เช้า บนโต๊ะอาหาร
ทุกสายตาจับจ้องไปที่เปลว ชายหนุ่มได้แต่ก้มหน้าเพราะความเขินอาย เขาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนมาถึงบ้านของเธอตอนไหน รู้แค่เช้าตื่นมาก็อยู่ในห้องนอนที่ไม่คุ้นตาแล้ว
"ทานข้าวสิ เดี๋ยวตาเปลวต้องไปทำงานอีกใช่มั้ย?" พ่อของหญิงสาวเอ่ยขึ้นพรางหันไปถามชายหนุ่ม
"ชะ..ใช่ครับ" เขาตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักเพราะประหม่าไม่น้อย เปลวไม่เคยอยู่ในครอบครัวของคนอื่นมาก่อน ครั้งนี้เป็นครั้งแรก
"งั้นกินเถอะ ถ้าเปลวคิดถึงลูกอาขนาดนี้วันนี้เอาบีเกลกลับได้นะ อาอนุญาต" ท่านเอ่ยแซวยิ้ม ๆ เมื่อนึกคำถึงคำพูดของเขาเมื่อคืน
"เอ่อ.." เปลวเกาหัวไปมาเพราะไม่รู้ว่าพูดอะไรไปบ้าง และพูดไปมากขนาดไหน ทำไมเขาถึงจำมันไม่ได้เลย
"หลงน้องเราเข้าแล้วสิท่า" บีเกิล กระซิบเบา ๆ เมื่อนั่งอยู่ด้านซ้ายมือของชายหนุ่ม ส่วนบีเกลนั่งอยู่ขวามือ เธอไม่ได้ยิ่งที่ทั้งสองคุยกันทำเอาใจหวั่น พรางคิดไปต่าง ๆ นา ๆ
หลังกินข้าวกันเ
