เพียงพริบตาก็ผ่านไปแล้วสองเดือน เว่ยซือหงยืนมองพืชผักเขียวขจี ที่เจริญเติบโตงอกงามอย่างเป็นระเบียบหลังเรือนตัวเองด้วยความภาคภูมิใจ ความสำเร็จเล็ก ๆ แต่ยิ่งใหญ่ นางทำได้จริง ๆ ถือเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี!
พลันนั้นภาพความงดงามของพืชผักที่เจริญเติบโตเต็มพื้นที่เพาะปลูก พร้อมกับภาพราง ๆ ความเป็นอยู่ของผู้คนที่ค่อย ๆ ดีขึ้นตามลำดับ ใบหน้าแต้มรอยยิ้มวาบผ่านเข้ามาในห้วงความคิด
เว่ยซือหงยังไม่ทันเพลิดเพลินไปกับภาพเหล่านั้นต้องดึงสติตัวเองกลับมาโดยไว เมื่อความจริงตอกย้ำว่า สภาพความเป็นอยู่ของผู้คนในตอนนี้มันหนักหนาอัตคัดขัดสนเพียงใด กระทั่งข้าวสารกรอกหม้อผักสักต้นยังหากินไม่ได้ ทำได้เพียงกินดินกินรากไม้ประทังชีวิตไปวัน ๆ
รอช้าไม่ได้
ยังดีไม่พอ
ต้องมากกว่านี้ถึงจะช่วยทุกคนได้
ความปรารถนาในจิตใจกู่ร้อง เว่ยซือหงรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง หลากหลายความคิดวิ่งวนในหัวเด็กเจ็ดขวบ จนเจ้าตัวน้อยมีท่า
