ทางด้านชายหนุ่มเมื่อกลับมาถึงบนห้องก็รีบถอดเสื้อสูทหยิบมือถือมาดู
"ฮะ! เราลืมวางสายหร่อนี้" แล้วเอาไปแนบที่หูไม่มีเสียงอะไรเลย
"หลับไม่รู้เรื่องเลยซิท่า"แล้วชายหนุ่มก็กดวางสายลง
"พรุ่งนี้เช้าค่อยโทรหาละกัน" ชายหนุ่มก็เข้าไปอาบน้ำออกมานอนพักผ่อนนอนเล่นคิดอะไรเพลินๆพูดคนเดียว
"แคฟังเสียงก็รู้สึกดีชักอยากเห็นหน้าแล้วซิเด็กน้อย"พลางคิดฝนใจเราจะได้เจอกันแน่นอนเด็กน้อยคิดไปยิ้มไปก็เผลอหลับไปฟิวส?????...
เช้าวันต่อมาทางด้านหญิงลืมตาตื่นขึ้นมาก็มองไปที่นาฬิกาแขวนผนัง
"ตายแล้วฉันสายอีกแล้วหร่อนี้" แล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอาบน้ำแบบลวกๆแล้วรีวบใาแต่งตัวไปเรียนใส่ชุดเรียบร้อยก็รีบวิ่งไปมหาลัยทันที่เพราะดาริกาพักหอพักตรงข้่ามกับมหาลัยเลยเดินไปเรียนทุกวันพอวิ่งขึ้นสะพานลอยได้ครึ่งทางเสียงมือถือก็ดัวขึ้นเ
"ใครโทรมาแต่เช้าว๊ะเนี้ยคนยิ่งรีบๆอยู่"แล้วหญิงสาวก็หยุดรับสายพร้อมเสียบหูฟังจึงไม่เห็นว่าเป็นเบอร์ใครที่โทรมา
"ฮา.. โหล" เสียงหอบแฮ่ๆๆ
"สวัสดีครับคุณผมติดต่อเล็กไม่ได้เลย"
"อ้อคุณเองหร่อเดียวถ้าเจอหนูฉันจะบอกให้ละกันแค่นี้น่ะ" ดาริกาคุยไปหอบไปเพราะกำลังวิ่งข้่ามสะพานลอย
"เดียวซิคุณทำอะไรอยู่ทำไหมเสียงหอบแบบนั้น"
"ฉันกำลังข้่ามสะพานลอยน่ะคุณ.กำลังจะไปเรียนฉันรีบแค่นี้ก่อนน่ะ"พูดจบก็วางสายไปเลยแต่มือของหญิงสาวกดวางสายแต่ไม่ได้วางอย่างใจคิดเพราะมือถือค้่างแถมตัวเองเอาหูฟังออกด้วยความรีบด้วยจึงไม่ได้สนใจฟังเสียงชายหนุ่มเรียกเสียงที่ออกมาจากหูฟังดาริกาก็วิ่งอย่างเดียวเพราะวันนี้เป็นวิชาอาจารย์แม่หญิงเลยขาดและสายไม่ได้พอถึงก็วิ่งเข้าห้องเรียนทันทีหายใจทางปากแต่ก็โดนอาจารย์เรียกไว้
"ดาริกา"
"สวัสดีค่ะอาจารย์"
"อย่ามาทำเนียนจะเข้าไปนั่งเลยน่ะ"
"วันนี้เธอมาสายอาจารย์จะเช็คขาด"
"โธ่.. อาจารย์ค่า... หนูสายแค่3นาทีเองน่ะค่ะ.อีกอย่างอาจารย์ก็ยังไม่ได้เริ่มสอนเลยนี้ก็เป็นครั้งแรกที่หนูมาสายด้วยน่ะค่ะอาจารย์"
"ต้องถามเพื่อนๆว่าจะยอมหรือเปล่า"
"ว่าไงพวกเธอจะให้โอกาศดาริกาหรือเปล่า"
" ให้ครับ/ค่ะ อาจารย์"
" โอเครงั้นรอบนี้อาจารย์จะยังไม่เช็คขาดต่อไปนี้ถ้าใครมาสายหลังจากที่อาจารย์เริ่มสอนจะถือว่าขาดทันที"
" ค่ะครับอาจารย์" เพื่อนในห้องต่างรับคำของอาจารย์ส่วนดาริกาก็ไม่ลืมที่จะขอบคุณเพื่อน
" เราขอบคุณทุกคนมากเลยน่ะ"
???ฝากติดตามด้วยค่ะ