เพลิงแค้นซาตาน

ตอนที่ 5

เหนือตะวันแสยะยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว เขากระชากร่างบางของเอื้อมดาวเข้ามาปะทะอก

“ปากเก่งนักนะ เดี๋ยวเธอได้เก่งสมใจแน่ แต่ตอนนี้ขอฉันจัดการกับพ่อเธอก่อน” เหนือตะวันเหวี่ยงร่างบางของเอื้อมดาวไปกองที่พื้นอย่างไม่มีปรานี

เอื้อมดาวเจ็บจนน้ำตาซึม หล่อนอยากจะรู้นักว่าเขาแค้นอะไรพ่อของหล่อนนัก ถึงได้ทำกับครอบครัวหล่อนขนาดนี้ นายอำนาจมองลูกสาวของตัวเองที่ถูกเหวี่ยงไปกองอยู่กับพื้นอย่างสงสารจับใจ

“ฉันขอร้องจะฆ่าจะแกงอะไรฉันก็ยอมทั้งนั้น แต่ขออย่างเดียวอย่าทำอะไรลูกสาวฉันเลย”

เหนือตะวันหัวเราะออกมาอย่างผู้ชนะ ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปหาชายแก่ตรงหน้า ท่าทางราวกับสิงโตกำลังจะขย้ำเหยื่อ

เขาจับคอเสื้อนายอำนาจรวบเข้าด้วยกัน ก่อนจะออกแรงดึงขึ้นมาอย่างแรง จนนายอำนาจอยู่ในลักษณะยืนประจันหน้ากับเขา แต่ก็ยังเตี้ยกว่าเหนือตะวันอยู่มาก

“ขอร้องฉันเหรอ” เหนือตะวันพูดเสียงลอดไรฟันออกมาอย่างเคียดแค้น

“แล้วทีพ่อกับแม่ของฉันขอร้องแก ทำไมแกถึงไม่เห็นใจพวกท่านบ้าง ทำไมฮะ”

เหนือตะวันผู้เปี่ยมไปด้วยเพลิงแค้นเหวี่ยงร่างชายแก่ลงไปบนพื้นอย่างแรง จนนายอำนาจร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เนื่องจากร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงอยู่แล้ว เอื้อมดาวร้องอย่างตกใจ รีบคลานเข้าไปหาบิดาของตนทันที

“พ่อคะ เป็นยังไงบ้าง คุณพ่อเอื้อมไม่ดีเอง ไม่น่าหลงเชื่อเขาเลย” เอื้อมดาวร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น หล่อนไม่น่าร่วมมือกับเขาทำร้ายพ่อของตนเองเลย ถึงแม้ว่ามันจะเกิดจากความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ของหล่อนก็ตาม

“คุณมันไม่ใช่คน ทำได้แม้กระทั่งคนที่ไม่มีทางสู้ คุณมันเลว...ไอ้คนสารเลว” เอื้อมดาวตะโกนด่าเขาลั่นห้องด้วยความสุดทน เขาหลอกลวงหล่อน หลอกว่ารักหล่อน แล้วยังหลอกให้หล่อนทำร้ายพ่อของตัวเองอีก

“หุบปาก” เหนือตะวันตวาดออกมาเสียงดุดัน ดวงตาเต็มไปด้วยเปลวเพลิงนับหมื่น ๆ กองสุมอยู่

“ถ้าไม่อยากเห็นพ่อของเธอต้องทรมานมากไปกว่านี้ อย่าปากดีอีกเข้าใจไหม” เขาคำรามออกมาเสียงเกรี้ยวกราด

“ไม่หยุด แล้วฉันก็ไม่กลัวคุณด้วย อยากทำอะไรก็เชิญ คนเลวอย่างคุณพูดไปก็เท่านั้น” เอื้อมดาวเชิดหน้าขึ้นสูงอย่างถือดี เหนือตะวันมองอย่างแค้นเคือง นี่ถ้าไม่ติดว่าหล่อนเป็นผู้หญิงละก็ เขาคงส่งหล่อนไปทัวร์ยมโลกแล้วอย่างแน่นอน

“ถ้าฉันเลว งั้นเธอก็ลองถามพ่อเธอดูสิ ว่าตัวเองน่ะเลวขนาดไหน ทำอะไรชั่ว ๆ เอาไว้บ้าง ทรยศหักหลังใครไว้บ้าง”

“ไม่จริง พ่อฉันไม่ใช่คนเลวอย่างนั้น ใช่ไหมคะพ่อ พ่อไม่ได้เป็นอย่างที่เขากล่าวหาใช่ไหมคะ” เอื้อมดาวหันไปถามบิดาของหล่อนอย่างต้องการคำตอบ

นายอำนาจไม่ตอบได้แต่ก้มหน้านิ่ง เอื้อมดาวมองบิดาอย่างตกใจ หล่อนจับแขนบิดาเขย่าแรง พร้อมถามย้ำไปอีกครั้ง

