หลังจากนั่งคุยไปสักพัก พ่อแม่ของหญิงสาวก็กลับไป เธอหันหน้าไปทางหน้าต่าง ไม่มีเสียงของเธออกจากปากแม้แต่น้อย บีเกลเงียบราวกับว่าในห้องนี้มีเพียงเธออยู่คนเดียว ทั้งที่เปลวก็อยู่ด้วย
"สรุปจะกินอะไร ใกล้ถึงเวลากินยาของเธอแล้ว" เปลวถามขึ้นอีกครั้ง หลังจากที่ครั้งแรกก่อนพ่อแม่ของเธอมาแล้วเธอปฏิเสธเขาไป
"..."
"ฉันถามเธอไม่ได้ยินหรือไง?" เปลวพูดขึ้นด้วยความหงุดหงิด แต่เขาพยายามจะระงับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
"..."
"บีเกล!!" เปลวตะคอกก่อนจะบีบแขนของหญิงสาวเมื่อเธอทำเหมือนเขาเป็นอากาศ มันได้ผลเมื่อเธอหันกลับมามอง แต่แววตาของเธอมันไม่ใช่เธอคนเดิม
"เอาสิ แบบนี้มันคือสันดานคุณอยู่แล้วหนิ" เธอแสยะยิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นว่าทำให้ชายหนุ่มควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้
"เธออย่ามาเล่นสงครามประสาทกับฉันนะ คิดว่าฉันดีด้วยแล้วไม่กล้าทำอะไรเธอหรือไง?"
"ฉันต้องขอบคุณมากที่คุณดีกับฉัน แต่ถ้าเป็นไปได้รบกวนคุณไสหัวตัวเองอ
