Kabanata 2. Doctor
1660 Words
Doctor
.
.
"Can you open this for me, Kath." Sabay bigay niya sa isang maliit na box na luma na.
"What's this? And why do you keep this old thing?" titig ko sa kanya.
.
Nang binuksan ko ito ay hindi ako makaimik. Bagkos tinitigan ko lang siya. She sat down beside me and smile. It's actually the picture memories of the four of us. We did this out of curiosity in life when we're at College. It was one rainy day and the four of us made four empty little boxes. We put pictures inside and also messages for our own self.
.
I remember, I hide mine in our old attic at home together with all my old stuff. Hindi ko pa nabuksan iyon. Alam kong meron din si Debbie nito, same with Amelia and also Fred. We promise to open this after five years later to see if the things and promises we wrote has been committedly achieved to each others.
.
Hindi namin alam kung ano ang sinulat ng bawat isa sa amin. We only knew what we've wrote for ourselves and for one another.
Namangha ako at napangiti sa kung ano ang nakasulat sa kanya. Hindi ko inakala na isinulat niya ito talaga.
.
"Baliw ka ba?" mahinang tawa ko
"Noon kasi akala namin ni Debbie na kayo na. Malay ba namin. E, hindi naman pala!" arten siyang natawa at napailing na ako.
"Who's in the right mind to write this? Best Wishes Fred and Katherine. Gaga!" Sapak ko sa balikat niya. Natawa na lang ako sa mensahi niya, pero mas natawa ako sa mensahi niya sa sarili.
.
Dear Self,
Finding Mr. Right is not easy. I hope in the future he'll find me instead of me finding him. Wala akong pakialam kung magsasaka siya basta mas mahal niya ako ng bongga!
Amelia
.
Kung iisipin mo nga naman naging totoo ang gusto niya. Magsasaka nga naman si Galen. A dairy farmer pero marami namang pera!
.
"To think naging totoo ang sa'yo Amelia!" manghang tugon ko at tumaas na ang kilay niya.
"Well actually, nakalimutan ko na ito, Katherine. Until you've said you will be coming here. So I dug into my old stuff, at nakita ko ito. Natatawa nga rin ako noong una e," nakangiti siyang binasa ulit ito.
"What a fate ang sa'yo ha!" ngiti ko at humalukipkip na. Ang swerte nga naman ni Amelia at Galen sa isa't-isa.
"Ano bang sa'yo? Naalala mo pa ba?" tanong niya sa akin at napaisip na ako. Nagkibit balikat ako. To think I forgot what I have written at that time. Who knows!
.
Inayos na niya lahat ng gamit ko sa maleta. My flight will be early tomorrow. Kaya aalis na ako ngayon at magpapalipas na lang ng gabi sa isa sa mga hotel na malapit sa airport.
.
"You take care okay and send my regards to everyone there and to Debbie too."
"I will, Amelia. At ikaw rin mag-iinggat ka rito okay?" Sabay yakap ko sa kanya.
.
.
TAMANG TAMA lang ang dating ko sa hotel. Nakapag-ayos ako sa sarili at nagpahinga na rin. I have a quick nap and left my alarm clock on so that I can wake up on time.
The taxi is waiting for me when I step out of from the hotel. It's part of the booking already. They can drop you off to the airport for free.
.
Nang makarating sa loob ng airport naging abala na ako. With all the things checked in, I am ready too. Kinabahan din ako. Unang beses ko kasi ito na umuwi ng Pilipinas. Ilang beses na din akong kinulit ni Mommy na umuwi, pero ngayon lang din ako naglakas ng loob.
.
Naupo na ako sa unahang bahagi, sa harap mismo ng lavatory. You can actually request this seat in the economy. You just have to pay a little extra and it's okay. Katabi ko naman ang isang buntis na babae, na sa tingin ko ay malapit na ang kabuwanan niya. Malaki na kasi ang tiyan niya.
.
It's only the two of us in this seat side. Malapit kasi sa bintana at ako ang nasa gilid niya. I gave her my smile and she did the same way too. Napaisip tuloy ako kung bakit bumabyahe pa siya na malaki na ang tiyan niya.
.
Nang handa na ang lahat umangat na ang eroplano sa ere. A moment of silent merged inside the aircraft until it became settled and okay. Mariin kong tiningan ang katabi kong buntis. Napansin ko kasi na hindi siya mapakali at panay ang usog niya. Madalas din na hinahaplos niya at tagiliran ng tiyan niya.
.
"Are you okay?" I said and I am a little bit concern on her.
Ngumiti lang din siya.
"Okay lang ako. Huwag kang mag-alala. Parang nerbyos lang ito," sabi niya sabay ngiti sa akin.
"Tell me if something is not right okay? I'll look after you. Magkatabi naman tayo," ngiti ko sa kanya.
"Salamat. Chloe Madrigal." Sabay lahad ng kamay niya.
"Katherine Del Puerto." Inabot ko rin ang kamay niya.
"How far are you?" ngiti ko ulit.
"I'm on my last trimester already. Seven months. Sa Pilipinas ko kasi gustong manganak."
"Ah... I see. Why not in Australia? The medical system there is very stable," at talagang nag suggest pa talaga ako ha! Ano ba Katherine! Isip ko.
