แฟนผมรักเจ้าตูบ..ผมต้องรักด้วย

12.ขอพร

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป (เงียบ)

"เผลอแป๊บเดียว หลับไปซ๊ะแล้ว"

ชายหนุ่มเดินมาอย่างเงียบเชียบเขานั่งลงข้าง ๆ โซฟายาวที่สาวเจ้านอนอยู่ ลูบผมสาวเจ้าเบา ๆ

"ไม่ต้องทำงานพี่ก็เลี้ยงเราได้ อุ้มท้องให้ลูกของพี่ก็พอนะ เค้ารอมานานแล้ว รักที่สุดนะครับคนดีของพี่"

เขาเฝ้าพึมพำอยู่อย่างนั้นโดยไม่เอะใจสักนิดเลยว่ามี 6 สายตาที่เฝ้ามองอยู่

ไลน์กลุ่มครอบครัว

เกียรติ: อย่าทำประเจิดประเจ้อนะพี่ชาย ไปทำบนห้องดีดี (อ่านแล้ว)

กัน: ใครเอากล้องมาติดตรงนี้ว๊ะ (อ่านแล้ว)

พ่อ: พ่อเอง ก็ตรงนั้นมันมีแจกันหลุยนี่หวาแกเลือกสวีทผิดที่เอง (อ่านแล้ว)

กัน: พ่อนะพ่อ (อ่านแล้ว)

จากนั้นเค้าช้อนอุ้มร่างบางเพื่อขึ้นไปบนห้องนอนของเขาทันที

มนห้องนอนโทนสีงาช้างแสนโอ่อ่าเค้าบรรจงวางร่างบางบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ ในจังหวะนั้นคนตัวเล็กกลับสะดุ้งตื่น

"อ๊ะ พี่กันหนูเผลอหลับไปเมื่อไรไม่รู้" ต้องตาบ่นพึมพำ

"ชูว์...นอนต่อเถอะ เดี๋ยวพี่ไปทำงานห้องข้าง ๆ นี้นะครับ มีอะไรไปเรียกพี่ได้เลยนะ" "ค่ะพี่กัน" จากนั้นหญิงสาวก็หลับตาพริ้มด้วยความง่วงงุน

หวังว่าคงไม่ใช่ถูกวางยาอีกนะ อย่าให้รู้นะ พวกนี้นิ่

เวลาผ่านไปใกล้ถึงเวลาอาหารเย็นเต็มที กันตพงษ์เผลอหลับตามร่างบางไปโดยมีร่างบางคุดคู้อยู่ที่หน้าอกหนันแน่นของตน เขาใช้หลังข้อนิ้วมือเกลี่ยแก้มใสของสาวเจ้าเล่น

"ตื่นได้แล้วครับ นอนนานแล้ว ทำไมขี้เซาจัง" ร่างบางค่อยกระพริบตาถี่ ๆ อื้อหนูหลับนานรึยังคะ ทำไมพี่กันไม่ปลุกหนู" ร่างบางบ่นไปตามประสา

"ได้เวลาอาหารเย็นแล้วค่ะ ไปล้างหน้าล้างตาก่อนดีกว่ามั๊ย ของใช้ส่วนตัวของหนูอยู่ในตู้อีกฝั่งนะ หรือจะใช้ของพี่ก็ได้ไม่ว่า อีกหน่อยเราก็เหมือนคนเดียวกันแล้ว"

"พี่กันก็" หญิงสาวได้แต่เอียงอายรีบเข้าไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำอย่างเร็ว

"อ้าวมากันล๊ะ มามากินข้าวกันลูก แม่ทำของโปรดหนูไว้ด้วย แอบโทรไปถามคุณแม่บ้านโน้นมาน่ะ ลองชิมดูซิลูก ฝีมือสู้ได้มั๊ย" พร้อมกับตักอาหารให้ว่าที่ลูกสะใภ้ทำเอาต้องตาน้ำตาคลอ

"อ้าวน้ำตาซึมซะงั้น ทำไมขี้แงจังว่าที่เมียพี่เนี่ย ไหนมันเป็นยังไงบอกได้มั๊ย" กันตพงษ์กอดปลอบว่าที่ภรรยาตัวน้อยโชว์กลางโต๊ะอาหาร

"กับข้าวอร่อยค่ะ ขอบคุณคุณแม่นะคะที่ทำของชอบให้หนู" พร้อมกับยกมือกระพุ่มไหว้อย่างน่ารัก

"หนูคือลูกสาวของพ่อกับแม่นะลูกแม่กับพ่อไม่มีลูกสาว หนูมีความหมายมากกว่านั้นนะลูก" คุณนายกานดาเอื้อมมือไปจับมือว่าที่ลูกสะใภ้เพื่อบอกกล่าวความจริงใจ

"ทานข้าวกันเถอะลูก เดี๋ยวอาหารจะเย็นกันซ๊ะหมด จะได้แยกย้ายกันไปพักผ่อน" ผู้เป็นพ่อตัดบท

ทั้งสี่คนกินข้าวกันอย่างเงียบจนอิ่มผู้เป็นประมุขของบ้านจึงเอ่ยขึ้น "พาน้องไปเดินเล่นในสวนซิลูก จะได้เดินย่อยอาหารไปในตัว" "ครับพ่อ"

"ปะ กันตพงษ์ยื่นมือไปให้ร่างบาง ในขณะที่ร่างบางส่งมือมาให้ทั้งสองเดินเกาะกุมมือกันไปท่ามกลางสายลมที่พัดเย็นกำลังสบาย

"รู้มั๊ย ทำไมพี่ถึงรักเธอ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับชำเรืองมองหน้าหญิงสาวสลับกันไป

"ไม่รู้ซิคะ เพราะอะไรเหรอคะ" ต้องตาถามกลับ

"เพราะเธอสวย น่ารัก และที่สำคัญ เธอรักคนอื่นเป็น รู้จักรักรู้จักยอมเลือกที่จะเสียสละเพื่อให้คนในครอบครัวมีความสุข และเมตตาคนในครอบครัว มันคือคุณลักษณะเฉพาะของคนเป็นแม่ ......ต้อง....."

