ผู้เป็นลูกชายรวบช้อน กระชากผ้าเช็ดปากขึ้นมาวางบนโต๊ะกำลังจะลุกขึ้น แต่เสียงแหลมเล็กของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้นเสียก่อน และนั่นก็ทำให้สายตาของทุกคนต้องหันไปมอง
“ภามขา...”
“แคลลี่...”
ภามินเค้นเสียงลอดไรฟันออกมาด้วยความไม่พอใจกับความอุกอาจของแม่คู่ควงคนนี้ เขากำลังจะตวาดไล่ส่ง แต่พอหันมาเห็นหน้าของรำไทยเท่านั้น ความคิดในหัวก็เปลี่ยนแปลงไปในทันที จากหน้าที่บูดบึ้งเต็มไปด้วยโทสะกลับกลายเป็นยิ้มแย้มทันที
ชายหนุ่มรีบก้าวออกจากเก้าอี้ และเดินตรงไปประคองร่างอวบอัดในชุดรัดติ้วของแคลลี่ให้เดินกลับมายังโต๊ะอาหาร ก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้หล่อนนั่งด้วยความสุภาพ สุภาพจนแคลลี่เองก็อดประหลาดใจไม่ได้ เพราะปกติ ภามินไม่เคยแสดงท่าทางห่วงใยแบบนี้ออกมาเลยสักครั้ง เขาเย็นชา และเลือดเย็นกับหล่อนเสมอ
“จะมาทำไมไม่บอกผมล่ะ ผมจะได้ขับรถไปรับ”
ทั้งๆ ที่คิดว่าชายหนุ่มจะโกรธแต่กลับตรงกันข้าม แคลลี่ยิ้มอย่างดีใจ พลางซ
