5
ที่ผ่านมาคือฝันไป
พรธีราขับรถกลับบ้านไปด้วยน้ำตาอาบหน้า ระหว่างทางก็ส่งข้อความบอกพี่ชายว่ากำลังถึงบ้านแล้ว ทุกคนจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง โชคดีที่ทั้งบ้านปิดไฟนอนกันหมดแล้ว ทำให้หญิงสาวเดินขึ้นห้องนอนไป โดยที่ไม่ต้องมีใครมาเห็นร่องรอยความชอกช้ำบนใบหน้า
หญิงสาวรีบถอดเสื้อผ้าเดินเข้าห้องน้ำไป ทว่าภาพตรงหน้ากระจกนั้นกลับเต็มไปด้วยร่องรอยแดงจ้ำจากฝีมือของเขา ทำให้น้ำตาที่เพิ่งหยุดไหลพังทลายลงมาอีกรอบ ภาพบนเตียงนอนแสนเร่าร้อนผุดขึ้นให้ต้องเสียใจ รีบจัดการอาบน้ำให้เร็วที่สุด พอออกจากห้องน้ำมาก็นอนขดตัวเงียบ ๆ อยู่บนเตียง หยาดน้ำตาไหลอาบสองแก้มครั้งแล้วครั้งเล่า กระทั่งแห้งเหือดลงไปเองในที่สุด ยกท่อนแขนขึ้นกอดตัวเองเอาไว้แน่น ความรู้สึกตอนนี้เหมือนเธอกำลังถูกนวิน จับโยนลงไปในหลุมดำไร้ซึ่งแสงสว่าง มีเพียงความดำมืดหนาวเหน็บกัดกินหัวใจ
ตึ๊ง !
‘ถึงบ้านหรือยังครับน้องเอย’
“ฮื้อ ๆ ฮือ ๆ” อ่านข้อควา
