ลัลน์ลลินไม่ตอบนอกจากจ้องมองดิษกรย์ด้วยแววตาชิงชัง ก่อนจะผลักร่างใหญ่เต็มแรงแล้วเดินเร็วๆ เกือบเป็นวิ่งกลับเข้าไปในบ้าน โดยไม่ลืมปิดประตูกระแทกเสียงดังจนเลือนลั่นไปทั้งบาน
ดิษกรย์ขบกรามขณะหันไปมองตามร่างบางที่เดินเข้าไปในบ้านแล้ว หัวใจของเขาบอกว่าเจ็บปวดทุกครั้งที่ถูกหญิงสาวจ้องมองด้วยแววตาเช่นนี้
‘บ้าชะมัด! ทำไมต้องรู้สึกเจ็บปวดด้วย’
ชายหนุ่มนึกโกรธและเค้นด่าอยู่ในใจ พร้อมกับสั่งตัวเองให้ลืมสายตาของลัลน์ลลิน สลัดภาพของเชลยออกจากหัวสมอง ก่อนจะหันไปเอ่ยถามลูกน้อง
“เรื่องที่สั่ง นายจัดการไปถึงไหนแล้ว”
“ใกล้สำเร็จแล้วครับเจ้านาย ตอนนี้คนของเราเข้าไปเกือบถึงตัวเขาแล้วครับ”
“ดี” ดิษกรย์พยักหน้ารับ พึงพอใจกับคำตอบที่ได้ยิน แล้วย้ำเตือนกับสมพงษ์ต่อ “จัดการเงียบๆ อย่าแหวกหญ้าให้งูตื่น”
“ครับเจ้านาย”
“สั่งให้คนของเรา รายงานความเคลื่อนไหวทุกระยะด้วย”
“ได้ครับเจ้านาย”
“ไปได้แล้ว ต่อ
