วันนี้เรือนของเว่ยซือหงครึกครื้นอย่างมาก ทั้งเจ้านายและบ่าวทาสแทบจะมารวมตัวกันที่เรือนของนางทั้งหมด เสียงพูดคุยดังระงมพอ ๆ กับการชี้ไม้ชี้มือยังจุดหมายเดียวกัน
กล้าอ่อนของพืชผักที่เจ้าตัวน้อยเพาะเมล็ดไว้เพิ่งโผล่พ้นดินออกมามากมายละลานตา แม้จะโผล่มาเพียงเล็กน้อย แต่กลับทำให้ทุกคนตื่นตาตื่นใจได้ นานมากแล้วที่ทวีปนภาครามไม่สามารถเพาะปลูกได้เช่นนี้ สายตาที่มองไปยังเจ้าตัวน้อยจึงมีทั้งเทิดทูนและชื่นชม
เว่ยซือหงก็ดีใจไม่แพ้คนอื่น นางเดินสำรวจกล้าผักในถาดเพาะเมล็ด เมื่อไม่เห็นว่ามีสิ่งใดเสียหายจึงยิ้มกว้าง ดวงตากลมโตเปล่งประกายระยับ
“ทุกคน! ขั้นตอนแรกของการปลูกผักอาหงทำได้แล้วเจ้าค่ะ” เสียงใสเอ่ยเจื้อยแจ้วยืดอกรอรับคำชมไม่คิดขวยอายแม้แต่น้อย
“ฮ่าฮ่าฮ่า หลานปู่เก่งกาจยิ่งนัก ผักที่คนทั่วแคว้นไม่สามารถปลูกได้หลานกลับปลูกมันขึ้นมาได้ เก่งจริง ๆ” เว่ยซือหลิวไม่หวงคำชมหลานสาวแม้แต่น้อย
หลินซ
