“ไม่มีผู้ชายคนไหนที่คู่ควรจะรับงานนี้เท่ากับผมหรอกครับคุณมารัน วัฒนมงคล”
“นี่นายรู้จักนามสกุลฉันได้ยังไง?!” หญิงสาวมองผู้ชายที่สมบูรณ์แบบไปทั้งตัวตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ
โรมพัทหัวเราะเบาๆ ซ่อนทุกความรู้สึกเอาไว้ใต้ใบหน้าที่เยือกเย็น “มันไม่ใช่เรื่องใหญ่เรื่องโตอะไรนี่ครับที่ผมจะรู้จักนามสกุลของเจ้านายของตัวเอง”
“แต่ฉันไม่เคยบอกนาย ฉันจำได้...”
“ผมว่าคุณหยุดเรื่องนี้เอาไว้ก่อนเถอะครับ บอกความต้องการของคุณมาดีกว่าว่ามาหาผมถึงห้องนอนนี่ต้องการอะไร อยากได้อะไรจากผม...”
ถ้าหล่อนหูไม่ฝาดน้ำเสียงของพ่อเทพบุตรสุดหล่อตรงหน้านั้นแสนจะกระด้างเหลือเกิน ทั้งกระด้างทั้งเดือดดาล เดือดดาลหรือ แล้วเขาจะเดือดดาลหล่อนเรื่องอะไร ไม่... หล่อนหูฝาดไปเองนั่นแหละ หญิงสาวบอกตัวเองแบบนั้น ก่อนจะเค้นเสียงแผ่วเบาโต้ตอบเขาออกไป
“ก็ได้ ครั้งนี้ฉันจะให้อภัยนาย ยอมให้นายทำงานกับฉันต่อไป แต่ครั้งหน้าถ้านายยังกวนปร