“พ่อไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูดใช่ไหมคะพ่อ พ่อบอกเอื้อมซิ” เอื้อมดาวน้ำตาไหลพราก เมื่อบิดานิ่งไม่ปฏิเสธ หล่อนก็พอจะรู้คำตอบแล้วว่าอะไรเป็นอะไร

“พ่อขอโทษลูก พ่อมันเลวอย่างที่เขาว่าจริง ๆ” นายอำนาจพูดออกมาเสียงแหบแห้ง เงยหน้าขึ้นมองหน้าลูกสาวอย่างเสียใจสุดซึ้ง น้ำตาลูกผู้ชายหลั่งไหลออกมา

พลางนึกย้อนไปเมื่อยี่สิบปีก่อน ตอนนั้นเขากับนภดลเป็นเพื่อนรักกัน นภดลไว้ใจเขามาก ไม่เคยระแวงเลยว่า เขาจะย้อนกัดเอาอย่างเจ็บแสบอย่างนั้น ภาพเพื่อนรักยกมือไหว้ขอชีวิต ภาพเด็กชายตัวน้อยร้องไห้กอดศพพ่อกับแม่ เด่นชัดขึ้นในความทรงจำอีกครั้ง

เขายังจดจำสายตาเคียดแค้นที่เด็กชายเนื้อตัวเปรอะเปื้อนเลือดคนนั้น จ้องมองเขาได้เป็นอย่างดี มันก็คือแววตาเดียวกับที่เหนือตะวันคนรักของเอื้อมดาวมองเขาในขณะนี้นี่เอง แต่กว่าจะรู้ความจริง ทุกอย่างก็สายไปแล้วสำหรับเขา

เหนือตะวันจ้องมองพ่อลูกที่กอดกันร้องไห้อย่างสาแก่ใจ

“ถึงเวลาแล้วที่พวกแกต้องรับกรรมเสียที ต้องไปนอนข้างถนน ต้องไปแย่งอาหารหมากิน ต้องไปเร่ร่อนขอทาน เหมือนกับที่ฉันเคยได้รับมา” เหนือตะวันพูดออกมาอย่างเจ็บแค้น ไฟแค้นในดวงตาของเขา แทบจะเผาไหม้บุรุษตรงหน้าให้แหลกเป็นจุณ

เอื้อมดาวลุกขึ้น เดินเข้ามาคุกเข่าตรงหน้าเหนือตะวันอย่างยอมแพ้

“ไม่นะเหนือ คุณเห็นแก่ฉันได้ไหม อย่าทำอะไรพ่อฉันเลย โทษทัณฑ์ทุกอย่าง ฉันขอรับไว้เองทั้งหมด ฉันขอร้อง อย่าทำพ่อฉันเลย”

เหนือตะวันได้ยินที่เอื้อมดาวพูด ก็หัวเราะออกมาอย่างชอบใจ

“ไง!! นายอำนาจต้องพึ่งบารมีลูกสาวเลยหรือไง” เหนือตะวันพูดออกมาเสียงเรียบ ก่อนจะตวาดเสียงดังออกไป

“มุดหัวอยู่ทำไมล่ะ มาคุกเข่าอ้อนวอนฉันนี่ มาซิ ฉันบอกให้มาไง” นายอำนาจสะดุ้ง มองชายหนุ่มรุ่นลูกอย่างหวั่นเกรง ก่อนจะค่อย ๆ พยุงตัวลุกขึ้น แต่เหนือตะวันสั่งห้ามเสียงดัง

“คลานมา” เอื้อมดาวเงยหน้าขึ้นมองเหนือตะวันอย่างสุดทน

“มันจะมากไปแล้วนะ คุณไม่มีสิทธิ์ทำกับพ่อฉันอย่างนั้นนะ” เหนือตะวันไม่สนใจคำพูดของเอื้อมดาว

“ฉันบอกให้คลานมานี่ไงละ คลานมา” เสียงดุดันและเหี้ยมเกรียมทำให้นายอำนาจต้องยอมทำตามแต่โดยดี เพราะเขารู้อยู่แก่ใจว่า เขาไม่มีทางต่อกรกับบุรุษรุ่นลูกตรงหน้าได้เลย

เอื้อมดาวร้องไห้ออกมาอย่างแสนเสียใจ หล่อนอยากจะเข้าไปช่วยบิดาใจจะขาดแต่ก็ทำไม่ได้ ได้แต่นั่งมองบิดาที่ค่อย ๆ พาร่างที่แก่ชรา คลานเข้ามาที่แทบเท้าของผู้ชายที่ตนหลงรัก เขาไม่น่าทำอย่างนี้เลย ไม่น่าหลอกใช้ให้หล่อนทำลายพ่อตัวเองเลย