EP 12
1154 Words
“อีกอย่าง หนึ่งก็รู้ ว่าชีวิตแม่กลายเป็นเบอร์สอง กลายเป็นเมียน้อยเขาแล้ว แม่จึงดีใจที่ลูกสาวแม่มีผู้ชายดีๆ สมบูรณ์แบบและเพรียบพร้อมให้เกียรติมาสู่ขอ แม่ไม่เคยมีไม่เคยเจอแบบนี้ เพราะความใจเร็ว ด่วนได้ด่วนเสียกับคุณพ่อ จนไม่ดูให้ดีๆ ว่าเขามีเมีย พอรู้ตัวก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว นอกจากยอมรับสภาพเท่านั้น หนึ่งเป็นเพียงความภาคภูมิใจเดียวของแม่ที่หลงเหลืออยู่
แม่อยากให้ลูกสาวแม่ใส่ชุดขาว ที่แม่ไม่มีโอกาสได้ใส่ ใส่ชุดไทยสวยๆ นั่งรับน้ำสังข์อย่างมีเกียรติมีศักดิ์ศรี มีผู้ใหญ่มาปูเตียงให้ และส่งตัวเข้าห้องหอ พร้อมกับคำอวยพรดีๆ หนึ่งให้แม่ก่อนที่แม่จะตายได้มั้ยลูก แล้วต่อไปแม่จะไม่ขออะไรหนึ่งอีกเลยตลอดชีวิตนี้ นะหนึ่งนะ ทำเพื่อแม่เถอะนะลูก”
“ถ้าหนึ่งจะขอข้อแลกเปลี่ยนจากคุณแม่ล่ะคะ คุณแม่จะยอมให้หนึ่งหรือเปล่า”
เพราะรู้ดีว่าไม่อาจจะปฏิเสธคำแม่ได้แล้ว จึงถือโอกาสยื่นข้อเสนอเลย
“อะไรล่ะลูก ถ้าแม่ให้ได้แม่จะรีบให้ทันที”
“คุณแม่จะต้องเลิกสนใจคนบ้านนั้น ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ไม่ต้องไปคอยดูว่าเขาทำอะไร ได้อะไร หรือคุณพ่อจะรักมากน้อยยังไง เพราะหนึ่งคิดว่า มันจะทำให้คุณแม่ไม่มีความสุข โรคร้ายจะเล่นงานได้ง่ายๆ หนึ่งอยากให้คุณแม่อยู่บ้านกับป้ากอบ สังสรรกับเพื่อนๆ ตามที่คุณแม่ทำ แต่อย่าไปสนใจบ้านนั้นหรือคนบ้านนั้น ถ้าคุณแม่สัญญากับหนึ่งได้ หนึ่งก็จะยอมทำตามที่คุณแม่ขอค่ะ”
“ได้สิจ๊ะลูกแม่ เรื่องแค่นี้ทำไมแม่จะทำให้หนึ่งไม่ได้ เป็นอันว่าหนึ่งตกลงแล้วใช่มั้ย แม่จะได้โทรบอกฝ่ายโน้น”
“ค่ะ ถ้ามันจะทำให้คุณแม่มีความสุข หนึ่งจะแต่งงานกับเขาค่ะ”
“จะบ้าเหรอตาหนึ่ง เงินสดตั้งห้าสิบล้าน ที่ดินหนึ่งแปลงราคาไม่รู้เท่าไหร่ แหวนเพชรอีกตั้งสามกระรัต ไม่ทราบว่าแม่ปานดำปานแดงอะไรนี่จะขายลูกกินหรือไงยะ ถึงได้เรียกซะขนาดนี้ ลูกตัวเองก็เป็นลูกเมียน้อยเท่านั้น”
พิไลพรรณอุทานออกมา จนลูกกับผัวนั่งกินมื้อเย็นด้วยกันตกใจถึงกับรีบหันไปหาแทบจะพร้อมกันเลยทีเดียว
“เขาไม่ได้เรียกหรอกครับคุณแม่ ผมอยากให้เองครับ”
ลูกตอบแม่ด้วยท่าทีสงบนิ่ง แต่ผู้แม่ยั้งปากไว้ไม่อยู่
“แล้วของแม่นั่นขอบเป็นทองคำหรือไงยะ เราถึงได้จะให้พ่อแม่เสียเงินมากมายซะขนาดนี้”
“อ้าว! คุณ จะแต่งสะใภ้เข้าบ้านทั้งที ก็ให้มันสมหน้าสมหน้าเขาหน่อยสิ ถึงจะเป็นลูกเมียน้อยแต่คุณปิยะก็ไม่ใช่เบาๆ นะ รักเมีย รักลูกบ้านนี้ไม่น้อย ไม่งั้นจะให้อยู่บ้านใกล้ๆ เมียหลวง แถมหลังใหญ่พอๆ กันด้วยเหรอหรือคุณอยากจะให้บ้านใหญ่ดูถูก ว่าลูกเราไม่มีปัญญาให้ค่าสินสอดเยอะเท่าลูกสาวบ้านเขาล่ะ”
เพราะพาทิศรู้มาจากปากลูกชาย ในเรื่องที่อยากจะให้ค่าสินสอดมากกว่าอีกบ้านอย่างจงใจ เขาเองก็เห็นด้วย เพราะเสียหน้าไม่น้อยที่ลูกชายถูกสลัดรักไปซบอกคนอื่น
