ตอนที่ 3 แตกหัก
1649 Words
“ อะไรอินามึงเป็นไรเนี้ย...” ซอลถามก่อนจะลุกขึ้นเดินมาจับตัวฉันไว้
“ มึงก็ดูคลิป ดูรูปในโทรศัพท์กูดิ !!!! ” ฉันพูดก่อนจะชี้ไปที่โทรศัพท์ตัวเอง ซอลเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ฉันขึ้นมาดูอย่าง งงๆ
“ อะไรอิซอล อย่าเงียบดิ...ไหนกูขอดูหน่อย ” อีฟพูดก่อนจะดึงโทรศัพท์จากซอลมาดู ส่วนฉันได้แต่ยืนมองปฎิกิริยาของเพลง ว่าถ้ามันเห็นสิ่งที่อยู่ในโทรศัพฺฉันมันจะทำหน้ายังไงเพราะมันกับอีฟนั่งติดกัน
“ ที่มึงคบกับพี่ชายกูไม่ได้ เพราะแบบนี้ใช่ปะ !!” และทันทีที่ฉันดวงตาของเพื่อนเบิกกว้าง ฉันก็รับรู้ทันทีว่าสิ่งที่อยู่ในโทรศัพท์ฉันมันคือเรื่องจริง ฉันตะคอกถามเพื่อนอีกครั้งด้วยความรู้สึกผิดหวัง
มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ...
“ นามึงใจเย็นๆ ” ซอลพูดก่อนจะจับแขนฉันไว้แต่ฉันก็สะบัดออก
“ จะให้กูใจเย็นยังไงหรอ ! ในเมื่อเพื่อนที่กูรักทำร้ายจิตใจพี่ชายกูอะ พี่กูเขารักมึงขนาดไหน รอมึง ทำเพื่อมึงได้ทุกอย่าง !! ” ฉันพูดอย่างผิดหวังก่อนจะมองหน้าเพลง
“ แล้วนี่คือมึงตอบแทนพี่ชายกูโดยการไปมีอะไรกับเพื่อนสนิทพี่กูอะนะ ห๊ะ !!!...”
“ พี่ไนท์ก็รู้หรอ ? ” เพลงถามด้วยน้ำเสียงตกใจก่อนจะมองหน้าฉัน ฉันกัดปากตัวเองแน่นเพื่อข่มอารมณ์ตัวเองไว้ ก่อนจะตอบ
“ เออ ! เพราะอิรูปอิคลิปบ้านี่มันถูกส่งไปที่ไลน์พี่กูไง กูถึงรู้ แล้วยังรู้อีกด้วยว่ามึงขายตัว !!!!! ” และความพยายามข่มอารมณ์ของฉันก็ศูนย์เปล่าทันทีที่ฉันใช้คำพูดแรงๆ แบบนั้นพูดใส่เพื่อน
“ อินามึงใจเย็นๆ “
“ มึงเงียบปากไปซอล !!” ฉันหันไปบอกซอลด้วยอารมณ์ที่ควบคุมไม่อยู่แล้ว การยับยั้งความคิดฉันมันติดลบไปแล้ว
“ กูอุสาเชียร์ ตอนแรกกูก็สงสัยนะว่าทำไมมึงยังไม่ตกลงกับพี่ชายกูสักที กูพลาดเองแหละ ที่กูมองมึงดีเกินไป ! ” ฉันพูดก่อนจะมองหน้าเพลง
“…………………”
“ มึงมันก็แค่ผู้หญิงที่ทำทุกอย่างได้เพื่อเงินแค่นั้น ”
“ เห้ยไอ้นา มึงพูดแรงไปมั้ย ฟังเพื่อนเราก่อนดิว่ะ !” อีฟจากตอนแรกที่มันนั่งดูสถานการณ์อยู่เงียบๆ ก็พูดขึ้นมา
“ มึงมันต้องฟังอะไรอีกว่ะ มึงไม่เห็นหรอว่ามันตอแหลเราขนาดไหนอะ !!! ” ฉันถามอย่างไม่เข้าใจ มันไม่มีคำอธิบายอะไรจากปากเพลงด้วยซ้ำ
“ มึงแต่เพลงมันเพื่อนเรานะ ! ฟังมันก่อน ” ซอลพูดขึ้นพร้อมกับจับแขนฉันอีกครั้ง
“ ฟังหรอ อะ ! ไหนมึงแก้ตัวมาดิ บอกมาดิว่ามึงไม่ได้เป็นแบบที่กูพูดอะ !!!! ”
"......................"
