาณบอกให้พนักงานเดินมาเติมเหล้าให้เขา
"ข่าวมึงขึ้นทุกแอปเลยนะ" ยิมพูด
"มึงหยุดพูดดิ๊ไอ้สัส โมโห...แม่ง!" คนตัวสูงยังคงมีท่าทีหัวเสียไม่หยุดกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขารู้สึกแค้นใจริชชี่เป็นอย่างมากหลังเข้ามาล้ำเส้นแบบนี้
"มันก็สมควรแล้วปะวะ มึงไม่ไว้หน้าน้องริชชี่ก่อน" วอร์มเอ่ย
"แล้วทำไมกูต้องสนใจยัยนั่นด้วย"
"เอ้า เขาเป็นคู่หมั้นมึง"
"หึ คู่หมั้นที่กูไม่เคยต้องการ" มาร์ตินตอบพร้อมกับเลื่อนสายตาหนีไปอีกทางด้วยสีหน้าหงุดหงิด
"กูไม่เข้าใจมึงเลย ริชชี่ก็ดีพร้อมขนาดนั้น แถมยังโคตรสวย..."
"แล้วไง" ใบหน้าหล่อหันไปมองหน้าแล้วถามเพื่อนตัวเอง
"..." วอร์มก็ชะงักนิ่ง
"กูไม่ได้อยากหมั้น ทำไมกูต้องมามีพันธะเวร ๆ นี่ด้วยวะ นี่มันชีวิตกู แทนที่กูจะได้เป็นคนเลือก..." แล้วคนตัวสูงก็นิ่งไปก่อนหันหน้าหนีอีกทางด้วยความหงุดหงิด ที่เขาไม่ต้องการหมั้นกับริชชี่ก็เพราะอยากจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง เลือกคนที่อยากจะเลือก ไม่ใช่ต้องมานั่งมีพันธะโดยการจับคู่จากพ่อแม่
"บางทีมันอาจจะดีต่อตัวมึงก็ได้ ริชชี่เอง...ดูเหมาะสมกับมึงดี" แวมเอ่ย
"แต่กูไม่ต้องการไง! แค่เห็นหน้ายัยนั่นก็รำคาญเต็มทน" เหตุผลที่ไม่ชอบเธอเพราะรู้ดีว่าบ้านริชชี่นั้นจงใจที่จะมาจับครอบครัวเขา ต้องการพึ่งบารมีอำนาจของพ่อเขา ทุกอย่างมันคือเรื่องของธุรกิจ เขารู้! แต่ทำไมต้องเอาชีวิตเขาเข้าไปพัวพันด้วย นี่คือสิ่งที่ไม่เข้าใจเลย
เขาไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากมีพันธะกับใครทั้งนั้น!
"รำคาญให้จริง" ยิมที่นั่งเงียบอยู่แสยะยิ้มเอ่ย
"อะไรมึง" มาร์ตินจึงหันไปมองหน้าถามเพื่อนตัวเอง
"กูเห็นมึงไปคอนโดแถวมหาลัยคิงตันบ่อย"
"..." ใบหน้าหล่อก็ชะงักนิ่ง
"รำคาญยังไงวะ ไปเอาเขาเกือบทุกคืน"
"หุบปาก" ร่างสูงหันไปพูดใส่หน้าเพื่อนตัวเองพร้อมหงุดหงิดกลบเกลื่อน
"จริงเหรอวะ ม.เรากับม.คิงตันก็ไม่ได้ใกล้กันเท่าไหร่นะเว้ย" วอร์มซึ่งเห็นแบบนั้นเลยรีบเสริมทัพแซว ซึ่งนั่นยิ่งทำให้อีกคนหัวเสียมากขึ้น เพราะม.คิงตันที่พวกเพื่อนพูดถึงนั้นมันคือมหาลัยของริชชี่ โดยตัวเขากับเพื่อน ๆ เรียนอยู่คณะบริหารปีสามมหาลัยเอช
"กูแค่อยากก็เลยไปเอา พวกมึงหุบปากสักที"
"มึงก็มีเด็กเยอะ ไม่เห็นจำเป็นต้องไปบ่อย..."
"ไอ้สัสยิม มึงจะเอายังไงกับกู!" ใบหน้าหล่อมองหน้าถามเพื่อนท่าทางเอาเรื่อง
"หึ เออ ไม่พูดแล้วครับ พ่อลูกชายสส.ทรงอิทธิพล" ยิมแสยะยิ้มเอ่ยออกมา
"สัส!" มาร์ตินก็ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกไม่หยุดหลังจากคำพูดนั้นถูกเอ่ย มันคือประโยคที่เขามักจะได้ยินอยู่บ่อย ๆ
ลูกชายสส.ทรงอิทธิพล...
