ลำธารเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องทำงานของภูรี แต่หล่อนไม่กล้าที่จะเข้าไปข้างใน หญิงสาวยืนอยู่ตรงนั้นนานสองนาน โดยที่ไม่ได้ขยับเขยื้อนไปไหนแม้แต่น้อย ภาพเหตุการณ์คืนนั้นยังตราตรึงในจิตใจของหล่อนไม่เสื่อมคลาย หล่อนคิดถึงเขา อยากจะมาหาเขา แต่หล่อนคงจะไม่สามารถสู้หน้าเขาได้ เพราะหล่อนหวาดกลัวเหลือเกินว่าจะเห็นสายตาที่แปรเปลี่ยนไปจากเดิม สายตาดูแคลนเย้ยหยันจากเขา
เมื่อคิดเช่นนั้นหญิงสาวจึงตัดสินใจเดินจากไป ลำธารเดินเรื่อยเปื่อยมาถึงที่จอดรถ หล่อนขึ้นรถกำลังจะขับออกไป แต่สายตาของหล่อนก็เหลือบไปเห็นรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอดข้าง ๆ รถของหล่อน
หญิงสาวนางหนึ่งลงมาจากรถคันนั้น ซึ่งลำธารจำได้ดีว่าผู้หญิงคนนี้คือใคร... ดาริกา แม่ยอดรักของภูรี ลำธารมองตามร่างบางระหงนั้นไปอย่างไม่เป็นมิตร นึกว่าหล่อนจะยอมให้พลอดรักกันได้สมใจหรือไง หล่อนไม่มีวันยอมหรอก ลำธารคิดได้อย่างนั้นก็รีบก้าวลงจากรถทันที รีบตามดาริก
