ผัวในสมรส

EP 08 ต้นเหตุความเจ็บปวด

หลังจากออกมาจากห้างและทิ้งว่าที่มีเมียของเขาไว้ที่ห้าง ชายหนุ่มก็ขับรถไปที่คอนโดนึงที่เป็นที่อยู่ของบีเกิลพี่สาวของบีเกล เพื่อไปดูอาการเธอตามที่ลูกน้องรายงานว่าเธอไม่สบาย

ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ที่สั่นทำให้เปลวต้องกดรับโดยใช่ฟังก์ชั่นของรถ เขาไม่ได้มองด้วยซ้ำว่าเป็นเบอร์ของใคร

"ฮัลโหล" เปลวกรอกเสียงเอ่ยไป

"อย่าคิดว่าแกทำอะไรแล้วฉันไม่รู้นะตาเปลว!" ทันทีที่ได้ยินเปลวถึงกับเบิกตากว้าง เป็นพ่อของเขาที่โทรมา

"ผมทำอะไร?" เขาตีซื่อไม่รู้ว่าพ่อของตัวเองพูดถึงเรื่องอะไร

"ถ้าแกคิดว่าทิ้งว่าที่เจ้าสาวของแกไว้ห้างเพื่อไปหาพี่สาวของเธอมันเป็นสิ่งที่ถูกก็แล้วแต่แก แต่จำคำฉันไว้แกจะเสียใจที่หลังอย่างแน่นอน!" จบประโยคพ่อเขาก็ตัดสายไป เปลวไม่คิดอะไรกับคำพูดแบบนี้ แค่ไม่โดนด่าก็พอ ชายหนุ่มมุ่งตรงไปจนถึงที่ที่ต้องการจะมา

ติ่ง! เขากดออกหน้าห้องหนึ่งครั้งและรอเจ้าของห้องมาเปิดประตู แกร๊ก! และรอไม่นานก็มีคนมาเปิดให้

"อ้าวเปลว?" บีเกิลเอ่ยทักก่อนจะทำหน้างง ว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ตรงนี้ได้ ทั้งที่เพิ่งคุยกับน้องสาวว่าเปลวพาเธอไปซื้อของ

"ฉันได้ข่าวว่าเธอไม่สบาย เป็นไงบ้าง?" เปลวถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของหญิงสาวเบา ๆ เพื่อวัดไข้

"ไม่เป็นไรแล้ว ไมเคิลพาไปหาหมอมาแล้ว" บีเกิลยิ้มและตอบกลับมา

"ไมเคิล?" เปลวทวนชื่อผู้ชายที่เธอเอ่ยขึ้นมาด้วยความงงอีกครั้ง

"อ่อ ลืมแนะนำ เข้ามาก่อนสิ" หญิงสาวเบี่ยงตัวหลบเพื่อให้เปลวเดินเข้ามาในห้อง มารู้จักคนที่เธออยากจะแนะนำ

"สวัสดีครับ" ชายคนนึงเอ่ยทักเปลว น้ำเสียงที่เปล่งออกมารู้ได้ทันทีว่าไมเคิลอะไรนั้นไม่ใช่คนไทย

"ครับ ใครเหรอเกิล?"

"แฟนเกิลเอง ไม่ได้บอกก่อนน่ะ เราสองคนเพิ่งคบกัน เขาก็เลยมาหา" บีเกิลแนะนำไปโดยไม่คิดอะไร เพราะไม่รู้เลยว่าเปลวผู้ชายที่เธอมองว่าเป็นเพื่อนคนหนึ่งคิดกับเธอมากกว่านั้น

"ฟะ..แฟนเหรอ?" เปลวถามด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก เขารู้สึกเจ็บที่ใจของตัวเองแปลก ๆ

"ใช่ แฟนเราเอง แล้วน้องเราล่ะ?" บีเกิลเอ่ยถามหาน้องสาวของตัวเองก่อนจะมองหา

"เกลไม่ได้มาน่ะ ถ้าเธอไม่เป็นอะไรแล้ว ขอตัวก่อนนะ" ชายหนุ่มรู้ว่าตอนนี้ทนอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ไหว เขาเลยเลือกจะเอ่ยลาเธอและหมุนตัวเตรียมเดินออกจากห้อง

"เดี๋ยวเปลว เป็นอะไรรึป่าว?" บีเกิลเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นสีหน้าที่ไม่สู้ดีของเปลว

"ป่าว เธออยู่กับแฟน เราไม่อยากกวนน่ะ ยังไงเรากลับก่อนนะ" เปลวฝืนยิ้มให้เธอทั้งที่แทบจะยืนไม่ไหว

