“ไร้มารยาท!”
มารันที่ชะงักอยู่รีบหันไปมองต้นเสียง และก็แทบน้ำลายหยดเมื่อเห็นผู้ชายตรงหน้าเต็มๆ ตา โอ้แม่เจ้า ตานี่ทำไมถึงได้หล่อล่ำน่าปล้ำแบบนี้นะ ดูสิ... ดูแผงอกกว้างสีแทนนั่น มันเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อมัดงามๆ บอกให้รู้ว่าผู้ชายตรงหน้าของหล่อนคนนี้รักสุขภาพมากแคไหน หล่อแบบดิบเถื่อน หล่อแบบจอมมารร้าย และหล่อแบบนี้นี่แหละที่หล่อนแสนจะปรารถนา โอ้ พระเจ้าทำไมหล่อนถึงคิดอะไรน่าละอายแบบนี้ออกไปได้นะ ไม่... ไม่มีทาง ผู้ชายตรงหน้าของหล่อนก็แค่ลูกจ้าง ลูกจ้างที่หล่อนจะใช้เพื่อทำให้นายโรมพัทอะไรนั่นถอนหมั้นเท่านั้น ไม่ได้มีอะไรพิเศษมากไปกว่านั้นเลย แม้ว่าตานี่จะหล่อลากไส้ลากตับก็ตามที
“อย่ามาปากดีกับฉันนะ นายลืมไปแล้วหรือไงว่าฉันน่ะนายจ้างของนาย”
โรมพัทที่ตอนนี้มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวพันรอบเอวสอบเอาไว้เพียงผืนเดียวเดินมาหยุดตรงหน้าของหญิงสาวผู้บุกรุก รอยยิ้มแห่งความดูแคลนระบายชัดเจนเต็มใบหน้าหล่อเหลา