“ มึงตอบมาดิ !!!!! ” ฉันกระชากแขนเพลงไว้ก่อนจะเขย่าถาม และทันทีที่ฉันสบตาเพลง ฉันก็เห็นว่าในตาของมันเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา ฉันมองเพื่อนอึ้งๆ ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยมือออกจากแขนมันเพราะความรู้สึกผิดมันค่อยๆ แทรกซึมเข้ามา
ฉันต้องรู้สึกงั้นหรอ ฉันผิดอะไร ในเมื่อเพลงมันทำให้พี่ชายฉันเสียใจ
“ มึง...กู” ฉันมองท่าทีอึกอักของเพลงที่เหมือนมันอยากจะพูดแต่ก็ไม่พูด
พูดสิ พูดออกมา พูดว่ามึงไม่ได้ทำแบบนั้น…พูดออกมาได้ไหม…ฉันได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ หวังว่ามันจะไม่ใช่ ขอแค่ประโยคเดียวว่ามันไม่ได้ทำ ฉันก็พร้อมจะเชื่อเพื่อนของฉัน
ขอแค่เพลงมันพูดออกมา…
แต่สิ่งที่ฉันได้รับกลับมาคือความเงียบ และเพลงมันเอาแต่ก้มหน้า…..
มันก็คือคำตอบแล้วสินะ…
“ เหอะ !!!...ทีนี้พวกมึงเห็นยัง !! ” อารมณ์เดือดดาลมันปะทุขึ้นมาอีกครั้ง ฉันหันไปถามเพื่อนอีกสองคนก่อนจะหันกลับมาเพลงแล้วพูด
“ มึงจำไว้เลยนะเพลง สิ่งที่มึงทำลงไปมันทั้งน่าเกลียดและน่าขยะแขยงที่สุด !!!! ” ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะคว้าโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมา ฉันมองเพลงอีกแค่แวบเดียวก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่รถ
วันนี้ฉันไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนอะไรทั้งนั้น วิชาเอกก็วิชาเอกเถอะ แต่จะให้ไปเรียนทั้งๆ ที่อารมณ์แบบนี้ ฉันต้องอกแตกตายแน่ๆ
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้ารีบวิ่งตามฉันมาก่อนที่มือเรียวจะคว้าข้อมือฉันไว้ให้หันไปเผชิญหน้า ซอลยืนหอบเหนื่อยอยู่ตรงหน้าฉันก่อนจะเอ่ย
“ นา…มึงใจเย็นๆก่อนดิว่ะ !” ซอลพูดก่อนจะมองหน้าฉันด้วยสายตาเป็นห่วง
ฉันรู้ดี เพื่อนแต่ละคนคงไม่มีใครอยากให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ฉันเองก็ด้วย แต่อารมณ์ฉันตอนนี้มันไม่พร้อมจะคุยอะไรกับใครทั้งเลยจริงๆ
“ มึง ปล่อยกู กูขออยู่กับตัวเองก่อน !”ฉันพูดพร้อมกับพยายามดึงมือเพื่อนออกจากข้อมือ
“ นา !”
“ ซอล กูขอร้อง...อย่าตามกูมาเลย กูไม่อยากทะเลาะกับมึงอีกคน...”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะมองหน้าซอล
ฉันรู้ตัวเองดีว่าฉันเป็นคนแรง ยิ่งอารมณ์ตอนนี้ของฉันมันยิ่งไม่โอเค ขืนถ้าฉันยังพูดหรือยังแสดงอารมณ์อะไรออกไป มันก็ไม่มีผลดีกับใครทั้งนั้น
“ มึงต้องขับรถดีๆ ต้องขับแบบมีสตินะ...”ซอลพูดด้วยน้ำดเสียงเป็นห่วงฉัน ฉันพยักหน้ารับรู้ก่อนจะรีบขึ้นรถแล้วขับออกมา
ในระหว่างทางที่ฉันขับรถออกมาตามทาง ในหัวฉันมันก็คิดถึงแต่เรื่องที่เพลงมันทำ คิดถึงความเจ็บปวดของพี่ชายฉัน คิดถึงคำพูดที่ฉันด่าเพลงไปแบบนั้น
ทุกอย่างมันผสมปนเปอยู่ในหัวฉัน
ฉันไม่รู้ควรจะเสียใจ เสียความรู้สึก หรือควรจะโกรธอย่างเดียวพอ
รู้แค่ว่ามันอยากจะร้องไห้ เพลงเป็นเพื่อนที่ฉันรักและหวังดีกับมันมาตลอด ต่อให้ใครจะว่าร้ายมัน หรือรังแกมัน ฉันก็พร้อมจะชนกับคนที่ทำร้ายเพื่อนฉัน
แต่ตอนนี้ เพื่อนที่ฉันรักกับทำให้พี่ชายฉันเสียใจ
ฉันไม่เคยเห็นพี่ชายฉันเจ็บปวดเสียใจขนาดนี้มานานพอสมควรแล้ว นับตั้งแต่ผู้หญิงคนนั้นทิ้งพี่ชายฉันไป...ก็มีเพลงที่เข้ามาทำให้พี่ชายฉันดูมีชีวิตชีวามากขึ้น ดูมีความสุข ดูมีแรงบันดาลใจ
แต่ตอนนี้ เพลงมันก็เป็นอีกคนที่ทำร้ายพี่ชายฉัน !