ต่อให้เป็นเพื่อนสนิทของลูกก็เถอะ เรื่องอย่างนี้มาลบหลู่กันไม่ได้ ต้องตอบกลับให้หนักๆ จะได้เข็ด
“กลัวจะน้อยหน้าเขาว่างั้น พอกันทั้งพ่อทั้งลูกเลยนะ เรื่องกลัวจะด้อยกว่าใครนี่ไม่มีเกินกัน แล้วจะให้ไปบอกฝ่ายโน้นเมื่อไหร่ล่ะ”
“เมื่อไหร่ก็ได้ครับ แต่ผมอยากให้เร็วๆ จะได้จัดงานแต่งเร็วๆ และคุณพ่อคุณแม่อย่าลืมนะครับ ว่าผมอยากจะจัดงานรดน้ำสังข์ที่บ้านเจ้าสาว ผมจะจ้างออกาไนเซอร์ให้เป็นธุระเรื่องงานทั้งหมด ฝากคุณแม่บอกทางนั้นว่าไม่ต้องทำอะไรเลย แค่ให้เจ้าสาวผมทำตัวว่างๆ รอไปตัดชุด เข้าครอสก็พอ จะได้สวยที่สุดในวันงาน”
คนพูดมีแววตาเป็นประกายสาแกใจ พึงพอใจเป็นที่สุด เมื่อวาดภาพวันงาน จะได้ยืนเคียงข้างกับเจ้าสาว ที่เขาเองก็ไม่เคยคาดคิดว่าจะเป็นคนนี้ได้
“แม่นั่นน่ะเหรอคะพี่หนึ่ง หยิ่งจะตายชัก จองหองก็ปานนั้น ไม่สังวรณ์ว่าตัวเองเป็นแค่ลูกเมียน้อยเมียเก็บ บ้านใหญ่มีอะไรก็อยากจะสะเออะมีให้หมด มักใหญ่ใฝ่สูงเหมือนแม่มันไม่มีผิด เอล่ะเกลี๊ยดเกลียดพวกมัน ไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากเห็นบ้านมัน ทำไมคุณพ่อยอมปลูกบ้านให้มันอยู่ใกล้ๆ บ้านเราก็ไม่รู้”
“มันคิดจะแข่งเอทุกอย่าง เห็นเอมีอะไรมันก็อยากจะมี อีกหน่อยถ้าเอแต่งงาน มันก็คงจะรีบวิ่งแจ้นหาผัวให้ลูกสาวมันเหมือนกันล่ะค่ะ แต่มันคงจะลืมไปแล้วมั้ง ว่าเมียน้อยอย่างมัน คนดีๆ ที่ไหนจะมาตบมาแต่งลูกสาวมันออกหน้าออกตา เพราะเขาคงจะอายที่มีดองเป็นเมียน้อยเขาน่ะสิ ไม่รู้จักเจียมตัว ชาติทั้งชาติก็ให้มันรอผู้ชายดีๆ ไปเถอะคงจะมีคนตาถั่วๆ เข้ามาให้มันจับสักวันหรอก”
เขาอยากจะรู้เหลือเกิน ว่าตอนนี้ผู้หญิงที่ย่ำยีหัวใจเขาไปอย่างไม่ไยดีจะรู้สึกยังไง เมื่อเขากำลังจะแต่งกับลูกเมียน้อยที่เจ้าหล่อนรังเกียจเดียดฉันท์นักหนา และลูกเมียน้อย ก็ได้ค่าสินสอดมากกว่า
อีกไม่นาน ก็จะมีงานแต่งที่ยิ่งใหญ่กว่าให้เจ้าหล่อนให้เจ็บใจเล่น และเสียดายที่เมินผู้ชายอย่างเขา แค่คิดก็สนุกจนแทบจะรอไม่ไหวแล้ว
“จ้างแล้วมันต้องใช้เงินเท่าไหร่ล่ะตาหนึ่ง แต่งแบบธรรมดาชาวบ้านชาวเมืองไม่ได้เหรอ ทำไมต้องลงทุนขนาดนั้นด้วย”
ผู้แม่อดจะแย้งไม่ได้ เพราะไม่ชอบใจ ตั้งแต่ลูกคิดจะแต่งกับทายาทเมียน้อยที่แม่เกลียดเข้าไส้แล้วด้วยซ้ำ
“ใครๆ ก็จ้างทั้งนั้นล่ะครับคุณแม่ เราจะได้ไม่ต้องเสียเวลาและเหนื่อย นี่ผมก็ไม่ได้ทำเองหรอกครับ ให้เลขาฯ ผมกับเลขาฯ คุณพ่อช่วยกัน เพราะผมไม่มีเวลา”
“พ่อว่าก็ดีเหมือนกัน จะได้ไม่เหนื่อย จ่ายแพงหน่อยก็ช่างมัน เราสบายจะไปเสียดายทำไมเงินแค่นี้ มัวแต่งกอย่างแม่เราน่ะไม่เข้าท่า”
พาทิศสรุปตามคำลูก นั่นทำให้ลูกชอบใจขึ้นมาบ้าง ที่เวลาต้องการความช่วยเหลือ พ่อก็มาช่วยได้ทันท่วงที ผิดกับตอนเขาเป็นเด็กคนละเรื่อง
- Writer