"อ่อโอเค ยังไงถ้าแต่งงานกับน้องเราไป ดูแลเกลดี ๆ รู้มั้ย เกลน่ะ เป็นเด็กน่ารัก เธอโชคดีนะที่ได้น้องเราไปครอบครอง" บีเกิลพูดด้วยความจริงใจในฐานะเพื่อนคนนึง พี่น้องทั้งสองสนิทกัน บีเกลกับบีเกิลต่างกันที่บีเกลทำทุกอย่างตามความเห็นดีเห็นงามของผู้ใหญ่ ส่วนบีเกิลมักจะทำอะไรตามใจตัวเอง เธอกับน้องมีนิสัยที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง

"งั้นเหรอ" เปลวยิ้มเย้ยตัวเองในใจที่เมื่อตอนมีโอกาศไม่กล้าพูดไปว่าชอบเธอ ไม่งั้นวันนี้คนที่ได้เป็นแฟนเธอคงเป็นเขาไปแล้ว

"ใช่ งั้นเดี๋ยวเราเดินไปส่งหน้าห้องนะ" เปลวพยักหน้าตอบก่อนจะเดินนำออกมา หลังจากถึงประตูเขาหันไปฝืนยิ้มให้หญิงสาวที่ตัวเองชอบอีกครั้ง

"ฉันกลับก่อน ถ้ามีอะไรก็โทรมา สำหรับเธอฉันว่างเสมอ" ชายหนุ่มพูดเพียงเท่านั้น ก่อนจะลูบหัวหญิงสาวเบา ๆ โดยไม่รู้เลยว่ามีอีกคนที่ยืนมองดูการกระทำของทั้งสองอยู่ด้วยน้ำตา

"พูดแบบนี้เดี๋ยวน้องฉันหึงทำไงเนี้ย" บีเกิลเอ่ยแซว เธอไม่รู้เลยว่าเปลวคิดกับเธอมากกว่าพี่สาวของเมีย ไม่รู้เลยว่าคนที่เขาอยากถูกจับแต่งงานด้วยคือเธอ ไม่ใช่บีเกล

"ฉันไปละ" เปลวเดินออกมาทันทีเพราะกลัวจะเก็บอารมณ์ของตัวเองเอาไว้ไม่ไหว

"เจ็บมันเป็นแบบนี้นี่เอง" ชายหนุ่มพูดกับตัวเองก่อนจะรีบลงมาที่รถของตัวเอง

"เป็นไงหล่ะ เพราะมึงมันปอดแหก" เมื่ออยู่ในรถแล้วชายหนุ่มก็สบถด่าตัวเองที่มัวแต่ไม่กล้า

"โถ่เว้ยยยยยย!!" เปลวระบายอารมณ์ด้วยความโมโห เขาอยากจะไล่ไมเคิลอะไรนั้นออกจากห้องออกจากชีวิตของบีเกิล แต่ก็รู้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์นั้น เธอคือพี่เมียของเขาไปแล้ว เพราะงั้นมันคงไม่มีประโยชน์อะไรถ้าทำไป

"เพราะเธอยัยบีเกล เธอเป็นต้นเหตุของความเจ็บปวดฉัน!!" เขาโทษบีเกลถึงความเจ็บปวดหากเธอไม่ตกลงจะแต่งงานกับขา วันนี้คนที่ได้เป็นเจ้าสาวคงไม่พ้นบีเกิล

"ฉันจะทำให้เธอเจ็บปวดที่สุด!"

บรื้น!! เปลวเหยียบคันเร่งกระชากรถออกจากบริเวณนั้นด้วยอารมณ์ทำเอาคนแถวนั้นพากันมอง

ทางด้านบีเกลหลังจากออกจากห้างมาเธอไม่รู้เลยว่าจะไปที่ไหนได้ ก่อนจะรู้ตัวว่าพี่สาวมีคอนโดอยู่หญิงสาวเลยโบกแท็กซี่นั่งมาที่นี่

"เหนื่อยจัง" หญิงสาวปาดเหงื่อหลังจากมาถึงและเตรียมจะเดินเข้าลิฟท์ สายตาของเธอหันไปเห็นรถคันนึงที่คุ้นตา เหมือนรถที่เธอเพิ่งนั่งมาเมื่อเช้าทำเอาเธอขมวดคิ้วหนัก

"ไม่ใช่หรอก" ด้วยความมองโลกในแง่ดี เธอก็เอ่ยกับตัวเอง

ตึก ตึก! เมื่อลิฟท์มาถึงชั้นที่ต้องการ เธอเตรียมจะเดินไปที่ห้องพี่สาวของตัวเอง แต่แล้วภาพตรงหน้าก็ทำให้เธอต้องเอามือกุมที่หัวใจตัวเองเอาไว้ก่อนจะปาดน้ำตาของตัวเองลวกๆ และวิ่งไปหลบที่หลังกำแพง

