แฟนผมรักเจ้าตูบ..ผมต้องรักด้วย

2.ชีวิตวนหรูบเรื่อยไปแต่มีความรักรอบตัว

@โรงเรียนมัธยมปลายM

"ไอ้ต้องแกจะเลือกเรียนไรวะ" นุชธิดา เพื่อนรักของต้องตาเอ่ยถาม

"อืมคงเลือกบริหารแหละ เพราะที่บ้านอยากให้เรียนหน่ะ" ต้องตาตอบเพื่อนรักไป ทั้งที่ใจอยากเรียนสัตวแพทย์มากที่สุดก็ตาม

"แล้วความฝันของแกล่ะ สัตวแพทย์น่ะ ยังอยากเป็นอยู่มั๊ย" นุชธิดาถามขึ้นอย่างเข้าใจเพื่อนรักมาตลอด..

"ก็อยาก...แต่ทำไงได้ล่ะ..ฉันต้องเรียนเพื่อต่อยอดธุรกิจของครอบครัว" ต้องตาพูดอย่างเหนื่อยหน่าย "อืม ไม่เป็นไรนะเพื่อน ฉันจะอยู่ข้าง ๆ แกเอง" นุชเอ่ยขึ้นพร้อมกับดึงเพื่อนรักเข้ามากอดปลอบอย่างให้กำลังใจ

บ้านต้องตา

-นายแม่ขา หนูกลับมาแล้วค่ะ มีไรกินบ้างคะ...หิวจัง" ต้องตาตะโกนลั่นบ้านหลังจากคนขับรถไปรับจากโรงเรียนมาส่งถึงบ้าน โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครอยู่ด้วยนอกเหนือจากคนในครอบครัว

"ยัยต้องแม่บอกแล้วใช่มั๊ยว่าอย่าตะโกนเสียงดังโหวกเหวกโวยวาย..ไป..รีบไปล้างมือล้างไม้ก่อน งั้นไม่ให้กินของว่าง แม่หั่นผลไม้ไว้ให้" คุณนายตรีทิพย์เอ่ยบอกลูกสาวคนสวยพร้อมกับลูบผมอย่างเอ็นดู

"ได้ค่ะ นายแม่..ต้องตารับคำแล้วเดินเข้าไปล้างมือในครัวอย่างว่าง่าย

-บนโต๊ะอาหาร

อาหารกินเล่นหน้าตาดีเลื่อนมาตรงหน้าคนหิวจัด ต้องตายิ้มกริ่มอย่างดีใจ ...หูยยยยย น่ากินจัง ขอบคุณค่า คุณนะ.....อะ มะใช่ ...

"พี่กันหรอกเหรอคะ สวัสดีค่ะ พี่มาหาพี่ต่อแล้วถูกพี่เค้าใช้ให้เอาของกินมาให้หนูใช่มะเนี่ย ไม่ไหวจริง ๆ พี่ชายหนู ใช้งานแขกได้ยังไงกัน แฮร่...เกรงใจ" ต้องตารู้สึกขุ่นเคืองในใจเล็ก ๆ ที่มีคนนอกมายุ่งวุ่นวายเรื่องอาหารการกินของตน เหตุเพราะไม่คุ้นเคย และเกรงใจ

"ไม่เป็นไรเลยครับ พี่เต็มใจ พี่กลัวว่าน้องต้องจะรำคาญเสียอีก"

กันตพงษ์รู้สึกใจแป้วเล็ก ๆ

"ไม่หรอกค่ะ ก็พี่เป็นเพื่อนพี่ต่อก็เหมือนเป็นพี่ชายอีกคนของหนูเหมือนกันค่ะ" ต้องตาพูดออกไปอย่างอย่างที่คิดพร้อมกับยิ้มอย่างจริงใจ

" อะแห่ม.....กินของว่างเสร็จแล้วขึ้นไปหาพี่ที่ห้องทำงานนะ ยัยตัวดี เธอต้องอ่านหนังสือ" ต้องตามองบน

"น้องเพิ่งได้พักเองกินขนมได้ไม่กี่คำเลย ไว้หลังมื้อเย็นก็ได้ ให้น้องพักก่อนเถอะ ฉันว่าง เดี๋ยวรอ" กันตพงษ์ แทรกขึ้น เพราะสงสารคนตัวเล็กที่หน้าตาดูอิดโรยคงเรียนหนัก

"เข้าข้างกันเข้าไป เสียนิสัยหมด เดี๋ยวกินอิ่มก็ง่วงอีก เราขึ้น ม.หกแล้วนะ ต้องเตรียมตัวตั้งแต่เนิ่น ๆ" ต่อพงษ์ปรามอีกคนแล้วใช้สายตาเขม่นอีกคน

"เดี๋ยวหนูขอกินของว่างเสร็จแล้วจะตามไปค่ะพี่ชาย ตอนนี้หิวไม่ไหว ขนมอร่อยมาก กอไก่ล้านตัวค่ะ" ต้องตาพูดประจบพร้อมกับยิ้มหวานอย่างน่ารัก

"เอาน่า น้องเพิ่งขึ้น ม.6 เอง อย่าเคร่งเครียดจนเกินไป เราก็เหมือนกัน พาเพื่อนไปพักบ้าน ได้ข่าวว่าให้เพื่อนมารอน้องตั้งแต่บ่ายสี่โมงเย็นแล้วไม่ใช่หรือไง" คุณนายตรีทิพย์พูดแทรกขึ้นเพราะอดทนฟังมานานแล้ว

