“ท่านลุง ท่านลุงเห็นอาหงหรือไม่เจ้าคะ”
ลู่คงที่ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงเรียกก็สงสัยรีบมองหา ทันเห็นจังหวะที่เว่ยซือหงกระโดดแก้มกระเพื่อมผมจุกซาลาเปาสองข้างสั่นคลอนไปมาเข้าพอดี
“คะ คุณหนู คุณหนูเองหรือขอรับ” ลู่คงตกใจไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้เจอผู้มีพระคุณตัวน้อยอีก ความมีน้ำใจของเจ้าตัวครั้งก่อนช่วยต่อชีวิตครอบครัวเขาและคนในหมู่บ้านหนิงเจี้ยนมากทีเดียว
“เจ้าค่ะ อาหงมาเยี่ยม”
“ชะ เชิญเข้ามาในบ้านก่อนขอรับคุณหนู นายท่านด้วยขอรับ เชิญ ๆ” ลู่คงต้อนรับแขกสูงศักดิ์ด้วยใจสั่นไหว เปิดประตูรั้วออกแล้วเดินนำไปนั่งที่แคร่ใต้ต้นไม้ซึ่งตอนนี้เหี่ยวแห้งใกล้ตายเต็มที
เว่ยซือหงสงสารเลยแปะมือไปที่ต้นไม้ดังกล่าวพลางถ่ายทอดปราณธาตุพฤกษาลงไป ฉับพลันต้นไม้ที่ใกล้ตายกลับฟื้นคืนชีพทั้งยังติดใบดกหนาเป็นร่มเงา แสงแดดไม่อาจลอดผ่าน ลู่คงตะลึงลานคุกเข่าขอบคุณคุณหนูน้อยเป็นพัลวัน
“ขอบคุณขอรับ ขอบคุณขอรับคุณหนู”
“
