8
383 Words
เวลาเดียวกัน หนุ่มใหญ่ผู้ยังมีความต้องการเต็มเปี่ยม และด้วยความที่เก็บกดเอาไว้อย่างยาวนาน ไม่เคยถูกปลดปล่อย มีไม่บ่อยครั้งนักที่เขาจะช่วยตัวเอง แต่คืนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะอดใจเอาไว้ไม่ไหว
เมื่อถูกปฏิเสธจากนุชนาฏผู้เป็นภรรยา ก็ไม่เหลือทางออกใด ๆ นอกจากใช้มือปลดปล่อย ของเหลวขุ่นข้นที่ทะลักออกมาอย่างมากมายนั้น ย่อมเป็นเครื่องยืนยันได้ว่าเขายังมีเลือดเนื้อความต้องการเหลือเฟือ
รณภพถอนใจยาว รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย เพราะในมโนประกอบการมาสเตอร์เบสนั้น คือภาพของเจ้าสาวของลูกชาย
แน่ล่ะ มันไม่ใช่เรื่องดีสักนิดเดียว
พยายามจะหลับตาลง แต่ก็อีกนานทีเดียว มันช่างทรมานเหลือเกิน...
นับตั้งแต่คีตกานต์เข้ามาอยู่ร่วมบ้าน แม้ว่าด้วยหน้าที่การงาน จะได้พบกันไม่มากนัก ทว่าทุกครั้งที่คีตกานต์กลับมา หล่อนก็ยังเหมือนเดิม กล่าวคือสนิทสนมกับรณรพมากกว่านุชนาฏ ขณะที่นุชนาฏยังวางตัวเป็นผู้มีอำนาจ รณรพกลับสามารถเข้าไปนั่งอยู่ในใจของคีตกานต์ สนิทถึงขั้นที่ว่าหล่อนสามารถโอบกอดรณภพได้อย่างสนิทใจ ต่อหน้าปาพจน์ผู้เป็นสามี
“ท่าทางหนูกานต์จะชอบคุณเป็นพิเศษนะคะ”
นุชนาฏถึงกับออกปาก
รณภพมองหน้านาง ใบหน้าสวยสง่าอยู่ตลอดเวลา ไม่มีช่วงเวลาไหนที่นางไม่สวย ก็สมแล้วละกับตำแหน่งหน้าที่และภาระที่วางอยู่บนบ่าของนาง
“ทำไมคุณคิดงั้นล่ะครับ”
“ไม่รู้สิคะ ก็เห็นพูดจาหัวเราะคิกคักกันได้นี่ ลูกนี่ก็แปลกคน ไม่รู้ปล่อยให้เมียมาทำแบบนี้กับพ่อผัวได้ไงก็ไม่รุ”
“คุณ! อย่าคิดบาปสิ คิดอะไรอยู่น่ะ”
มีไม่บ่อยครั้งหรอกที่รณภพจะน้ำเสียงขุ่นกับนาง
นุชนาฏค้อนอย่างหมั่นไส้
“คุณหึงผมเหรอ”
“ใครหึงกันยะ จะไปไหนก็ไปซี่!”
รณภพถอนใจยาวอีกครั้ง แม้อยู่ด้วยกันมาอย่างยาวนานถึงเพียงนี้ ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะอ่านพจนานุกรมความต้องการที่ซุกซ่อนอยู่ในใจของนุชนาฏออก ไม่เลย เขาไม่เคยอ่านนางออกเลย
- Writer
