ทับทิมหันไปสบตากับพราวฟ้าที่นั่งยิ้มกว้างอยู่ข้างๆ บุตรชายของตัวเองด้วยความปลื้มใจ ก่อนจะรีบพูดขึ้น
“อ๋อ ไอ้แกงเขียวหวานไก่ถ้วยนี้ ป้าไม่ได้ทำเองหรอกค่ะ มีคนอื่นทำน่ะ”
ช้อนในมือของภามินค้าง พลางหรี่ตามองหน้าป้าทับทิมแม่บ้านอย่างแคลงใจ
“แล้วใครทำอาหารกันหรือครับ ทำไมรสมือถึงได้ดีกว่าป้าทับทิมเสียอีก”
ทับทิมยังไม่ทันได้ตอบเพราะมัวแต่ยืนยิ้ม พราวฟ้าก็ชิงพูดขึ้นอย่างชื่นชมออกมาเสียก่อน
“ก็หนูรำไทยยังไงล่ะ เป็นไงอร่อยจนวางช้อนไม่ลงเลยสิท่า”
สิ้นคำพูดของมารดาเท่านั้นแหละ ช้อนในมือของภามินก็ตกลงกระแทกกับจานจนเกิดเสียงดัง ใบหน้าหล่อลากดินที่เมื่อครู่นี้เต็มไปด้วยความผ่อนคลายยามนี้บูดบึ้งขึ้นมาทันควัน
“ใครว่าอร่อยกันครับ จืดยังกับน้ำล้างจาน”
คำพูดของภามินทำให้รำไทยที่กำลังยกถ้วยแกงจืดหมูสับใส่สาหร่ายเข้ามาถึงกับชะงักงัน รู้สึกเจ็บแปลบๆ ในอกจนต้องกัดปากของตัวเองแน่น แม้จะพร่ำบอกตัวเองอยู่เ