ฉันใช้มือปาดน้ำตาตัวเองออกลวกๆ ก่อนจะพยายามตั้งสติแล้วขับรถ
ครืดดดดด ครืดดดดด
ฉันก้มหน้าลงไปดูโทรศัพท์ที่กำลังสั่นอยู่ในช่องวางของก่อนจะเห็นว่าเป็นพี่เหนือที่โทรเข้ามา
ฉันเช็ดน้ำตาอีกครั้งก่อนจะสูดหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วตั้งสติก่อนจะกดรับสาย
“ ค่ะพี่เหนือ...” ฉันพูดพร้อมกับพยายามควบคุมเสียตัวเองให้เป็นปกติ
“ อยู่ไหน...”
“ อยู่สี่แยกไฟแดงหน้ามอค่ะ...”
“ ให้พี่ไปหามั้ย...”พี่เหนือพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง และพอฉันได้ยินแบบนั้น น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ แม่งก็พร้อมใจกันพรั่งพรูออกมา
“ ฮึก ฮึก พี่เหนือ...” ฉันสะอื้นไห้พร้อมกับเรียกพี่เหนือเบาๆ
“ ยัยเด็กดื้อ...หาที่จอดรถแถวๆ หน้ามอก่อน เดี๋ยวพี่ไปหา...”
“ เดี๋ยวนาขับไปหาพี่เหนือก็ได้ ฮึก ...”
“ ไม่ต้อง สติของเราตอนนี้มันไม่พร้อมสำหรับอะไรทั้งนั้น...” พี่เหนือพูดแค่นั้นก่อนจะวางสายไป ฉันก็ได้แต่ทำตามคำบอกพี่เหนือคือไปหาที่จอดรถ เพื่อนสงบสติอารมณ์ตัวเองแล้วรอพี่เหนือมาหา
ฉันตัดสินใจมาจอดรถแถวๆ ปั้มใกล้ๆ มอ ก่อนจะนั่งรอพี่เขาในรถ
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
ก๊อกๆ
พรึบ !
ฉันสะดุ้งตัวตื่นหลังจากที่เผลอหลับอยู่ในรถ...ฉันหันหน้าไปมองที่กระจกก่อนจะเห็นร่างสูงกำลังก้มหน้าลงมามองฉันผ่านกระจกรถอยู่ด้านนอก ฉันดับเครื่องก่อนจะเปิดประตูออกจากรถ
“ พี่เหนือ...”ฉันเอ่ยเรียกพี่เขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาก่อนจะมองหน้า
“ กอดกันก่อนมั้ย....” พี่เหนือพูดแค่นั้นก่อนจะกางแขนออกช้าๆ ฉันฝืนยิ้มให้พี่เขาแล้วขยับตัวเข้าไปกอดพี่เขาไว้แน่น
“ ไม่เป็นไรนะ...”คำปลอบโยนที่ส่งออกมาจากปากพี่เหนือมันมีอิทธิพลต่อความรู้สึกแันมากทีเดียว ฉันยืนกอดพี่เขาไม่นานก็ผละออกเพราะคนเริ่มมองกันเยอะแล้ว
“ พี่เหนือมายังไง...”ฉันถามพี่เขาหลังจากที่พึ่งจะนึกขึ้นได้ว่าไม่เห็นรถพี่เหนือจอดแถวนี้
“ นั่งแท็กซี่มาอะ รถพี่จอดไว้ที่โรงบาล”
“ ขอโทษนะ เลยทำให้พี่ต้องลำบากนั่งแท็กซี่มาเลย...”
“ ไม่เป็นไรเลย...แล้วนี่จะกลับห้องหรือไปดูหนัง ?”
“ กลับห้องได้มั้ย...”
“ ได้ดิ แล้วแต่หมวย...” พี่เหนือพูดแค่นั้นฉันพยักหน้าให้พี่เขาก่อนจะให้พี่เหนือเป็นคนขับรถแทนฉัน
ระหว่างทางที่นั่งกลับฉันนั่งเงียบมาตลอดทาง ในหัวห็วนเวียนคิดแต่เรื่องเดิมๆ
พี่เหนือก็ไม่ได้เซ้าซี่ถามอะไรฉัน และมันทำให้ฉันรู้สึกขอบคุณพี่เขาที่เข้ามาอยู่ในชีวิตผู้หญิงอย่างฉัน ในวันที่ฉันรู้สึกแย่ หรือต้องการกำลังใจจากใครสักคน พี่เขาจะเป็นคนๆ นั้นให้ฉันเสมอ...
- Writer
