“ท่านพ่อเร็ว ๆ หน่อยเจ้าค่ะ ถ้าสายกว่านี้แดดจะร้อนนะเจ้าคะ” เว่ยซือหงเอ่ยเร่งบิดาที่เช้านี้ทำอะไรชักช้าเหลือเกินในสายตานาง
ทว่าความจริงแล้วเว่ยซือซานหาได้ชักช้าไม่ เป็นนางที่ตื่นเต้นเกินไป จนทำอะไรรีบเร่งไปหมด เดี๋ยวไปตามคนนั้นทีคนนี้ที ทั้งที่ตอนนี้มันเพิ่งจะกลางยามเหม่า(05.00-06.59น.)
“หงเอ๋อร์ ใจเย็นหน่อยได้หรือไม่” หลิวลี่หงรีบปรามเมื่อทนไม่ไหวที่บุตรสาวเอาแต่เร่งสามี
“ท่านแม่ ถ้าสายกว่านี้จะร้อนเอานะเจ้าคะ”
“แต่เจ้าและพวกท่านพ่อของเจ้ายังไม่ได้กินข้าวเช้า”
“พกไปกินที่ป่าก็ได้เจ้าค่ะ อาหงตื่นเต้น อาหงอยากไปเร็ว ๆ” เจ้าตัวฉีกยิ้มตอบดวงตาเป็นประกายสดใส ก่อนค่อย ๆ หุบยิ้มเมื่อได้รับสายตาพิฆาตจากมารดา
“ท่านแม่...”
“เลือกเอาว่าจะเป็นเด็กดีนั่งรอและกินข้าวเช้าก่อน หรือไม่ต้องไปมันเลย”
“อาหงรอก็ได้เจ้าค่ะ” เจ้าตัวเอ่ยอย่างสลด
พอเห็นบุตรสาวซึมลงบิดาอย่างเขาเลยต้องรีบเข้าไปปลอบ “
