“ไม่ต้องมาเรียกว่าพี่! ผมไม่ใช่พี่ของคุณ ผมไม่นับญาติกับคนที่ทำให้พ่อของผมต้องตาย และ ‘ไม่เคยรัก’ ผู้หญิงที่ไล่แม่ของผมออกจากบ้านราวกับท่านไม่ใช่คน!”
ดิษกรย์ตะคอกลั่นจนเส้นเอ็นตรงลำคอปูดโปน ใบหน้าถมึงทึง ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำด้วยความโกรธจัดราวกับจะฆ่าลัลน์ลลินให้แหลกคามือได้ในทุกนาที
ลัลน์ลลินถึงกับสูดสะอื้น ถูกตบจนหน้าชาแต่ก็ไม่เจ็บซ่านเท่ากับได้ยินคำว่า ‘ไม่รัก’ ที่หลุดออกมาจากปากของดิษกรย์
“พี่ดิษไม่เคยรักลลินเลยหรือคะ แล้ว...แล้วที่บอกว่าคิดถึงลลินตลอดเวลาที่ไปทำงานอยู่ในนอร์เวย์”
“ฮึ! ก็แค่คำตอแหล พูดหลอกล่อให้ผู้หญิงหน้าโง่อย่างคุณหลงเชื่อ และเดินตามผมมาง่ายๆ โดยไม่ต้องออกแรงบังคับยังไงละ”
ดิษกรย์เอ่ยบอกความจริงให้ลัลน์ลลินตาสว่างขึ้น โดยไม่ลืมสร้างบาดแผลให้บาดลึกเข้าสู่หัวใจของหญิงสาวมากกว่าที่เป็นอยู่
“คุณคิดว่าผมรักคุณยังงั้นหรือ ไม่เลย! ไม่เคยมีความรัก ผมไม่เคยพิศวาสคุณแ