"คะ" "มาเป็นแม่ของลูกพี่นะ พี่ขอได้มั๊ย ..เราจะสร้างครอบครัวไปด้วยกันนะที่รักของพี่" กันตพงษ์พูดพร้อมกับก้าวเข้ามาหาหญิงสาวเอื้อมมือไปคว้าร่างบอบบางมาจูบอย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน

เขาถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง แต่ยังคงป้วนเปี้ยนอยู่ที่ริมฝีปากหญิงสาวอยู่อย่างนั้น

"มืดค่ำแล้ว เข้าบ้านกัน" กันตพงษ์เดินจูงมือหญิงสาวเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่มีพ่อและแม่ของเขานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

กันตพงษ์โน้มนำน้องให้นั่งลงกับพื้นใกล้ ๆ กับเขาแล้วกราบลงแทบเท้าผู้ใหญ่ทั้งสอง

"ผมมาขอพรพ่อกับแม่และขอให้พ่อกับแม่ช่วยเป็นพยานให้ผมว่าต่อจากนี้ไปผมจะรักและยกย่องผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ ผมคนนี้ให้มีความสุขที่สุดไม่ทอดทิ้งทั้งยามทุกข์และยามเจ็บป่วยในฐานะภรรยาแม้จะยังไม่มีงานฉลองมงคลสมรสอะไรก็ไม่สำคัญเท่าความรักของผมที่มีให้เธอตลอดมา พ่อแม่อวยพรให้เราสองคนด้วยนะครับ

พูดจบเขาก็ก้มกราบแทบเท้าผู้ใหญ่ทั้งสองอีกครั้ง

"พ่อกับแม่ขออวยพรให้ลูกทั้งสองครองรักกันยั่งยืนนานนะลูก

สองสามีภรรยาตบศีรษะลูกทั้งสองเบา ๆ พาน้องขึ้นห้องได้แล้วลูกจะได้พักผ่อน

-ในห้องนอนกันตพงษ์

เขาจูงมือร่างบางมานั่งบนเตียงแล้วระดมจูบสาวเจ้าอีกครั้ง

"พี่กัน..เดี๋ยว..หนูว่าเราคุยกันก่อนดีกว่ามั๊ยคะ" พร้อมกับหลบหน้าไปมาพัลวัล

"พี่ไม่ไหวแล้วค่ะ พี่ขอนะ..." "ไม่อาบน้ำก่อนเหรอคะ" "เดี๋ยวเสร็จแล้วค่อยอาบก็ได้" "อืมมม..อี้อัน..เอี๋ยว อ่อน...อู่อ๋ายใอไอ่ออก.... กันตพงษ์ผละออกเพื่อให้สาวเจ้าหายใจหายคอ "ฮื่ออออ พี่กันทำหนูกลัวนะ หน้าตาพี่หื่นมาก ๆ เลย ฮื่อ" "กันตพงษ์ใจกระตุกวูบเหมือนตกลงมาจากที่สูง

"พี่ขอโทษครับ พี่รอเรามานานเหลือเกิน พี่ลืมนึกถึงความรู้สึกของเราไป ถ้าหนูยังไม่พร้อมพี่ก็จะไม่บังคับนะ."

ชายหนุ่มถอนหายใจฟื่ดฟ่าด

"พี่กันทรมานมากใช่มั๊ย พี่ต้องอดทนเพื่อหนูมากใช่มั๊ย แล้วหนูจะเห็นแก่ตัวคนเดียวได้ยังไง" พูดจบหญิงสาวค่อยกระเถิบขึ้นไปนั่งบนตักชายหนุ่มและซุกกับอกอุ่นอยู่อย่างนั้น

"ตอบแทนพี่แค่นี้เองเหรอไหนเงยหน้ามาคุยกันหน่อยซิ๊ คนตัวเล็กบนตักเงยหน้ามา เขาฉวยโอกาสจูบหญิงสาวอีกครั้งจูบเรียกร้องให้เธอจูบตอบเขาจนยอมโอนอ่อนผ่อนปรนไปกับเขาทั้งกายและใจ

ชายหนุ่มถอนริมฝีปากอย่างเสียดายเขาคิดว่าคงยังไม่ถึงเวลา เขาคงต้องทำความรู้จักกับว่าที่ภรรยาให้มากกว่านี้

"ไปอาบน้ำด้วยกันนะ เร็วกว่าความคิดเขาได้ช้อนอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำด้วยกันแล้ว เขาจัดการเสื้อผ้าของเธอออกที่ละชิ้นเหลือไว้เพียงบราและกางเกงชั้นในเท่านั้น และเขาก็จัดการถอดเสื้อผ้าของตัวเองด้วยเช่นกัน ทำเอาสาวเจ้าเขินอายเบือนหน้าไปอีกทาง

"ใครน๊าที่อยากตอบแทนพี่เห็นบ้าง มั๊ย ฝากบอกด้วยนะว่าพี่รออยู่"

ตุ่บ เสียงทุบหน้าอก "พี่กันอ่ะ ชอบแซวหนู" คนตัวเล็กมุดหน้าซุกอกแกร่งด้วยความเขินอาย

หึ (จะรอดมั๊ย...เขาคิดในใจ)