Aradan geçen iki saatin ardından Birgül hala ameliyattaydı. Kalabalık her geçen saniye artıyordu. Necmettin, sağa sola gitmesi gerekirken kolunun altında tuttuğu kızla kenara dikilip her şeyi adamlarının yapmasına izin verirken kendini hiç ama hiç rahat hissetmiyordu. Kızın da iyi olmadığının farkındaydı.
“Sana bir oda ayarlayayım, ortalık sakinleşene kadar orada dinlen. Kapına, pencerene koruma yığacağım, korkmana gerek yok…” diye şansını denedi.
Bunları derken tişörtünü tutarak etrafa bakışlar atıp duran Esra’nın gerilip kendine daha çok yaklaştığını fark ettiği için kaşlarını çatmıştı. Korkusuz dedikleri savcı da gayet korkabiliyordu. Ve korusun diye gölgesine sığınıyordu.
“Korkmana gerek yok. Kimse sana yaklaşmayacak, dokunmaya çalışmayacak…”
Kilit kelime korkuydu. Esra, kokak olar
