“คุณนวินเข้ามาได้ยังไงคะ”
‘คุณนวินอย่างนั้นเหรอครับน้องเอย’
“พี่ก็บอกว่าเป็นคนรู้จักของน้องเอยไงครับ อย่ากดโทรศัพท์เลยครับน้องเอย อย่าหาว่าพี่ไม่เตือน” เขาบอกคนที่กำลังยกหูโทรศัพท์ขึ้นมา ให้เดาคงคิดจะเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาลากตัวเขาออกไปจากห้องนี้แน่ พรธีราผู้อ่อนหวานไม่มีอีกต่อไป เหลือไว้เพียงหญิงสาวผู้มีดวงตาเคียดแค้นคนนี้แทน
“คิดให้ดี ๆ นะครับน้องเอย” เขาย้ำอีกรอบระหว่างเดินไปกดล็อกประตูห้องทำงาน นั่นแหละถึงทำให้หญิงสาววางกระบอกโทรศัพท์ลงที่แป้นอย่างจำใจ
“ถ้ามีธุระกับฉันก็เชิญนั่งค่ะ” พรธีราหันมาบอกเขาด้วยสายตาเย็นชา
นวินถึงกับต้องสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอกับสายตาห่างเหินกันแบบนี้จากหญิงสาว
“อันดับแรกเรียกพี่เหมือนเดิม แทนตัวเองเหมือนเดิม” เขาก้าวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวตรงเก้าอี้นั่งทำงาน พรธีราตกใจจนถอยหลังไปชนกับผนังห้อง นวินเลยกักตัวเธอไว้ด้วยแขน