เรียกว่าตั้งแต่เด็กเลย พ่อของเขาคือสส.ชื่อดังที่หลายคนเกรงกลัวในอำนาจ ไม่ว่าเขาจะทำผิดหรือเกเรสักกี่ครั้ง ก็มีบารมีอีกฝ่ายนี่แหละที่เป็นคนจัดการทุกสิ่งทุกอย่างให้ ฟังดูเหมือนจะดีใช่ไหม...หึ ไม่เลย
ภายใต้ชีวิตที่หลายคนอิจฉานั้น มันไม่ได้ดีอย่างใครคิดเลยสักนิด
'ผมอยากเรียนวิศวะ'
'ไม่ได้ แกต้องเรียนบริหาร ไม่ก็เศรษฐศาสตร์'
'แต่ผมอยากเรียนวิศวะ'
ปึง!
'ฉันบอกให้แกเรียนบริหาร ไม่ก็เศรษฐศาสตร์ ถ้าไปเรียนวิศวะ อย่าหาว่าไม่เตือน'
'แกลงเรียนที่คิงตันงั้นเหรอ?'
'ครับ'
'ไปย้ายซะ'
'ครับ?'
'แกต้องลงเรียนที่เอช ไม่ใช่คิงตัน'
'แต่ว่า...'
'...'
'ครับ'
'พรุ่งนี้คู่หมั้นแกจะมากินข้าวที่บ้านเรา'
'คะ...ครับ? คู่หมั้นผม?'
'ฉันจัดการพูดคุยกับทางผู้ใหญ่ให้แล้ว เมื่อพร้อม...แกกับริชชี่จะหมั้นกันทันที'
'นี่มันหมายความว่ายังไงครับ ทำไมพ่อไม่ถามผมก่อน'
'ทำไมต้องถาม'
'ครับ?'
'มีหน้าที่หมั้นก็หมั้นไป'
'...'
ชีวิตของเขานั้น...มันเหมือนไม่ใช่เลยสักนิด
อีกด้าน
"ริชชี่..."
"...ป้าต้องขอโทษแทนพี่มาร์ตินด้วย" หญิงวัยกลางคนเอ่ยพร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือเล็กของหญิงสาวที่นั่งก้มหน้าอยู่ราวกับเสียใจในอะไรบางอย่าง
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณป้า..." ใบหน้าเล็กเอ่ยค่อย ๆ เงยขึ้นมองโรสรินผู้เป็นแม่ของคู่หมั้นตนเอง
"...ริชเองก็เริ่มชินแล้ว"
"ไม่ได้ลูก หนูต้องไม่ชินสิ เดี๋ยวป้าจัดการเอง"
"แต่..."
"ไม่มีแต่หรืออะไรทั้งนั้น เดี๋ยวป้า..."
ตึก ตึก
"คุณผู้หญิงคะ คุณชายกลับมาแล้วค่ะ" สาวใช้วัยกลางคนวิ่งเข้ามาบอก
"งั้นเหรอ..."
"...ดี!" ว่าแล้ว โรสรินก็ทำท่าจะลุกขึ้นไปเอาเรื่องลูกชายตัวดีของตนเอง แต่...
หมับ
"คุณป้าคะ อย่าเลยค่ะ" ริชชี่เอื้อมมือไปจับมือคนตรงหน้าไว้
"ไม่ได้! ป้าต้องจัดการ"
"แต่ว่า..." ขณะที่ร่างบางทำท่ายื้อหญิงวัยกลางคนไว้อยู่นั้น สองเท้าหนาของก็เดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าท่าทางปกติ
"ทำไมบ้านเงียบ..."
แล้วสองเท้าเขาก็ต้องชะงักไป
"ริชชี่"
ใบหน้าสวยค่อย ๆ หันไปมองตามเสียง ก่อนจะแสยะยิ้มออกมาเล็กน้อย
"เธอ..."
"มาก็ดีแล้วมาร์ติน..." โรสรินพูดขึ้นพร้อมกับโยนโทรศัพท์หรูไปตรงหน้าของคนที่เข้ามาใหม่
พรึ่บ!
"อธิบายแม่มา ว่าในข่าวนี้...มันคืออะไร"
- Writer