"ฮึก ที่แท้นี่คือสาเหตุที่พี่ทิ้งบีเกลไว้สินะ" เธอมองตัวเองด้วยความสมเพศ และยืนรออยู่ตรงนั้นจนกระทั่งเปลวเดินออกไป จากที่ตอนแรกหญิงสาวตั้งใจจะมาหาพี่สาวของตัวเอง เธอเลือกที่จะเดินลงไปรอรถและกลับคอนโดตัวเองด้วยความเจ็บปวด

"ผู้หญิงไม่มีค่าที่พี่พูดมันมาเสมอสมควรแล้วใช่มั้ยที่เกลต้องเจอเรื่องแบบนี้ฮึก" บีเกล ร้องไห้ออกมาระหว่างนั่งรถโดยไม่สนใจสายตาของใคร

"หนู อย่าไปสนใจผู้ชายที่ไม่รักเราเลยลูก" คนขับที่เป็นผู้หญิงเอ่ยพูดกับเธอด้วยความหวังดี เมื่อเห็นหน้าตาของหญิงสาวที่มีใบหน้าที่สละสวย แต่กลับร้องไห้เพราะความรัก เธอก็อดไม่ได้ที่จะสงสาร

"ฮึก นะ..หนูขอโทษนะคะที่มาร้องไห้บนรถ" บีเกลไหว้เจ้าของรถ เพราะกลัวว่าตัวเองจะสร้างความลำคานให้คนขับ

"ไม่เป็นไรเลยลูก ร้องได้เต็มที่ วันนี้ร้องไห้พอแล้วพรุ่งนี้ก็เริ่มต้นใหม่ สวย ๆ แบบหนู หาใหม่ไม่ยาก" บีเกลยิ้มทั้งน้ำตาให้กับคนขับที่เธอไม่รู้จักมาก่อน คนคนนี้ใจดีกับเธอมากกว่าผู้ชายคนนั้นที่กำลังจะเป็นสามีของเธอเสียอีก

"ขอบคุณนะคะ" เธอเอ่ยขอบคุณก่อนจะปาดน้ำตาของตัวเองออกไป

"ไม่ต้องขอบคุณ ป้าเข้าใจ วัยรุ่นมีอกหักเพราะความรักเป็นเรื่องธรรมดา แต่หนูจำไว้ว่าต้องรักตัวเองมากกว่าที่่รักเขา"

"ค่ะ หนูจะรักตัวเอง" บีเกลพูดออกไปแบบนั้น เพื่อให้คนขับคนนี้เข้าใจไปแบบผิดๆว่าเธออกหัก เธอไม่อยากเล่าความจริงว่าเธอโดนจับแต่งงานกับคนที่รักพี่สาวของเธอ หรือเธอไม่อยากบอกใครว่าแต่งงานกับคนที่เธอรักเขา แต่เขารังเกียจเธอเหลือเกิน

"ถึงคอนโดหนูแล้ว ป้าไม่รับตังแล้วกันป้าขอให้หลังจากนี้เป็นวันที่ดีของหนูนะ" เมื่อรถมาถึงที่หมายป้าก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง บีเกลยิ้มกว้างที่ได้เจอคนดี ๆ หญิงสาวหญิงแบงค์พัน 5 ใบและยื่นให้คนขับ

"ป้าไม่เอาลูก มาส่งฟรี" เมื่อเห็นเงินป้าก็รีบพูดออกมาด้วยความเกรงใจ ค่ารถยังไม่ถึงร้อยนึงด้วยซ้ำ ที่เธอหยิบให้มันมากไป มากกว่าที่เธอวิ่งรับส่งคนทั้งวันเสียอีก

"รับไว้เถอะค่ะ บีเกลเต็มใจให้ เป็นคำขอบคุณที่ป้าปลอบใจบีเกลและให้ข้อคิดดี ๆ" สุดท้ายแล้วป้าคนขับก็ต้องรับไว้เพราะไม่ว่ายังไงเธอก็ไม่ยอมจะให้ให้ได้

"ป้าขอให้หนูโชคดีกับความรักนะลูก" บีเกลยิ้มและเดินลงจากรถมาก่อนจะคิดในใจว่ามันจะเป็นความรักที่โชคดีได้ยังไง ในเมื่อเขาไม่เคยรักเธอ ชีวิตของเธอไม่เคยโชคดีอะไร ไม่เคยได้เลือกทางเดินของตัวเองเลยสักครั้ง เธอมีคนคอยบงการมาตลอดว่าจะต้องทำอะไรบ้างในแต่ละวัน ขนาดการเลือกคู่ชีวิตครั้งเดียวของเธอ เธอยังไม่มีสิทธิ์ได้เลือกมันเลย