"ครับแม่...ปะกัน ไปพักที่ห้องทำงานฉันก่อน" ต่อพงษ์จึงชวนเพื่อนรักขึ้นห้องเพื่อเตรียมบทเรียนที่จะสอนนักเรียนพิเศษ ซึ่งเพื่อนรักของเขาเป็นอาจารย์พิเศษที่มหาวิทยาลัยชื่อดังและยังเป็นผู้บริหารธุรกิจส่วนตัวอีกด้วยเรียกว่าครบเครื่องคุณสมบัติว่าที่น้องเขย (ในใจไม่บอกมันเดี๋ยวมันได้ใจว่างั้น)

ที่ห้องทำงานต่อพงษ์

"แกว่างจริงเหรอ?" ต่อโพล่งขึ้นเมื่ออยู่กับเพื่อนรักสองต่อสอง

กันตพงษ์พยักหน้าให้เพื่อนเล็กน้อย "ฉันไม่มีอะไรรีบด่วน เคลียได้"

"ก็ดีฉันกลัวว่าแกจะทิ้งเรื่องสำคัญเพื่อมาเอาใจน้องสาวฉันเสียอีก...ถ้าเป็นอย่างนั้นคงไม่ดีแน่" กันตพงษ์ นิ่งเล็กน้อยก่อนตอบเพื่อนรัก (ว่าที่พี่ภรรยาในอนาคต)ไปว่า...

"อืมฉันรู้ว่ามันต้องค่อยเป็นค่อยไป...แต่ฉันพอจะว่างได้ก็วันนี้ไง..." เฮ๊อ...ฉันรู้สึกผิดต่อแม่แล้วก็น้องยังไงไม่รู้เนี่ยที่เชียร์แกให้น้องสาวฉันเนี๊ย...แกห้ามล่วงเกิน นอกลู่นอกทางนะเว้ย.....ไม่งั้นฉันนี่แหละจะเป็นตัดแกออกจากวงโคจรของครอบครัวฉันเอง" ต่อพงษ์บอกอย่างตรงไปตรงมา

"เฮ้ย..แกเห็นฉันเป็นคนยังไงวะไอ้ต่อ..เราคบกันมาต้องแต่ประถมยันมหาวิทยาลัยเลยนะโว่ย..แกยังไม่มั่นใจในตัวฉันอีกเหรอ"

.. กันตพงษ์ตัดพ้อ...

"เออ...ก็ฉันมีน้องสาวคนเดียว น้องฉันยังเด็กเพิ่งจะสิบแปดปีไงแกเข้าใจฉันใช่มั๊ยเพื่อน"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูฉบับพิเศษที่มีเพียงคนในครอบครัวเท่านั้นที่รู้

"ฮึ่ม...ชู่วว....น้องสาวฉันมาละ" ต่อพงษ์กระซิบบอก

แอ๊ด...แฮร่...มาล้าว...ต้องตาหอบหนังสือเข้ามาวางไว้ที่โต๊ะรับแขกแล้วรีบวิ่งออกไป...

กันตพงษ์และต่อพงษ์เลิกคิ้วมองหน้ากันอย่างสงสัย

แกว่ก แกว่ก แกว่ก (เสียงเล็บที่ครูดกับประตูเบา ๆ ของเจ้าเล็บงาม)

แอ๊ด...ต้องรักมาแล้วค่า น้องขอเอาต้องรักเข้ามาด้วยนะคะ เผื่อเวลาเบื่อ ๆ จะได้เล่นกับต้องรักค่ะ...โน๊ะ ต้องรัก โน๊ะ ประโยคแรกพูดกับพี่ชายทั้งสอง ประโยคหลังพูดกับหมาน้อย

สองหนุ่มได้แต่มองบนพร้อมกับถอนหายใจยาว

ต้อง ต้อง ต้องตา ตื่น ต่อพงษ์เรียกน้องสาวที่นอนกอดเจ้าตูบแสนรักบนโซฟาตัวยาวหลังจากเข้ามาในห้องเพื่อติวหนังสือ

อีกด้าน กันตพงษ์ที่นั่งมองอีกฝั่งของโซฟาที่ร่างบางนอนหลับตาพริ้ม

"ให้น้องนอนสักชั่วโมงก็ได้ต่อ กินอิ่มก็ง่วงเป็นเรื่องธรรมดาแหละ" กันตพงษ์บอกเพื่อนรักอย่างเข้าใจวัยกำลังกินกำลังนอน

"เฮ่ย แกมีการมีงานทำไม่ใช่เหรอวะ ต้องมานั่งรอสอนหนังสือยัยนักเรียนเสียนิสัยคนเนี๊ยเนี่ย..มันใช่มั๊ย?" ต่อพงษ์พูดขึ้นอย่างเหลืออด "แกจะตามใจจนเกินไปรึเปล่าไอ้กัน ระวังจากได้เมียจะได้ลูกสาวนะจะบอกให้..อุ้บ.. ต่อพงษ์รีบเอามือปิดปากเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดสิ่งที่ไม่ควรพูดไป เดี๋ยวคนฟังได้ใจหมด..แต่ไม่ทันแระ..

หึ "ขอบใจนะเว้ย ว่าที่พี่เมีย..." เฮ้ย..แฟนก็พอก่อนมั๊ย..ได้คืบจะเอาศอกนะมึง เดี๋ยวเถอะ" ต่อพงษ์สบถ

"หึหึหึ..คร๊าบ..เพื่อน เข้าใจแล้วคร้าบ" ปากก็ตอบเพื่อนรัก ตาก็จ้องมองร่างบางไม่วางตา