"Uhm... I'm not a resident yet and besides, wala akong pamilya na tutulong sa akin. Ako lang mag-isa," ngiti niya at tumango na ako.
"Mas mabuti na rin sa Pilipinas 'di ba? Maraming kamay na mag-aalalay sa'yo," pa simpling ngiti ko at sumang-ayon na ako sa sitwasyon niya. Tama nga naman siya.
.
Nag kwentuhan pa kami ng konti bago mag serve ang mga flight attendants ng pagkain. Ilang ulit din siyang pabalik balik sa banyo. E, napapansin ko. Ganyan nga siguro kapag buntis ka ano... Napailing na ako sa sarili. Hindi ko ma-imagine ang sarili ko kung saka-sakali man na ako ang nasa kalagayan niya.
.
The food in the plane is quiet okay. You can have your choices and I actually enjoyed it. Tumayo muna ako papuntang lavatory at inayos ang sarili. Napansin ko na rin ang kakaibang mukha ni Chloe na parang may masakit sa kanya. Kaya nang bumalik ako sa upuan ay kinamusta ko na siya.
.
"Are you okay, Chloe? May masakit ba?"
.
Kumunot ang noo niya at pilit na hinawakan ang tagiliran ng tiyan niya. Nataranta na ako, baka naman mangaganak na siya rito. Hindi naman siguro ano? Dahil pitong buwan pa lang naman siya.
Kaya Kinuha ko na ang atensyon ng flight attendant sa gilid. Mabilis din nama siyang tiningnan nito, at pinakiramdaman ang condisyon ni Chloe. Binigyan siya ng maligamgam na tubig at towel. Pero panay pa rin ang pimimilipit n Chloe sa sakit. Halata kasi ito sa mukha niya.
.
"Madalas na ba sumasakit ang tiyan mo, Ma'am?" tanong ng flight steward sa kanya.
"Hindi pa naman. N-Ngayon lang," sagot ni Chloe na nakahawak pa sa tagiliran ng tiyan niya.
.
I know they practice emergency procedures when it comes to a situation like this. But still they need a Doctor to check her vitals and everything. After an hour and a half of the same pace, tumawag na sa intercom ang isa sa mga stewardess. Nagtatanong kung mag doctor ba sa loob ng eroplano. Kinabahan na ako. Ako kasi ang katabi niya at wala siyang ibang kasama. Kaya parang ako ang nababahala sa kanya.
.
"Masakit ba talaga, Chloe?" nag-alala na rin ako sa katabi ko. Tumango-tango lang din siya.
"Baka naman mangaganak ka na?" kunot-noo ko at nakatingin talaga ako sa tiyan niya.
.
Naalala ko tuloy ang mga gatasang baka ni Amelia. Halos lahat kasi sa kanila mga buntis, at nakita ko pa talaga kung paano ang isang gatasang baka manganak. Nakakalula! Kailagan mo pang hilain ang nasa loob ng tiyan nila!
.
"Excuse me, Ma'am. May Doctor na po tayo na titingin sa'yo," saad ng stewardess sa kanya.
.
Umatras na ako nang konti para mabigyan ng espasyo sa gilid nila. Hinalungkat ko muna ang maliit na bag ko sa gilid. Hinanap ko kasi ang maliit na wet wipes na dala ko.
.
"Hi, would you mind if I will have a look at you?" on his baritone voice.
.
Unang dinig ko pa lang sa boses niya ay kakaiba na at baritonong baritono talaga. I darted my eyes straight away on his shoes. Sa sapatos talaga ako unang timitig ah at hindi sa mukha niya. Iba kasi ako ang paa o sapatos talaga ng isang tao ang unang tinititigan ko. Ewan ko ba, pero sa ganitong bagay makikilala ko ang ugali at status ng isang tao. Ang baliw ko talaga!
.
He's wearing a clean black leather shoes with a grey pants on. So manly and neat. Propesyonal ang dating. Umakyat ang tingin ko sa braso niya at tinupi niya ang polo hanggang braso. Lumuhod siyang bahagya sa harap ni Chloe at maingat na hinawakan ang palapulsuhan nito. Tititigan ko na sana ang mukha niya, kaso ang pwet ng stewardess ang biglang umagaw sa atensyon ko. Pumwesto kasi ang stewardess sa mismong harapan ko! Kaya wala na akong nakita ngayon.
.
Hindi ko na pinansin at hinanap na lang din ang wet wipes sa bag ko. Pagkaraan ng iilang minuto ay natapos na yata dahil umalis na ang stewardess sa harap ko. Ngayon ang likod na ng doctor ang nakikita ko. Nakatayo na siyang nakatalikod.
.
He's got a very solid frame and very attractive after all. Likod pa lang niya ang gwapo na. Ano pa kaya ang harap nito? Hay, naku! Ano na itong pinag iisip ko. Napailing na ako sa sarili at napangiti na. Kung tutuusin nakamamangha nga naman ang tindig niya. He's a Doctor after all. Bakit ba kasi ang mga katulad niya ay sadyang kakaiba?
.
.
C.M. LOUDEN/Vbomshell
- Writer
