ลัลน์ลลินสะดุ้งเฮือกกับคำถาม ใบหน้างามซีดเผือดทันควัน เงยหน้าขึ้นมองดิษกรย์ ซึ่งรีบก้าวเท้าเข้ามาใกล้เธอ เพื่อรอฟังคำตอบว่าจะเข้าหูหรือไม่
ดิษกรย์ทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาชิดกับร่างบาง ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ ก่อนจะกระซิบขู่กับใบหูเล็กให้ลัลน์ลลินต้องหน้าถอดสีซีดมากกว่าเดิม
“ตอบดีๆ ลลิน ไม่เช่นนั้นคุณก็รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพ่อแม่ของคุณ”
ลัลน์ลลินกัดเม้มริมฝีปากไว้แน่น รีบโกหกมารดาเสียงตะกุกตะกักว่า “เอ่อ...ไม่ใช่พี่ดิษค่ะ แค่ชื่อเหมือนกันเท่านั้นค่ะ”
“ยังงั้นหรือลูก แม่นึกว่าคุณดิษกลับมาประเทศไทยแล้วซะอีก แม่คิดอยู่ว่าถ้าใช่คุณดิษลูกของลุงตรัย แม่จะพาหนูไปเยี่ยมพี่ดิษกับคุณป้ามณีวรรณด้วยกัน ไม่รู้ว่าป่านนี้คุณป้าเป็นยังไงบ้าง”
คำพูดที่แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยต่อครอบครัวของเพื่อนรัก ไม่ได้ทำให้ดิษกรย์ซาบซึ้งแม้แต่นิดเดียว นอกจากกัดฟันดังกรอด จ้องมองลัลน์ลลินเขม็งราวกับจะกินเลือ
